Από το αξέχαστο «Dr Νο» του 1962, με τον ατσαλάκωτο Σον Κόνερι, μέχρι το προ τριετίας «Skyfall», με τον συναισθηματικά ευάλωτο και πιο αληθινό Ντάνιελ Κρεγκ, οι ταινίες του Τζέιμς Μποντ δεν γνώρισαν την παραμικρή ήττα στο… πεντάγραμμο. Κάτι που συνέβη φέτος για πρώτη φορά. Μέχρι το πρόσφατο «Spectre», το LP που γύριζε στο φανταστικό πλατό ήταν ένα διαχρονικό σάουντρακ με ξεχωριστά τραγούδια.
Φέτος κάτι πήγε στραβά και κόλλησε ο δίσκος. Το «Writing’s on the Wall» του Σαμ Σμιθ ήταν πολύ κάτω των προσδοκιών. Θα στεκόταν άνετα στην πασαρέλα της Γιουροβίζον, απέτυχε όμως να συνοδεύσει έναν κινηματογραφικό ήρωα με τέτοιο παρελθόν και να συμβάλει θετικά στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Αυτή η αποτυχία έγινε πραγματικά εκκωφαντική παραμονές Χριστουγέννων, καθώς οι Radiοhead διέθεσαν στο διαδίκτυο το δικό τους «Spectre», το τραγούδι που οι ίδιοι έγραψαν για την ταινία, και το οποίο απορρίφθηκε για χάρη του «Τhe Writing’s on the Wall». Στη λακωνική ανάρτηση της είδησης στη σελίδα τους στο facebook ανέφεραν ότι τους ζητήθηκε να γράψουν ένα τραγούδι, που τελικά έμεινε στα αζήτητα, και έτσι αποφάσισαν να το προσφέρουν ως χριστουγεννιάτικο δώρο στους φιλόμουσους, λάτρεις και μη του Τζέιμς Μποντ.
Εξαιρετικό κομμάτι, από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν το 2015. Η όποια σύγκριση με αυτό του Σαμ Σμιθ μπορεί να θεωρηθεί από περιττή έως ύβρις. Οι Radiohead φτιάξαν ένα τραγούδι με μια μελαγχολία που παραλύει, υπνωτίζει, μαγεύει και στοιχειώνει, κι έναν δυναμισμό κρυμμένο σε κορυφώσεις της ενορχήστρωσης. Εχει προσωπικότητα, αναδεικνύει την ταινία, ταιριάζει στον Μποντ. Ο Sam Smith, από την άλλη, ερμηνεύει ένα γλυκανάλατο τραγούδι γραμμένο κυρίως για να αναδεικνύει την έκταση της φωνής του, την πράγματι εντυπωσιακή ικανότητά του να περνάει αστραπιαία από μπάσα σε ψιλές νότες καστράτο.
Για όλα φταίει η Αντέλ!
Η τεράστια επιτυχία του «Skyfall» της Αντέλ μάλλον έκανε τους παραγωγούς του Τζέιμς Μποντ να πιστέψουν πως, ακολουθώντας συγκεκριμένη συνταγή και αφήνοντας το μουσικό κριτήριο στην άκρη, θα μπορούσαν να απογειώσουν πιο γρήγορα την ταινία. Η συνταγή της αποτυχημένης επιλογής πιθανότατα έχει την εξής αφετηρία: εσφαλμένα αποδόθηκε μεγάλο μέρος της επιτυχίας της ταινίας «Skyfall» στο γεγονός ότι η Αντέλ εκείνη την περίοδο βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητάς της, έχοντας πρόσφατα βραβευθεί με Γκράμι. Ετσι θεώρησαν ασφαλές να επιλέξουν τον νικητή του Γκράμι 2015, Σαμ Σμιθ. Λάθος πρώτο: πέρα από το γεγονός ότι η Αντελ είναι εξαιρετική ερμηνεύτρια, το «Skyfall» είναι ένα αξιόλογο τραγούδι και μέσα στο ύφος της ομότιτλης ταινίας – ασχέτως Γκράμι και δημοτικότητας. Λάθος δεύτερο: Στα Γκράμι 2015 υποψήφιος και πραγματικός νικητής από άποψη δημοτικότητας ήταν ο Χόζιερ με το «Take me to Church». Ενδεχομένως για λόγους πολιτικής ορθότητας το βραβείο δεν δόθηκε σε εκείνον, αλλά στον Sam Smith, που εντυπωσίασε με τις φωνητικές του ικανότητες σε ένα τραγούδι μεταξύ κάντρι και γκόσπελ, ντυμένο βρετανική ποπ. Αν είχε κερδίσει ο Χόζιερ, μάλλον θα είχαμε τώρα ένα καλύτερο τραγούδι για το «Spectre». Ισως πάλι το πάθημα γίνει σε κάποιους μάθημα, και την επόμενη φορά, αντί για συνταγές, εμπιστευτούν μία από τις αναρίθμητες ιδιαίτερες μπάντες της βρετανικής μουσικής σκηνής.
Το «Spectre» των Radiohead υπάρχει στο youtube, αλλά και ελεύθερα σε διάφορες μουσικές πλατφόρμες του διαδικτύου. Το «The Writing’s on the Wall» του Σαμ Σμιθ υπάρχει στο σάουντρακ της ταινίας, αλλά και στο youtube.