Στην περυσινή συναυλία-μάζωξη τους είχαμε δει χωριστά στην Πλατεία Νερού, με τους τρομερούς Villagers of Ioannina City να μπαίνουν ανάμεσα στις περφόρμανς των δύο «παλιών» του ελληνικού ροκ. Είχα σκεφτεί τότε τι θα γινόταν αν Γιάννης Αγγελάκας και Παύλος Παυλίδης αποφάσιζαν να κάνουν μια πραγματική από κοινού εμφάνιση, τραγουδώντας με τις (εξαιρετικές) μπάντες τους. Ναι, η ιδέα φάνταζε όντως ελκυστική, τίποτα ωστόσο δεν ήταν αρκετό για να μας προετοιμάσει για αυτό που ζήσαμε την περασμένη Παρασκευή στην Τεχνόπολη.
Ο χώρος ήταν σίγουρα μικρός. Η Τεχνόπολη, που γέμισε ασφυκτικά, σε μια ούτως ή άλλως ζεστή βραδιά, πυρακτώθηκε κανονικά και σε άλλη περίπτωση η κατάσταση θα ήταν έως και ενοχλητική· όχι όμως σε αυτή τη συναυλία. Στη συναυλία όπου ο Παυλίδης έπαιξε ύστερα από χρόνια ζωντανά τον «Βασιλιά της σκόνης», προκαλώντας κανονικό παροξυσμό. Εκεί όπου ο Αγγελάκας ξεκίνησε από μικροφώνου την «Ταξιδιάρα ψυχή», όμως κατέληξε να καπνίζει πάνω στο ηχείο απολαμβάνοντας τη βροντερή «εκτέλεση» του κοινού, που πρέπει να ακούστηκε μέχρι την… Καλλιθέα. Τη συναυλία ακόμα που οι δύο κορυφαίοι Ελληνες ρόκερ των τελευταίων 30 ετών έμπλεξαν τις φωνές τους, ερμηνεύοντας αγκαλιασμένοι τραγούδια όπως «Σπασμένη πολυθρόνα», «Θ’ ανατέλλω», «Δεν χωράς πουθενά».
Πάνω από όλα ήταν ένα μεγάλο πάρτι που απόλαυσαν οι μικροί και μεγάλοι που βρέθηκαν εκεί. Μια ιστορική γιορτή, που αποδείχθηκε σχεδόν λυτρωτική, τόσο για τους θεατές όσο και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι έμοιαζαν να έχουν γυρίσει ολόκληρες δεκαετίες πίσω –ειδικά ο Παυλίδης– χορεύοντας φρενιασμένα και παρασύροντας και εμάς τους υπολοίπους.