Από τις πιο δύσκολες στιγμές των ανθρώπων είναι όταν παραδίδουν στους επόμενους το έργο της ζωής τους. Αυτή τη συνήθως φορτισμένη στιγμή, ένας προικισμένος άνθρωπος, η ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου, την έκανε να φαίνεται εύκολη, χαρούμενη, αισιόδοξη. Και ήταν, στ’ αλήθεια, εύκολη, χαρούμενη, αισιόδοξη. Την περασμένη Τρίτη ήταν η οικοδέσποινα στο θέατρο που δημιούργησε από το 1972, το θέατρο «Πόρτα» στην οδό Μεσογείων 59. Εβαλε πολλές ψηφίδες στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου σ’ αυτόν τον χώρο. Εκεί υποδέχθηκε τους συνεχιστές του οράματός της και, συνεχίζοντας να είναι παρούσα και δρώσα, έδωσε τα «κλειδιά» στη νεότερη γενιά, υπό την καθοδήγηση και την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θωμά Μοσχόπουλου.
Την έβλεπα να κάθεται ανάμεσα στις νέες δυνάμεις του θεάτρου, σ’ ένα σκαμπό, στο φουαγιέ του θεάτρου «Πόρτα» που είχε στολιστεί με τις χειροποίητες δημιουργίες όλων, και καθεμιά από αυτές μας καλούσε σε μία από τις παραστάσεις που θα έρθουν. Ηταν ικανοποιημένη, ίσως ανακουφισμένη. Κι έδινε εκείνη τη στιγμή ένα ακόμη μάθημα, ένα από τα πολλά με τα οποία δίδαξε πολλές γενιές νέων θεατών μέσα από τις παραστάσεις του θεάτρου «Πόρτα»: ήταν το γενναίο μάθημα της συνέχειας, το ισχυρό μάθημα της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του άλλου και στον τρόπο του άλλου που μπορεί να μην είναι ακριβώς ο δικός σου. Ηταν, έτσι κι αλλιώς, μια μεγάλη αγκαλιά σε δεκάδες νεότερες δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου που αναζητούν στέγη για να εκφράσουν το ταλέντο και τις ανησυχίες τους. Και βεβαίως η Ξένια Καλογεροπούλου ζει απολύτως σ’ αυτή τη χώρα. Γνωρίζει ότι «ζούμε καταστάσεις που μας πικραίνουν», αλλά ως μόνη διέξοδο βλέπει την «ανάγκη να πάμε παραπέρα. Πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον, να σχεδιάζουμε μακροπρόθεσμα, κι αυτήν την ανάγκη να τη μοιραζόμαστε με όσους μας συντροφεύουν σ’ αυτήν την περιπέτεια» είπε, πριν δώσει το μικρόφωνο και το γενικό πρόσταγμα της «Πόρτας» στον Θωμά Μοσχόπουλο. Και την ίδια στιγμή έδινε σε όλους ένα σπουδαίο μάθημα: γενναιοδωρίας, σοφίας, αξιοπρέπειας.
Σ’ ευχαριστούμε για όλα, Ξένια Καλογεροπούλου!