Ο Ρομέο Καστελούτσι, την περασμένη Κυριακή, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου, αναδείχθηκε ξανά σε μετρ των συμβολισμών και της σωματικότητας. Η ενεργοποίηση των αισθήσεων, στις πιο ωμές τους εκφάνσεις, ήταν ο στόχος του ευφυούς και προκλητικού, όπως έχει χαρακτηρισθεί, Ιταλού δημιουργού.
Καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά για να φτάσουμε στην αίθουσα, όπου μας είχε ζητηθεί να καθίσουμε στο πάτωμα, αναρωτήθηκα για τη σημασία που έχει ο Ιούλιος Καίσαρας για την τέχνη, αφού εκείνη επισημοποιεί ακατάπαυστα τη διαχρονικότητά του διά της επαναφοράς του. Η παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι για το Φεστιβάλ Αθηνών, «Ιούλιος Καίσαρας. Σπαράγματα», κατάφερε να μεταφέρει τα φώτα από το ιστορικό πρόσωπο στην τελετουργία του σώματος. Το πάθος του πρώτου περφόρμερ, του οποίου το εσωτερικό του ρουθουνιού ώς τον λάρυγγα βλέπαμε καθ’ όσον μιλούσε για τη ζωή του Καίσαρα, ντυμένος στα λευκά και μ’ ένα «VSKI» («από το “Στανισλάφσκι”;», αναρωτήθηκε ο διπλανός μου) ραμμένο στο μέρος της καρδιάς, γινόταν ακόμη πιο έντονο όταν βλέπαμε στον προτζέκτορα τις κινήσεις και τα υγρά του σώματός του· εκεί ξεχάσαμε τις δηλώσεις του συγκλητικού για τον αυτοκράτορα και μετακινηθήκαμε στην πραγματικότητα του Καστελούτσι: Η αγάπη και τα πάθη προέρχονται από τα κρυμμένα όργανά μας. Οταν ο Ιούλιος Καίσαρας ανέβηκε στη σκηνή, οι κινήσεις του συνοδεύονταν από συγχρονισμένους ήχους· ο Καστελούτσι, άλλωστε, αναζητεί το άρρητο. Ωραία στιγμή της σαραντάλεπτης παράστασης. Ακόμη καλύτερη ήταν η τελευταία «πράξη», όπου ένας ακόμα ηλικιωμένος εμφανίστηκε ως Μάρκος Αντώνιος, με τραχειοτομή, με τον ήχο της φωνής του να βγαίνει σαν από το τούνελ του πόνου ή των στοχασμών, όπου κάποτε μπαίνουμε για λίγη ησυχία.
Ο κόσμος αμίλητος, αλλά όχι σκυφτός, αποχωρούσε από την αίθουσα, κι εγώ βγήκα στην υπερθερμασμένη Αθήνα σκεπτόμενος ότι ο Καστελούτσι δικαίως είναι μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά όχι λόγω αυτής της παράστασης.