Οι ηθοποιοί στροβιλίζονται πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Πόρτα», ακολουθώντας τους ήχους ενός ανάλαφρου, όσο και γοητευτικού βαλς (Κορνήλιος Σελαμσής). Φορούν όλοι μια μάσκα-κεφαλή αλόγου και αναπαριστούν την κίνηση που κάνουν τα αλογάκια στο καρουζέλ. Είναι η πρώτη παράσταση ενός έργου που άφησε εποχή, έγινε κινηματογραφική ταινία, παρουσιάστηκε και παρουσιάζεται σε δεκάδες σκηνές ανά τον κόσμο. Κι ας απέτυχε παταγωδώς στην πρώτη παρουσίασή του, το 1909. Είναι ο «Λίλιομ» του Ούγγρου Φέρενς Μόλναρ, με ήρωα ένα λαϊκό γόη, ευαίσθητο κατά βάθος, αλλά μάτσο, που δεν διστάζει να επιβάλλεται (στην ουσία να κρύβεται) πίσω από τις γροθιές του.
Η παράσταση έτσι κι αλλιώς έχει αρχίσει από το φουαγιέ, όπου οι θεατές, όποιος θέλει, καλείται να γράψει πάνω σε κίτρινα αυτοκόλλητα post it, ή τι θα άλλαζε αν ξαναγινόταν 18 χρόνων ή κάποιο συναίσθημα που ποτέ δεν ομολόγησε. Είναι μ’ έναν περίεργο τρόπο όσα πραγματεύεται το έργο του Μόλναρ, που έχει παραμύθι, έχει αφελή πίστη, και πολύ, πάρα πολύ συναίσθημα. Οπως και ο Λίλιομ, μόνο που δεν καταφέρνει ποτέ να το δείξει, ακόμα κι όταν παρουσιάζεται η δεύτερη ευκαιρία. Ο «Λίλιομ» δεν θυμίζει μόνο τα «λαϊκά παιδιά» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Μόλναρ έγραψε ένα «ονειρόδραμα» ή «παραμυθόδραμα», για να δηλώσει πολύ πιο σοβαρά πράγματα. Οπως, για παράδειγμα, τι συμβαίνει με αυτά που ποτέ δεν μπορούμε να εκφράσουμε, ακόμα και σ’ εκείνους που αγαπάμε πολύ.
Σ’ αυτό το αλλόκοτο, γοητευτικό, χαρούμενο και λυπητερό ταυτόχρονα κείμενο, τους σημαντικότερους ρόλους ερμηνεύουν με ευαισθησία και ευφυΐα οι Αννα Καλαϊτζίδου, Εμιλυ Κολιανδρή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σωκράτης Πατσίκας. Και ίσως δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος Λίλιομ από τον Γιώργο Χρυσοστόμου.
Ακόμα κι αν ήταν η πρώτη παράσταση, «σαν γενικό πέρασμα» όπως είπε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ακόμα κι αν χρειάζεται να «σφίξει» σε ορισμένα σημεία, στο τέλος της παράστασης κάποιοι έκλαιγαν. Και οι πολλοί χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. Για όσα ανέσυρε, για όσα τους θύμισε, για την απλοϊκότητα των διαχρονικών συναισθημάτων.