Ακουγες διαρκώς, με μισοπερήφανη-μισοσκωπτική διάθεση, από διάφορα στόματα, «Βερολίνο γίναμε». Η Αθήνα δεν είναι Βερολίνο και ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει – για καλό ή για κακό της, αλλά δεν θα μπορούσε για ευνόητους λόγους. Ωστόσο, το 12ωρο φεστιβάλ ADD το περασμένο Σάββατο, στον χώρο της Πειραιώς 260, έμοιαζε με έναν τρόπο να συνδεθούν οι Αθηναίοι με τη Δύση. Η ηλεκτρονική μουσική, σε όλες τις εκδοχές της –από τα house πριονίδια μέχρι τα ρομαντικά beats–, ανέσυρε στην επιφάνεια την επιθυμία όσων χόρευαν ασταμάτητα, από τις 11 το βράδυ του Σαββάτου έως τις 11 το πρωί της Κυριακής, να βρουν έναν τρόπο σύνδεσης με τον έξω κόσμο, τα μουσικά και τεχνολογικά του επιτεύγματα, έστω και αποσπασματικά. Τρεις σκηνές, δύο εσωτερικές και μία υπαίθρια, καλούσαν το κοινό, που εκτεινόταν από 18 έως 45 ετών, να βρει τρόπους να εκφράσει την πόλη του μέλλοντος (των νέων) και του παρόντος (των μεγαλυτέρων), να συνδεθεί, μέσω της μουσικής, με το παρόν και το μέλλον των «άλλων», μέσα από την ατομικότητα του χορού και τη συλλογικότητα της συνύπαρξης.
Δεν είναι η σπουδαιότητα της συγκεκριμένης μουσικής – de gustibus… Είναι, όμως, η ευκαιρία, ελλείψει λέξεων-στίχων, να συνυπάρξουν ελεύθερα τα σώματα και τα πνεύματα διά της διαρκούς κίνησης. Η ηλεκτρονική μουσική, φύσει σύγχρονη, αφού χρησιμοποιεί τα τρέχοντα επιτεύγματα της τεχνολογίας, αντανακλούσε τον χτύπο, το beat, που προκαλεί η όρεξη για κατάκτηση ενός κόσμου, που δεν υπενθυμίζει διαρκώς τα «υπαρξιακά αδιέξοδα», τις ευτυχίες και τις δυστυχίες μας, το ανατολίτικο ντέρτι μας. Το 12ωρο πάρτι του Φεστιβάλ Αθηνών, μέσα από την έμπειρη διοργάνωση του six d.o.g.s., ήταν ένας τρόπος όχι να γίνουμε Βερολίνο, αλλά να δούμε πώς μπορούμε να ζήσουμε ως άτομα σε μια πόλη που δεν θέλει απλώς να ακούει μουσική που πίνεται με… ρετσίνα.