Σπάνια υπάρχει τέτοια ομοφωνία στο τέλος μιας παράστασης. Η πρεμιέρα της όπερας του Μπελίνι «Καπουλέτοι και Μοντέκκοι» άφησε στο κοινό μια τέτοια ευφορία, ώστε η έξοδος από το Μέγαρο Μουσικής ήταν πομπή χαράς (παρά το τραγικό, αλλά τόσο θεαματικό φινάλε). Λίγο μετά ακούσαμε για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Βίαιο κοντράστ συναισθημάτων.
Η Λυρική Σκηνή έκανε μία δυναμική αποκάλυψη με αυτήν τη συμπαραγωγή με τα ιδρύματα της Αρένας της Βερόνας και του Θεάτρου «Ο Φοίνικας» της Βενετίας. Ισότιμος εταίρος σε ένα συναρπαστικό δέσιμο ερεθισμάτων με άξονα αυτήν την τόσο μελωδική όπερα του Μπελίνι (1830) που ως θέμα έχει μία παραλλαγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για την ευφυΐα της σκηνοθεσίας (Αρνό Μπερνάρ), των εξαιρετικά πλούσιων ως οπτικής εμπειρίας σκηνικών με την animated ιστορία της τέχνης (Αλεσάντρο Κάμερα) και των ζυγισμένων σε σοφή χρωματική παλέτα κοστουμιών (Κάρλα Ρικότι). Το δίχως άλλο δημιούργησαν και ενίσχυσαν το υπόβαθρο ώστε το κοινό να υποδεχθεί τη μουσική.
Η ορχήστρα της ΕΛΣ (υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού) όπως και η χορωδία (υπό τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου) έχουν δώσει προ πολλού διαπιστευτήρια υψηλής ωρίμανσης, ούτως ώστε όχι μόνο να στέκονται αλλά να ανταποκρίνονται επαξίως σε μία τέτοιων απαιτήσεων και προσδοκιών διεθνή συμπαραγωγή. Αλλά όπερα είναι οι τραγουδιστές. Γι’ αυτούς έρχεται το κοινό.
Και εν προκειμένω, στη διανομή της πρεμιέρας απολαύσαμε τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζεύγους, με τον Ρωμαίο (ρόλος γραμμένος για μεσόφωνο) και την Ιουλιέτα σε μία έξοχη ώσμωση ηχοχρωμάτων, έντασης και αντίθεσης μέσα από την ταύτιση. Χαιρόσουν να ακούς την ερμηνεία της Ρουμάνας σοπράνο Μιχαέλα Μάρκου (Ιουλιέτα), ξανθή σαν αναγεννησιακή κόρη και οξύμωρα αθώα στο σκοτεινό χείλος της ύπαρξης. Η φωνή της έφτανε στο κοινό με μεγάλη φυσικότητα. Και ο «Ρωμαίος» της μέτζο Μαίρης-Ελεν Νέζη ήταν ο κινητήριος μοχλός της παράστασης. Μας έδωσε μια μεγάλη ερμηνεία η Μαίρη-Ελεν Νέζη, έναν ρόλο δύσκολο με τον ανδρόγυνο ερωτισμό του και τις υψηλής ακρίβειας και συγκίνησης άριες.
Οι «Καπουλέτοι και Μοντέκκοι» είναι μια ιδιαίτερα μελωδική όπερα. Κάθε ρόλος, και οι μικρότεροι, έχουν ευκαιρία για ωραίες ερμηνείες. Στον ρόλο του πατέρα της Ιουλιέτας (Καπέλιο) ο βαθύφωνος Τάσος Αποστόλου, που επιβάλλεται με το παράστημα, τη φωνή που έρχεται από τα έγκατα της γης και την ακεραιότητα. Πάντα έξοχος ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος, με την τόσο θερμή φωνή, στέρεη δύναμη, στον ρόλο του αντίζηλου (Τεμπάλντο). Καίριος στην πλοκή ο ρόλος του γιατρού (Λορέντζο), τον οποίον με μεγάλη ακρίβεια απέδωσε ο Πέτρος Μαγουλάς. Μια παράσταση που είναι εξίσου υψηλής προσδοκίας και με τη δεύτερη διανομή (18, 20, 21/11).