Μπορεί έξω να κάνει πολύ κρύο, όμως μέσα θα είναι ζεστά και θα σας περιμένει ένας καφές και μια καταπληκτική παράσταση… Ανηφορίζοντας το Σάββατο το βράδυ (3/1) την Ερεχθείου για να παρακολουθήσω την περφόρμανς «Ο Καφές» της ομάδας «Κινητήρας», που φέτος συμπληρώνει τα είκοσι χρόνια της, ανυπομονούσα. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο «Κινητήρας» είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα και αξιόλογα ελληνικά χοροθεατρικά σχήματα που τα τελευταία χρόνια απέκτησε στέγη, το Στούντιο Κινητήρας στην περιοχή της Ακρόπολης (Ερεχθείου 22).
«Ο χορός είναι για όλους»
Εκεί, σε έναν καλαίσθητο και φιλόξενο χώρο γίνονται πολλά σεμινάρια, καλλιτεχνικές ανταλλαγές/ προσκλήσεις ξένων καλλιτεχνών και φυσικά παραστάσεις. Ψυχή και ιδρύτρια του «Κινητήρα» (της ομάδας και του Στούντιο) η Αντιγόνη Γύρα, η οποία αποφάσισε στο τέλος του 2014 να επανασυστήσει την ομάδα θυμίζοντάς μας το μότο και τη φιλοσοφία της πως ο χορός είναι για όλους. Αυτή είναι και η προσπάθεια του «Κινητήρα» τις τελευταίες δύο δεκαετίες να συνδέσει ανθρώπους απ’ όλες τις ηλικίες και ιδιότητες μέσα από τις παραστατικές τέχνες.
Πράγματι, στη νέα της δουλειά (μία ακόμη παράσταση θα δοθεί απόψε στις 9.15 μ.μ.), επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί και χορευτές συνεργάζονται. Το αποτέλεσμα, θαυμαστό.
Ασφυκτικά γεμάτο το θεατράκι με το ιδιαίτερο φόντο (παράθυρα που δείχνουν προς ένα μικρό κήπο με δέντρα). Στο κέντρο της σκηνής ο καφές που ετοιμάζεται, έτοιμος να χυθεί.
«Πάμε για καφέ;», πόσες διαφορετικές αποχρώσεις και έννοιες έχει αυτή η τόσο συνηθισμένη έκφραση της καθημερινότητάς μας. Γύρω από ένα τάσι καφέ ολόκληρη η κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά. Ενας καφές που φτιάχνεται κι ένας καφές που χύνεται, ένας καφές που μοιράζεται κι ένας που πίνεται μοναχικά, ένας καφές ελληνικός κι ένας τούρκικος, ένα φραπεδάκι κι ένα εσπρεσάκι. Στιγμές από τη ζωή μας μέσα από το χιούμορ, την απολαυστική τρέλα, την ευφυή σύλληψη και σκηνοθεσία (μαζί με την ομάδα) της Αντιγόνης Γύρα.
Ο ένας και οι άλλοι, η παρέα, το ζευγάρι. Η ζωή και ο θάνατος καθώς το έργο ξεκινάει με tableaux vivants, εικόνες από την ώρα του καφέ σε μια κηδεία και τελειώνει με ένα γάμο, όλη η ομάδα σε ένα τραπέζι να ευλογούν και να ξεπροβοδίζουν τον άντρα και τη γυναίκα.
Μια διαρκής εναλλαγή στις σκηνές και στα συναισθήματα. «Είναι αλήθεια πως δεν θα βρω ποτέ τον αληθινό έρωτα; Είναι αλήθεια ότι το μπλε χρώμα δεν είναι καλό για την κρεβατοκάμαρα;», αναρωτιέται η χορεύτρια με το ροζ σατέν φόρεμα καθώς της διαβάζουν τον καφέ. Σε μια οθόνη δύο τηλεπαρουσιάστριες φτιάχνουν έναν καφέ με ό,τι υλικό θα μπορούσατε να φανταστείτε, ενώ την ίδια ώρα ζωντανά μια άλλη παρουσιάστρια μιλάει σε υποτιθέμενα γαλλικά για την εθνική συνήθεια των Ελλήνων κουνώντας με νόημα το σέικερ του καφέ. Η Ελλάδα της παράδοσης και του σκυλάδικου. Στο βάθος, μια μυστηριώδης γυναικεία μορφή ντυμένη στα άσπρα στέκεται σαν άγαλμα όρθια μέσα σε ένα ενυδρείο.
Αυτό που περισσότερο με συγκίνησε ήταν το δέσιμο το οποίο ένιωσα ότι υπάρχει μεταξύ όσων συνεργάστηκαν για τον «Καφέ». Μια αδιόρατη ενέργεια, γοητευτική και αισιόδοξη που σε συνεπαίρνει…