Στα 33 του χρόνια, ο πιανίστας Πάνος Καράν έχει επιτύχει πολλά περισσότερα από αυτό που θα περίμενε κανείς από έναν αναγνωρισμένο μουσικό εγκατεστημένο εδώ και χρόνια στο Λονδίνο.
Θα μπορούσε απλώς να ακολουθήσει καριέρα σολίστ και είναι βέβαιο και ότι και μόνο με αυτή την επιλογή θα είχε λάμψει. Οταν τον άκουσα για πρώτη φορά, ήταν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το 2009. Ηταν ένα προσωπικό ρεσιτάλ, δύσκολο και απαιτητικό, καθώς ο Πάνος Καράν, 27 ετών τότε, είχε προκαλέσει δέος στο κοινό με την ερμηνεία του Σοπέν. Ηταν κάτι πέρα από τη δεξιοτεχνία και το αίσθημα ή την τεχνική. Ηταν η προσωπικότητα, το στίγμα του ανθρώπου. Λίγα χρόνια μετά, ξεσήκωνε πάλι το κοινό του Μεγάρου με το Κοντσέρτο για πιάνο Νο. 3 του Ραχμάνινοφ.
Δεν μου έκανε εντύπωση η μετεωρική του ανέλιξη. Ο Πάνος Καράν τα τελευταία χρόνια έχει αυτονομηθεί ως μια μοναδική περίπτωση στο χώρο της μουσικής, καθώς απέκτησε εντυπωσιακή εξωστρέφεια. Το 2010 ίδρυσε το Keys of Change, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με στόχο τη βελτίωση της ζωής σε διάφορα σημεία του πλανήτη μέσα από τη μουσική εκπαίδευση. Επί της ουσίας, ο Πάνος Καράν μαζί με τους συνεργάτες του, και κυρίως τον φλαουτίστα Ζαχαρία Ταρπάγκο, απέκτησε το χαρακτήρα ενός ιεραπόστολου της μουσικής. Εφτασε στον Αμαζόνιο, στην Ιαπωνία, την Αφρική, τη Σιβηρία, την Ινδία… και έγινε ίνδαλμα μικρών παιδιών σε απομακρυσμένες περιοχές με προβλήματα εκπαίδευσης ή συνοχής. Οι φωτογραφίες ή τα βίντεο από τις αποστολές του είναι εύγλωττα και συγκινητικά. Εχει το χάρισμα και το εσωτερικό φως. Στην Ιαπωνία, στην περιοχή της Φουκουσίμα που είχε πληγεί από το τσουνάμι, ίδρυσε το 2014 (μέσω του Keys of Change) τη Fukushima Youth Sinfonietta. Πήγε την ορχήστρα στο Λονδίνο, όπου έδωσαν συναυλία στο Queen Elizabeth Hall, και φέτος επέστρεψαν στο Τόκιο, με συναυλία στο Tokyo Opera City παρουσία της αυτοκράτειρας.
Δύσκολο να προβλέψει κανείς πού θα φτάσει τα επόμενα χρόνια και πού θα εκβάλει όλη αυτή η δημιουργικότητα. Ο Πάνος Καράν είναι ένας σπάνιος Ελληνας. Χαίρεσαι την επιτυχία του και η περίπτωσή του σε κάνει, βεβαίως, να αναρωτιέσαι ποια θα ήταν η εξέλιξή του αν είχε παραμείνει στην Ελλάδα.
Η ουσία, όμως, είναι ότι αυτός ο χαρισματικός μουσικός και φωτεινός άνθρωπος, με όλα τα διόλου αμελητέα προσόντα της ωραίας εμφάνισης και της καλής αγωγής, έχει ήδη δημιουργήσει ένα πρότυπο και μια σχολή σκέψης γύρω από τη δύναμη της μουσικής. Αυτό που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από την πραγματική διάσταση της εκπαίδευσης και της αλληλεπίδρασης, είναι η εφαρμογή της δύναμης της θέλησης. Ο καλύτερος κόσμος είναι εφικτός με τη συμβολή ανθρώπων που μετακινούνται έξω από τα όρια της δικής τους ευκολίας.