Τον Ιανουάριο του 1968, στο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ, ο Δ.Ν. Μαρωνίτης είχε προφητεύσει: «Ενδέχεται αυτά τα λόγια να είναι και τα τελευταία που ακούτε από το στόμα μου». Λίγο μετά, τον συνέλαβε η χούντα.
Σ’ ένα κελί έγραψε τη «Μαύρη γαλήνη». «Ομιλητικό κείμενο αμίλητης, βασανιστικής απομόνωσης στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Χαραγμένο με μολύβι σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1973. Σωματική απογραφή, με εγκοπές και ανακοπές, μιας οριακής και αδιαίρετης δοκιμασίας, όπου αίσθηση και παραίσθηση συγχέονται, αφήνοντας πίσω τους την ανακουφιστική συγκίνηση. Κείμενο εγγαστρίμυθο, που ύστερα από σαράντα χρόνια γυρεύει τώρα φωνή και όψη», ήταν τα λόγια του Μαρωνίτη.
Ο Γιάννης Τσορτέκης, στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ξανά μετά το 2009, σε σκηνικό εγκλεισμού, τριγυρισμένος από μαύρες γραμμές αλλά και από τα ηχητικά τοπία του Σταύρου Γασπαρινάτου, επιβεβαιώνει το κείμενο, τις εκρήξεις του και τη βαθιά σκαμμένη τη μνήμη του. Ο Γιάννης Τσορτέκης λέει: «Σχεδόν χρωστάω στον Μαρωνίτη τη “Μαύρη γαλήνη” σαν φόρο τιμής». Οι θεατές, ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς το Δώμα, εισέρχονται στην απομόνωση του Μαρωνίτη, όπως την έχει κατανοήσει ο πρωταγωνιστής, που παράλληλα υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Ο Τσορτέκης έχει στακάτο λόγο και ακριβείς συνειρμούς. Ο ηθοποιός μοιάζει, τώρα, να δίνει περισσότερο βάθος στην ερμηνεία και μεγαλύτερο βάρος στη μαρωνίτεια «λέξη»· στο όχημα που έδινε ρυθμό στη σκέψη του δασκάλου.
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δώμα. Mέχρι 10/1/2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15 (διπλή παράσταση, στις 18.30, 26 και 27/12). Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Ν. Κόσμος.