Και οι δύο παραστάσεις πατούν πάνω σε κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας. Της πολύ πρόσφατης και της λιγότερο πρόσφατης. Και οι δύο παρουσιάστηκαν ήδη στη σκηνή, και συνεχίζουν. Με παρατάσεις και περιοδείες. Και οι δύο παραστάσεις έγιναν με το σκηνικό «τίποτα». Με ελάχιστα υλικά, που χωράνε σε μια μικρή βαλίτσα ίσως.
Η μία βασίζεται στο διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη «Περσινή αρραβωνιαστικιά» και παρουσιάστηκε πέρυσι στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τη δημιούργησε η ομάδα Elephas tiliensis, τη σκηνοθέτησαν ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου. Στη σκηνή τρία κορίτσια, που αφηγούνται μ’ έναν γοητευτικό όσο και απρόβλεπτο τρόπο το επίσης απρόβλεπτο διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη: είναι η Σύρμω Κεκέ, η Τατιάνα Αννα Πίττα και η Ανθή Ευστρατιάδου.
Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν πρόλαβαν να δουν την «Περσινή αρραβωνιαστικά» στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Από τις 4 έως τις 26 Μαΐου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15 μ.μ., επαναλαμβάνεται και εγκαθίσταται στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου. Με τον τρόπο του θεάτρου και τον τρόπο της λογοτεχνίας, η παράσταση μας γυρνά στην παιδική ηλικία, στα χρόνια που τα πιτσιρίκια προσωποποιούν τα πάντα, τους δίνουν φωνή και προσωπικότητα, κάνουν μαζί τους διαλόγους ατελείωτους. Γιατί θέλουν να έχουν γύρω τους πολλούς φίλους…
Η άλλη παράσταση είναι ένα δημιούργημα της ανήσυχης ομάδας bijoux de kant, και η συγγραφέας Γλυκερία Μπασδέκη άντλησε την έμπνευσή της από το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Κερένια κούκλα», που γράφτηκε το 1911. Τίτλος της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σκουρλέτης, είναι η τελευταία λέξη του μυθιστορήματος του Χρηστομάνου: «αχ!».
Ενα κομμάτι τούλι, λίγο χώμα απλωμένο στη σκηνή, μερικά λουλούδια και δύο σκαμπό είναι όλα κι όλα το σκηνικό της παράστασης, αλλά μοιάζει κάποιες φορές με πίνακα ζωγραφικής. Δεν είναι εύκολη η ιστορία που μας αφηγούνται στη σκηνή η Λένα Δροσάκη, ο Δημήτρης Μοθωναίος, η Κατερίνα Μισιχρόνη και η Μαίρη Συνατσάκη. Είναι μια λυπημένη και λυπητερή ιστορία, έχει πάθος και πάθη, έχει κακίες και εμμονές, αλλά έχει και αγάπη, κι έχει κι εκείνο το «αχ» που βγάζουν πολύ συχνά οι άνθρωποι. Η Γλυκερία Μπασδέκη είναι από τους βασικούς συντελεστές του τελικού αποτελέσματος, αφού κατάφερε να «συνομιλήσει» με τη ματιά του Χρηστομάνου, φτιάχνοντας μια δική της ιστορία, χωρίς να προδώσει τη δική του.
Τον χειμώνα που τελείωσε το είδαν πολλοί στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Αλλά η φήμη αυτής της παράστασης, που κάνει πολλούς να βουρκώνουν, που ξανακοιτάζει τα πάθη των ανθρώπων με το βλέμμα του ρομαντισμού, άφησε έξω πολλούς.
Ετσι η bijou de kant συνεχίζει. Πέρασε ήδη από το Δημοτικό του Πειραιά και από την Πάτρα. Την εβδομάδα που έρχεται (30/4, 1, 2 και 3/5) θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο BlackBox και στις 9 και 10 Μαΐου θα ξαναγυρίσει στην Αθήνα, στο θέατρο «Ακαδημία Πλάτωνος», πριν ξεκινήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Δύο διαφορετικές παραστάσεις, με κοινά στοιχεία την αγάπη για το θέατρο, την έμπνευση από τη λογοτεχνία, την επιμονή στην παιδική αθωότητα και στην αγάπη.