Το θέατρο το έκανε εξαρχής. Αμεσα και διεισδυτικά. Φώτισε τα ζητήματα της κοινωνίας που ανέδειξε η κρίση, τα ανέβασε στη σκηνή και κάλεσε τους θεατές να ξανακοιτάξουν, από την πλατεία αυτήν τη φορά, τους εαυτούς μας, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Ισως να είναι και αυτός ο λόγος που το θέατρο άνθησε με τρόπο ανέλπιστο αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Ο Ανδρέας Φλουράκης, ένας νέος και ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας, έχει στα έργα του, πάντα, ανοιχτά τ’ αυτιά και τα μάτια του, όχι στο στενά προσωπικό, αλλά στο ευρύτερο κοινωνικό. Αυτή τη φορά, όμως, με το έργο του «Θέλω μια χώρα» έκανε μια επιτυχημένη τομή στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, επιλέγοντας να φωτίσει τη νέα γενιά.
Το έργο, που σκηνοθέτησε η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, παρουσιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι στην Πειραιώς 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Εδώ και λίγες μέρες παρουσιάζεται και πάλι, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σκηνής του Θεάτρου Τέχνης της οδού Φρυνίχου.
Μερικές ξαπλώστρες παραλίας επί σκηνής, τακτοποιημένες. Την κάθε μία κατέλαβε ένας από τους φοιτητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, που ερμήνευσαν –απολύτως ταιριαστά και απολύτως επιτυχημένα– τους νέους αυτής της χώρας· τους απογοητευμένους, τους αδιάφορους, τους αισιόδοξους, τους ρομαντικούς, τους παρεμβατικούς. Ολους. Που θέλουν μιαν άλλη χώρα, αλλά στη διάρκεια της αναζήτησης αναπαράγουν ό,τι θέλουν ν’ αφήσουν πίσω τους: την έλλειψη κατανόησης και υπομονής, τη μαγκιά, την επιθετικότητα… Στο κατάστρωμα ενός καραβιού ταξιδεύει η σύγχρονη νέα γενιά, σαν να επιβιβάστηκε σ’ ένα σημερινό «Ματαρόα» και ταξιδεύει προς το άγνωστο. Ταξιδεύει πάντως.
Από τη γέφυρα του πλοίου τους παρακολουθεί –μητρική φιγούρα, μητέρα-πατρίδα;– η Ρένη Πιττακή. Και είναι σπαρακτική στη σκηνή λίγο πριν από το τέλος της παράστασης, που κατεβαίνει στο «κατάστρωμα», περπατάει ανάμεσα στα παιδιά, που αποκαμωμένα από το πάθος, την έξαψη και τον έρωτα έχουν αποκοιμηθεί πάνω στις ξαπλώστρες τους.
Ενα ιδιαίτερο και πρωτότυπο θεατρικό κείμενο, που δεν έχει συγκεκριμένους χαρακτήρες, δεν έχει συγκεκριμένους διαλόγους, αλλά η πλοκή και το μήνυμα είναι απολύτως φανερά. Και μια παράσταση που στήθηκε με ευαισθησία, με άποψη, με τρυφερότητα και μας καλεί να κοιτάξουμε τους εαυτούς και να αναρωτηθούμε τι χώρα θέλουμε…