Το σκηνικό στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου (Ανδρέας Κασάπης), συνομιλεί τόσο με την ακρίβεια, τη συμμετρία και την αισθητικότητα των παραστατικών τεχνών όσο και με τη λιτότητα μιας λαϊκής παράδοσης.
Μερικές σανίδες σχηματίζουν την περίμετρο του σπιτιού, το «εντός». Μέσα είναι το τραπέζι, η εστία, με το χειροποίητο τραπεζομάντηλο, μια καρέκλα, τα στοιχειώδη διακοσμητικά ενός αγροτικού σπιτιού. Αυθεντικά όλα, όπως και η κάπα του βοσκού, που έχει καίριο ρόλο στην παράσταση. Εξω, στα «εκτός», σ’ ένα υπερυψωμένο τραπέζι είναι εγκατεστημένο το σύμπαν της υπέρβασης. Το κρεβάτι με τον γυμνό σωμιέ φιλοξενεί απλώς σώματα, όχι τον έρωτα. Που προσπαθεί να αρθεί από τα γήινα, που είναι πάνω από τα γήινα έτσι κι αλλιώς…
Σ’ αυτά τα περίεργα πλαίσια και όρια κινούνται οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης «Οσα η καρδιά μου στην καταιγίδα», που παρουσιάζεται από την προηγούμενη Πέμπτη στη Φρυνίχου. Είναι η νέα παραγωγή της δραστήριας και ακαταπόνητης ομάδας bijoux de kant και την σκηνοθεσία υπογράφει και πάλι ο Γιάννης Σκουρλέτης. Αυτή τη φορά έχει την τεράστια συμβολή του συγγραφέα Ακη Δήμου, που πήρε στα χέρια του και στην ψυχή του τη νουβέλα του Ιωάννη Κονδυλάκη «Πρώτη αγάπη» και τη μετέγραψε. Τι έκανε δηλαδή; Κράτησε το στόρι, κράτησε τους βασικούς χαρακτήρες και ενέταξε σ’ αυτή την καινούργια ανάγνωση και γραφή, τη διαρκή αγωνία του ανικανοποίητου και καταπιεσμένου έρωτα, που δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο, δεν έχει γενιές, δεν έχει τάξεις, δεν έχει συνθήκες.
Ο Γιώργης (Γιάννης Παπαδόπουλος) ένα αγόρι στη μετεφηβεία, ερωτεύεται το Βαγγελιώ (Λένα Δροσάκη), μια κοπέλα κάπως μεγαλύτερη. Ο Γιώργης είναι ακόμη δέσμιος της μητρικής αγάπης και του ελέγχου που απορρέει από αυτήν (η Τάνια Τσανακλίδου καθηλώνει με τη μεστότητα που υπερασπίζεται το γήινο). Κάπου στο βάθος, κάπου στο βουνό (ελεύθερος δηλαδή, χωρίς περιορισμούς και πρέπει) είναι ο Ανδρέας (Νικόλας Αγγελής), ένας νέος άντρας που έφυγε για να λυτρωθεί. Οι τέσσερις ακροβατούν, αιωρούνται, λικνίζονται, κατακρημνίζονται τελικά εξαιτίας των παθών, των λαθών, των φόβων.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης, ο Ακης Δήμου και οι συνεργάτες τους κατάφεραν να αναπαραστήσουν μέσα από μια εκ πρώτης όψεως ηθογραφία τα πάθη της ψυχής, τα πάθη των ψυχισμών, του συνειδητού και του ασυνείδητου, που δεν αφορούν μόνο μια αγροτική κοινωνία των αρχών του 20ού αιώνα. Τα ίδια πάθη ισχύουν και σήμερα και πάντα. Για όλους αυτούς τους λόγους και για τις ερμηνείες, η συγκίνηση, το πάθος, τα πάθη πέρασαν από τις τις αρχές του 20ού αιώνα στο σήμερα.