Στην προσωπική επαφή ξεχώριζε πρώτα η ευγένεια, που όμως δεν έκρυβε καθόλου το λεπτό, αδέκαστο, αλλά υψηλής ποιότητας χιούμορ, προς εαυτόν και αλλήλους. Και η βαθιά και πολύπλευρη μόρφωση. Ετσι θα μπορούσε να περιγραφεί με δυο λόγια ο θεατρολόγος Δημήτρης Σπάθης, που έφυγε χθες το πρωί από τη ζωή. Νοσηλευόταν τις τελευταίες μέρες, με λοίμωξη των πνευμόνων, στον Κυανό Σταυρό. Ηταν 89 ετών. Είχε γεννηθεί στο Κάιρο στις 11 Νοεμβρίου του 1925 και όλα αυτά τα 89 χρόνια της ζωής του τα έζησε παράλληλα με μεγάλες αλλά και δύσκολες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού. Σε όλα μετείχε ενεργά, κριτικά, δημιουργικά.
Η διαδρομή της ζωής του γοητευτική, παράτολμη, πλούσια, επικίνδυνη, πολυδαίδαλη: Κάιρο, Μέση Ανατολή (υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό), Αθήνα. Τασκένδη μετά το τέλος του Εμφυλίου (όπου σπούδασε στη Σχολή Θεατρολογίας του Κρατικού Θεατρικού Ινστιτούτου). Ακολούθησε η Μόσχα όπου με υποτροφία φοίτησε στο Ινστιτούτο Ιστορίας των Τεχνών της Ακαδημίας Επιστημών της τότε ΕΣΣΔ. Ξανά στην Αθήνα (το 1965) και δύο χρόνια αργότερα, το 1967, στο Παρίσι όπου έζησε ως αυτοεξόριστος μέχρι τον Αύγουστο του 1974. Στο Παρίσι παρακολούθησε μαθήματα της Κοινωνιολογίας της Τέχνης στην Ecole Pratique και συμμετείχε στις εργασίες του σεμιναρίου του Κ. Θ. Δημαρά στη Σορβόννη. Στην Αθήνα, από το 1974 δίδαξε Ιστορία του Θεάτρου στις Δραματικές Σχολές του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Θεάτρου Τέχνης. Το 1983 αρχίζει μια άλλη, εσωτερική μετακίνηση αυτή τη φορά, στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, της Κρήτης, της Αθήνας τελικά, όπου δίδαξε στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.
Η μεγάλη παρακαταθήκη, όμως, είναι τα πολλά βιβλία που έγραψε: «Η διαμόρφωση του ρεαλισμού στο νεοελληνικό δράμα (τέλος 19ου – αρχές 20ού αιώνα)», «Ο Διαφωτισμός και το νεοελληνικό θέατρο», «Φαναριώτικη κοινωνία και σάτιρα» (ένας τομέας που τον απασχόλησε ιδιαίτερα, μετά τη συμμετοχή του στα σεμινάρια του Κ. Θ. Δημαρά), ενώ υπάρχουν άρθρα του σε συλλογικούς τόμους ή επιστημονικά περιοδικά ή ανακοινώσεις. Το ευχάριστο είναι ότι όλα αυτά θα συγκεντρωθούν σ’ έναν τόμο από το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τραπέζης υπό τον τίτλο «Από τον Χορτάτση στον Κουν. Μελετήματα για το νεοελληνικό θέατρο».
Οσοι τον γνώρισαν προσωπικά, όσοι τον είχαν δάσκαλο στο θέατρο ή στο πανεπιστήμιο, όσοι συμπορεύτηκαν μαζί του στις διαδρομές της Ανανεωτικής Αριστεράς ήταν πολύ θλιμμένοι χθες. «Εφυγε τελικά ο δάσκαλος», έλεγε πολύ συγκινημένη μία από τις πολλές μαθήτριές του, η Δηώ Καγγελάρη.
Θα τον αποχαιρετίσουν όλοι, με απέραντο σεβασμό και αγάπη την Παρασκευή στις 4 το απόγευμα, στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου. Μαζί, φυσικά, με την αγαπημένη του σύντροφο, τη μεταφράστρια και ποιήτρια Χρύσα Προκοπάκη, και τα παιδιά τους, τον Ηλία και την Κατερίνα.