4 π.μ. – 6.30 π.μ.
Επιλέγω να αφηγηθώ μία μέρα που επαναλαμβανόταν τους 3-4 τελευταίους μήνες. Το πρώτο μου ξύπνημα είναι στις 4 το πρωί, και κρατούσα στα χέρια μου το κείμενο της παράστασης αναζητώντας κάποιες λέξεις, οι οποίες μέσα στον ύπνο μού διέφευγαν και προσπαθούσα να τις ενώσω. Με το κείμενο δίπλα μου στο κομοδίνο, στις 4 το πρωί, αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορούσα να βρω την ακριβή λέξη που είχε γράψει η Δήμητρα Πέτρουλα. Στις 5.30 με 6 το πρωί ζαλιζόμουν και μ’ έπαιρνε λίγο ο ύπνος.
7.30 π.μ. – 10.30 π.μ.
Σηκωνόμουν. Μη θαρρείτε πως κοιμόμουν πολύ. Δεν μ’ ενδιέφερε κιόλας. Επαιρνα το χαπάκι του θυρεοειδή και περίμενα μισή ώρα μέχρι να πιω τον καφέ μου. Εβαζα στα γατάκια μου το πρωινό τους και τα καθάριζα. Μετά ανέβαινα να πιω τον καφέ με την αγαπημένη μου φίλη, τη Δανάη, που μένουμε πάνω-κάτω, στη Γλυφάδα.
11 π.μ. – 2 μ.μ.
Ξεκινούσα για την Αθήνα, για το θέατρο Σημείο, για την πρόβα. Και άρχιζε το ταξίδι μας. Ημασταν σ’ έναν χώρο, το Σημείο, το παλιό Απλό Θέατρο, που έχει μια μυρωδιά καλή. Εχουν περάσει και έχουν ζήσει και έχουν αναπνεύσει πάνω στη σκηνή σπουδαίοι θεατρίνοι, κι αυτό είναι πολύ τιμητικό για μένα. Ξεκινούσαμε λοιπόν το κουπί, ζούσαμε, αναπνέαμε με το κείμενο της Δήμητρας Πέτρουλα. Μετά την πρόβα επέστρεφα στο σπίτι. Δεν πήγαινα πουθενά. Είναι η πρώτη μέρα σήμερα (σ.σ. συναντηθήκαμε στον πεζόδρομο δίπλα στο Μουσείο της Ακρόπολης) που βγαίνω στο κέντρο, εγώ που είμαι γέννημα-θρέμμα του κέντρου. Ούτε στις γιορτές δεν κατέβηκα. Ετσι είμαι πάντα. Οταν αναλάβω κάτι, το υπηρετώ με όποιον τρόπο και όποιες δυνατότητες έχω. Απομονώνομαι όταν κάνω πρόβες. Χρειάζομαι δυνάμεις, και ίσως με τα χρόνια να χρειάζομαι πολύ περισσότερες, γιατί έχω μεγαλύτερη απαίτηση πρώτα από τον εαυτό μου. Ετσι κι αλλιώς η περίοδος των προβών είναι η πιο δημιουργική, την αγαπώ πιο πολύ από την περίοδο των παραστάσεων. Η πρόβα είναι ο τρόπος που συνθέτεις τα τουβλάκια.
3 μ.μ. – 6 μ.μ.
Επέστρεφα στο σπίτι και έτρωγα κάτι πρόχειρο και λιτό. Μαγειρεύω βέβαια, και μου αρέσει να μαγειρεύω, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν μαγείρεψα ιδιαίτερα πράγματα. Περιορίστηκα στις σαλάτες και στα ελαφρά γεύματα. Και κυρίως για να μη βαρύνω. Γιατί δεν ήθελα να κοιμηθώ, ήθελα λίγο να ξεκουραστώ.
6 μ.μ. – 8.30 μ.μ.
Εκείνο το διάστημα συνέχιζα μόνη μου, στο σπίτι, να δουλεύω το κείμενο και όσα είχαμε ήδη πει στην πρόβα. Οι μόνοι ακροατές είναι τα γατάκια μου. Μερικές φορές μού ζητάνε να συμμετέχουν, αλλά δεν βρίσκω ρόλους. Αλλες φορές τρομάζουν κιόλας όταν φωνάζω ξαφνικά στο πλαίσιο του ρόλου. Τώρα πια κάπου έχουν συνηθίσει και πλέον δεν εξαφανίζονται. Τώρα δεν φοβούνται και μάλλον σκέφτονται «πάλι τα ίδια»… Αγαπώ όλα τα ζώα, αλλά τα γατάκια μού πάνε πιο πολύ γιατί είναι ελεύθερα και επιλέγουν. Κι εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος. Σαν φίλη είμαι πολύ «μαζί», αλλά σαν παρουσία είμαι και μαζί και χώρια. Θέλω κάποια στιγμή να είμαι και μόνη μου.
8.30 μ.μ. – 10 μ.μ.
Είναι η μόνη ώρα που βλέπω ειδήσεις. Εντελώς μαζοχιστικά, όπως όλοι οι Ελληνες, παρακολουθώ τις εξελίξεις στην καθημερινότητα, αυτά τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν. Τα κρίνω, τα επικρίνω, θυμώνω, στενοχωριέμαι. Ολο αυτό το διάστημα δεν έπινα ούτε κρασί, ούτε μπίρα. Εντελώς μοναστηριακή περίοδος. Μόνο τον μέλανα ζωμό δεν ήπια… Παίζω σ’ ένα έργο που αφορά όλο τον κόσμο, αλλά ειδικά τη Μάνη. Κι επειδή κατάγομαι από τη Μάνη, έχω λίγο τη σπαρτιάτικη νοοτροπία. Και την κουβαλάω.
10.30 μ.μ.
Είμαι ήδη πολύ κουρασμένη και πέφτω για ύπνο. Ετσι κι αλλιώς κοιμάμαι νωρίς. Κι όταν δεν έχω παραστάσεις ή πρόβες, μ’ αρέσει ο νυχτερινός ύπνος. Πολύ σπάνια θα βγω, κι αυτό για να πάω στο σπίτι κάποιου φίλου, ή να πάμε κάπου, κατ’ εξαίρεση, να φάμε. Και πάλι 11.30 μ.μ. ή 12 θα είμαι σπίτι. Τώρα πλέον, που δεν έχω τις πρόβες, ελπίζω να καταφέρω να δω και θέατρο.
Η Βέρα Κρούσκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Πού είναι η μάνα σου, μωρή;», που παίζεται στο θέατρο Σημείο, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολάρι. Είναι το αυτοβιογραφικό κείμενο της Δήμητρας Πέτρουλα, που διασκεύασε η Σοφία Αδαμίδου.