Δεύτερη φορά μέσα στη θεατρική σεζόν που ολοκληρώνεται, εν πολλοίς, την Κυριακή των Βαΐων, που φεύγω από παράσταση που φιλοξενεί έργο του Τόμας Μπέρντχαρντ ενθουσιασμένη. Η πρώτη φορά ήταν η παράσταση του Γιάννου Περλέγκα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού με την παράσταση «Ο αδαής και ο παραφρων». Η δεύτερη φορά ήταν στο θεατρο «Πόρτα», με το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ «Ο Θεατροποιός», ο θεατράνθρωπος, ο ταγμένος ίσως, ο αλλόκοτος σίγουρα. Και αυτός που ποιεί θέατρο για να διαβάσει την πραγματικότητα.
Στη σκηνή του θεάτρου βλέπουμε τα παρασκήνια μιας αίθουσας, που μας προϊδεάζει ότι είναι θεατρική. Στην πορεία διαπιστώνουμε ότι είναι η μοναδική αίθουσα εκδηλώσεων ενός απομακρυσμένου χωριού όπου φτάνει ένας ξακουστός (έτσι δηλώνει ο ίδιος τουλάχιστον) ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου της χώρας του, ο Μπρουσκόν, στο πλαίσιο μιας περιοδείας. Ενας ηθοποιός που είναι στο τέρμα της διαδρομής του, και αναπολεί, κομπάζοντας όσο μπορεί, την περίλαμπρη καριέρα του. Ο θίασος που έχει μαζί του είναι τα μέλη της οικογένειάς του και το έργο που παρουσιάζει το έχει γράψει ο ίδιος.
Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, που σκηνοθέτησε με ευαισθησία και διορατικότητα ο Ακύλλας Καραζήσης, παρακολουθούμε έναν υστερικό παραρήλημα του Μπρουσκόν (τον υποδύεται ο Νίκος Χατζόπουλος, και παρότι τον έχουμε δει σε πάρα πολλούς ρόλους, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτός είναι ρόλος-σταθμός για τον καλό ηθοποιό). Ενα παραλήρημα που καταπιάνεται με τα πάντα: με τη φθορά του σώματος, με τη ματαιότητα της ανθρώπινης προσπάθειας, με την ακύρωση της ελπίδας, με τη ματαίωση γενικά. Στη διάρκεια αυτού του παραληρήματος κομπάζει, απαιτεί, γκρινιάζει, καταπιέζει τα παιδιά του-μέλη του θιάσου (ο Αρης Μπαλής και η Δήμητρα Βλαγκοπούλου ερμηνεύουν δύο εν πολλοίς σιωπηλούς ρόλους, σπαρακτικά) αλλά και τον ξενοδόχο της μικρής πόλης (Νικήτας Αναστόπουλος, ο περισσότερο παρών στη σκηνή δίπλα στον Μπρουσκόν, που υπομένει όλες τις ιδιοτροπίες του με την απορία του απλού ανθρώπου).
Σ' αυτό το έργο, ο Μπέρντχαρντ, μιλώντας για το θέατρο, μιλάει για όλα, με τον γνωστό κυνικό και υπερβολικό του τρόπο. Και φυσικά μιλάει και για το θέατρο: «Το θέατρο είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας. Επειδή δεν έχουμε ακόμα αυτοκτονήσει, καταφεύγουμε στο θέατρο. Το θέατρο είναι μια διαστροφή χιλιετών, με την οποία η ανθρωπότητα είναι ξετρελαμένη», λέει σ' ένα σημείο ο Μπρουσκόν. Ταυτόχρονα, ο Μπέρντχαρντ, στο πρόσωπο του αλλόκοτου αυτού θεατράνθρωπου, αγγίζει τις παθογένειες της Ευρώπης, του κόσμου, των πολιτών αυτής της ηπείρου. Αγγίζει (ζωγραφίζει για την ακρίβεια) τους ανθρώπους που θέλουν να άρχουν, που καταπιέζουν, που φέρονται με βιαιότητα και αναλγησία κοιτώντας μόνο τη δική τους επιθυμία. Και, βέβαια, όπως συμβαίνει σε όλους τους νάρκισσους, για όλα φταίνε οι άλλοι, που δεν κατανοούν τη μεγαλοσύνη του… Και αγγίζει, στα πρόσωπα των παιδιών του Μπρουσκόν, τους άβουλους ανθρώπους, τη μάζα, τους υποτελείς, τα πιόνια, που υπομένουν, υποκύπτουν, υπακούουν και όταν μπορούν σαρκάζουν τον δυνάστη τους. Και βέβαια δεν τυχαίο ότι το θεατρικό έργο που διαρκώς αλλάζει και διαρκώς θέλει να τελειοποιήσει ο ανικανοποίητος καλλιτέχνης έχει τίτλο «Ο τροχός της ιστορίας»!
Ηταν μια παράσταση που απαιτούσε μεγάλο κόπο από τους ηθοποιούς και μεγάλη προσήλωση από τους θεατές. Αλλά το κέρδος ήταν μεγάλο. Φεύγοντας από την παράσταση (κι αφού είχαμε απολαύσει την έκπληξη των τελευταίων δέκα λεπτών της παράστασης), έχουμε συγκινηθεί, έχουμε ταυτιστεί, έχουμε παραλληλίσει, έχουμε σκεφτεί. Γιατί υπάρχουν ένα σωρό φράσεις που εξακολουθούν να έχουν διάρκεια, εξακολουθούν να ερμηνεύουν συμπεριφορές. Οπως: «Πουθενά αλλού δεν αντιμετωπίζουν την τέχνη με τόση βλακεία». Ή: «Το γελοίο καταποντίζει το μεγαλείο». Ή «Παρεπιδημούμε σ' έναν βόθρο».
Στο θέατρο «Πόρτα» παρουσιάζεται, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15μ.μ. μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις της φετινής σεζόν.