Δεν με συγκίνησε ο «Ρομπ». Δέκα άνθρωποι συναντώνται σε έναν παράδοξο χώρο –«συμπόσιο ή εξομολογητήριο», λέει το πρόγραμμα της παράστασης– και μιλούν για τον νεκρό πια, κατά συρροήν δολοφόνο Ρομπ. Θυμούνται τον δικό τους Ρομπ, μιλούν για τη βία που γεννάει μια κοινωνία, αλλά παρότι το θέμα είναι από τα δημοφιλή διαχρονικά, κείμενο (Ευθύμης Φιλίππου) και σκηνοθεσία (Δημήτρης Καραντζάς) δεν μπόρεσαν να μου μεταδώσουν τον ηλεκτρισμό της συγκίνησης. Και αυτό διότι το σουρεαλιστικό σύμπαν που έστησαν ο Φιλίππου και ο Καραντζάς είχε χάσματα, ήταν εσωστρεφές και δυσνόητο δραματουργικά.
«Στο σουρεαλιστικό σύμπαν του Ρομπ το βάρος προκύπτει από τη συσσώρευση της αφέλειας και το βάθος από την εμμονή της επανάληψης», αναφέρει, μεταξύ άλλων, το σημείωμα στο πρόγραμμα, προσθέτοντας μία ακόμη στιγμή ενοχικής αμηχανίας στο αμύητο κοινό που θέλει να αποκρυπτογραφήσει την παράσταση αλλά δεν τα καταφέρνει. Ούτε οι ηθοποιοί βοήθησαν σε αυτό. Οι μόνες στιγμές που το μήνυμα του κειμένου έφτασε στο κοινό ήταν από τη Σταυρούλα Σιάμου στον ρόλο της δασκάλας του Ρομπ και τον συγκινητικό Βασίλη Μαγουλιώτη, φίλο του Ρομπ.
Η διάρκεια της παράστασης ήταν περίπου 150 λεπτά χωρίς διάλειμμα, παρότι εκτιμώ ότι το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο εάν γινόταν μια γενναία περικοπή στο κείμενο του Φιλίππου. Εμεινα πάντως ώς το τέλος της. Ωστόσο, κατανοώ τους αρκετούς θεατές που αποχώρησαν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Εν κατακλείδι, το διάλειμμα δεν προσφέρει μόνο την ευκαιρία για ξεμούδιασμα, αλλά επιτρέπει στους θεατές να αποχωρήσουν κόσμια από μια παράσταση που δεν τους αρέσει…