Η κοπέλα με τα φουντωτά μαλλιά που κάθεται λίγες σειρές πιο πίσω έχει σηκωθεί και χορεύει, η εύσωμη κυρία μπροστά μας κουνιέται και γελάει, ο διπλανός μου χτυπάει δυνατά το πόδι του συνεπαίρνοντας και τη δική μου θέση με τον ρυθμό του. Μέσα σε λίγα λεπτά όλο το θέατρο είναι όρθιο. Η εμπειρία της παράστασης του μιούζικαλ Mamma Mia που ήρθε στο θέατρο Badminton για λίγες μέρες (έως και την Κυριακή 15/11 αμέσως μετά τη Θεσσαλονίκη), ήταν πολύ πιο δυνατή απ’ ό,τι περίμενα. Στην αρχή σκέφτηκα πως ήταν κάτι προσωπικό, η δική μας ταύτιση με την ιστορία, το συναισθηματικό δέσιμο με τραγούδια της εποχής μου, οι αμέτρητες φορές που έχουμε δει την ταινία χορεύοντας και τραγουδώντας μπροστά στην τηλεόραση. Στο φινάλε του απογεύματος της Κυριακής στο κατάμεστο Badminton, κατάλαβα ότι οι συνένοχοι του φαινομένου Mamma Mia ήταν πολλοί. Υπήρχε μια σπίθα, ένα διάχυτο πνεύμα, που δεν είχε να κάνει απλά με τη χαρά θεατών οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν εισιτήρια για ένα δημοφιλές θέαμα. Να είναι μια νέα μεταχίπικη τάση, μια επιστροφή στα παιδιά των λουλουδιών;
Η παράσταση ξεκινάει ξαφνικά με μια ανακοίνωση (μόνο στα αγγλικά), ενώ παρομοίως και το πρόγραμμα είναι μόνο στα αγγλικά! Πέρα από αυτά, η διανομή είναι καλή, κυρίως η πρωταγωνίστρια Sara Poyzer στον ρόλο της Ντόνα. Ο πατέρας του κοριτσιού που κάθεται δίπλα μου παίρνει τρυφερά το χέρι της κόρης του στο δικό του, την ώρα που η Ντόνα και η Σόφι τραγουδούν το «Slipping through my fingers». Ξέρω πως νιώθει την ίδια συγκίνηση με εμένα κι αυτό είναι λυτρωτικό. Η ιστορία του κοριτσιού με τους πιθανούς τρεις μπαμπάδες και το αίσθημα της απελευθέρωσης που μεταδίδει. Μάλλον το ελληνικό κοινό το είχε πολύ περισσότερο ανάγκη απ’ όσο φανταζόμασταν.