«Λατρεμένοι μου γείτονες», «Οι Βασιλιάδες», «Ταμάμ», «Σώσε Με», «Ο πρώτος από εμάς». Είναι οι σειρές που έχει υπογράψει σκηνοθετικά ο Πιέρρος Ανδρακάκος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ, αλλά η αγάπη του για τη σκηνοθεσία τον έστρεψε στη Σχολή Σταυράκου και σε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Στην αρχή της καριέρας του συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη και τον Περικλή Χούρσογλου ως βοηθός σκηνοθέτη και συμμετείχε στο τεχνικό επιτελείο χολιγουντιανών παραγωγών («Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», «Λάρα Κροφτ: Το λίκνο της ζωής»).
Με τις κωμικές σειρές συναντήθηκε ξαφνικά το 2007 και έκτοτε ξεκίνησε μια σχέση αγάπης με την τηλεόραση που φτάνει μέχρι το Netflix. Εκεί τον οδήγησε η τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου του Δημήτρη Σίμου, «Σώσε Με», που προβλήθηκε αρχικά στον ΑΝΤ1+.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε σκηνοθέτης;
Μου άρεσε η υποκριτική, αλλά σύντομα είδα ότι δεν ήταν για μένα. Με άγχωνε πολύ η έκθεση. Στο σχολείο διαπίστωσα ότι μου άρεσε να είμαι «πίσω», δηλαδή το να φτιάχνω φώτα, να δίνω οδηγίες.
Θα φανταζόσασταν τη ζωή σε ένα γραφείο;
Μπορεί να προτίμησα αρχικά τις σπουδές στην ΑΣΟΕΕ, αλλά δεν μπορούσα να με φανταστώ καθόλου να κάθομαι σε ένα γραφείο. Μου αρέσει να κινούμαι, να αλλάζω μέρη και να ανανεώνομαι.
Η πρώτη τηλεοπτική σειρά που σκηνοθετήσατε ήταν οι «Λατρεμένοι μου γείτονες» στο Mega αν θυμάμαι καλά.
Ναι, ήταν μια σειρά που κανένας σκηνοθέτης δεν ήθελε να την αναλάβει. Όταν απευθύνθηκαν σε μένα, είπα «είναι ένα ισπανικό φορμάτ, ας δούμε πώς θα το κάνουμε καλό». Ήταν πολύ ενδιαφέρον που το Mega έδωσε μια ευκαιρία σε έναν άγνωστο σκηνοθέτη.
Φαντάζομαι τα γέλια στα γυρίσματα…
Είχε πλάκα αυτό το παιχνίδι με τη διαφορά ανάμεσα στους νεόπλουτους και τους κατοίκους των Βορείων Προαστίων. Το κάναμε επίτηδες τόσο υπερβολικό, γιατί έτσι έπρεπε να αποδοθεί τηλεοπτικά.
Τι συναισθήματα συνοδεύουν τη δουλειά του σκηνοθέτη;
Όλοι λένε ότι, όταν γίνεσαι σκηνοθέτης, σου αρέσει να ελέγχεις τα πράγματα και να σκηνοθετείς τη ζωή, να τη φτιάχνεις με έναν ιδανικά όμορφο τρόπο. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν σκέφτομαι κάποιους να βλέπουν μια σειρά και να τους δίνει χαρά μέσα σε μια δύσκολη μέρα ή να τους δημιουργεί το συναίσθημα μιας οικογένειας που αγαπιέται παρά τα εμπόδια. Στην πραγματική ζωή δεν είναι όλα χαρούμενα και ιδανικά.
Σκέφτομαι τη σειρά που σκηνοθετείτε τώρα στον ΑΝΤ1, το «Ο πρώτος από εμάς», όπου βλέπουμε μια παρέα φίλων, η οποία είναι ενωμένη, παρά τα εμπόδια.
Πολλοί γράφουν στα σχόλια: «Μακάρι να είχα κι εγώ τέτοιους φίλους». Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι φίλοι στην πραγματική ζωή. Και εμείς, οι συντελεστές, το ίδιο λέμε. Δεν είναι αληθινή ζωή η τηλεόραση. Ωραίο όμως είναι να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να υπάρχει.
Τι εμπειρίες αποκομίσατε από τις χολιγουντιανές παραγωγές που συμμετείχατε ως συντελεστής, όπως «Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι»;
Βλέπεις το πώς είναι η βιομηχανία του κινηματογράφου και το πόσο δύσκολη είναι η παραγωγή μιας ταινίας. Πολλοί παραιτούνταν. Τα γυρίσματα γίνονταν κάτω από υψηλές θερμοκρασίες στην Κεφαλονιά, οι «στρατιώτες» φορούσαν μάλλινα ρούχα, δουλεύαμε από τις έξι το πρωί μέχρι τις τρεις το χάραμα. Έπρεπε να σου αρέσει πολύ για να αντέξεις.
Τι θυμάστε πιο έντονα;
Θυμάμαι μια σκηνή που έσκαγαν βόμβες και κόστιζε είκοσι χιλιάδες δολάρια. Η Πενέλοπε Κρουζ έπρεπε να πάρει μια έκφραση τρόμου. Και εκεί κατάλαβα γιατί οι ηθοποιοί στο Χόλιγουντ πληρώνονται με τόσα πολλά χρήματα. Αν δεν την έκανε σωστά, το κόστος της παραγωγής θα αυξανόταν.
Το «Σώσε Με» βρίσκεται στο Netflix. Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νεαρό σκηνοθέτη που έχει στόχο να πετύχει το ίδιο;
Θέλει πολλή δουλειά, να έχεις προετοιμάσει αυτό που έχεις στο μυαλό σου για τις προδιαγραφές του Netflix. Η σωστή στιγμή και το σωστό μέρος είναι επίσης σημαντικά. Το θέμα είναι να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, ανεξαρτήτως αν πετύχει. Σίγουρα μαθαίνεις από όλα.