Ως πραγματικός ηγέτης, ο Γιάννης Κωστόπουλος είχε έναν μοναδικό, βαθιά ανθρώπινο τρόπο να διαχειρίζεται τις σχέσεις του με τους συνεργάτες του και να διοικεί. Εδινε στον συνομιλητή του την πλήρη προσοχή του και τον έκανε να αισθάνεται μοναδικός. Ποτέ δηκτικός, μα πάντα διδακτικός.
Οταν ήθελε ο ίδιος να περάσει ένα μήνυμα και επιθυμούσε να σιγουρευτεί πως το στέλεχος θα το κάνει πραγματικά κτήμα του, προετοίμαζε τη συνάντηση με μεγάλη επιμέλεια.
Προσκαλούσε τον συνεργάτη στο γραφείο του και έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή γύρω από τα νέα της οικογένειας του στελέχους, ο πρόεδρος, δεινός αφηγητής, ξεκινούσε τη διήγηση μιας ιστορίας.
Πλησιάζοντας στην κορύφωσή της, πήγαινε προς τη βιβλιοθήκη του, ενθυμούμενος, τυχαία τάχα, ένα χωρίο που υποστήριζε την αφήγηση. Κι όταν έβρισκε το βιβλίο και κατόπιν το σχετικό απόσπασμα, το έδινε στον συνομιλητή να το διαβάσει. Ηταν αδύνατον να ξεχάσεις ποτέ το μήνυμα που ήθελε να σου περάσει!
Αλλά και στα συμβούλια, είχε την τεχνική να οδηγήσει την ομάδα σε συμφωνία. Οταν διαπίστωνε πως υπήρχε ένταση γύρω από κάποιο ζήτημα, άκουγε με μεγάλη προσοχή τους διαφορετικούς πόλους και, όταν άρχιζαν να ανεβαίνουν οι τόνοι και να διαφαίνεται το αδιέξοδο, πρότεινε, με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, να κρατήσουμε τις σκέψεις μας και να περιμένουμε την επόμενη ημέρα πριν συνεχίσουμε τη συζήτηση.
Εκεί, ο πρόεδρος επιδείκνυε τη διπλωματική του δεινότητα ως γεφυροποιός: προσέγγιζε ξεχωριστά εκείνα τα μέλη της ομάδας που κινούνταν στα άκρα και, αφού τους έδινε την ευκαιρία να εκφράσουν κατ’ ιδίαν τις απόψεις τους, τους έκανε μια σειρά ερωτήσεων, οι απαντήσεις στις οποίες έδειχναν τον δρόμο προς τη σύγκλιση.
Ποτέ δεν επέβαλλε, αλλά πάντοτε βοηθούσε να μετακινηθείς από την αρχική σου θέση, χωρίς να επιτρέπει την αναγόρευση νικητών και ηττημένων μέσα στην ομάδα. Ετσι, με έναν μαγικό τρόπο, την επόμενη μέρα βρισκόταν γρήγορα το σημείο ισορροπίας και η ατζέντα προχωρούσε.
Αυτό όμως που απαιτούσε με αυστηρότητα από τα στελέχη του ήταν το μέτρο – στα πάντα. Και είχε ενδιαφέρον πώς το προσέγγιζε, επιστρατεύοντας ως υπέρτατο κριτή τη «γριούλα».
Διαβάστε επίσης:
• Γιάννης Κωστόπουλος, ο διορατικός και πρωτοπόρος τραπεζίτης
Ηταν το 2007 όταν, σε μια από τις πρώτες μου συμμετοχές στην εκτελεστική επιτροπή της τράπεζας, κλήθηκα να παρουσιάσω τους νέους κανονισμούς ως προς τα εποπτικά κεφάλαια.
Αφού ολοκλήρωσα την ομολογουμένως τεχνική παρουσίασή μου, ο πρόεδρος σχολίασε: «Βασίλη, εξαιρετικά όσα μας παρουσίασες. Αλλά εάν σε αυτή την αίθουσα ήταν η γριούλα, τι θα μας έλεγε;». Με κοιτούσε με εκείνο το βαθύ βλέμμα του, βέβαιος για την αμηχανία μου, καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω ποια ήταν η απάντηση.
Κάποιες εβδομάδες αργότερα, μου δόθηκε εκ νέου η ευκαιρία να συμμετέχω στην επιτροπή, όπου από τα συμφραζόμενα πλέον συνειδητοποίησα αυτό που οι υπόλοιποι συνάδελφοι –που νωρίτερα είχαν επίσης έρθει αντιμέτωποι με τη «γριούλα»– αρνούνταν να μου αποκαλύψουν.
Η «γριούλα» ήταν ο μετρονόμος του προέδρου προς τους συνεργάτες του, ώστε να λειτουργούν και να αποφασίζουν με κριτήριο τον μέσο άνθρωπο, τον πελάτη, τον μέτοχο.
Κι αυτό που απαιτούσε από τους συνεργάτες του ήταν να μένουν στον πυρήνα των θεμάτων και να τα επικοινωνούν με εύληπτο τρόπο. Κυρίως, να αποφασίζουν με κριτήρια που θα συνάδουν με τα συμφέροντα των πολλών και όχι μιας στενής ομάδας.
Ο Γιάννης Κωστόπουλος υπήρξε ο οραματιστής των σπουδαίων και, ταυτόχρονα, φύσει σεμνός και ανθρώπινος.
Με αυτό το βλέμμα στον άνθρωπο, μεταμόρφωσε την Τράπεζα Πίστεως του 1973 στον πολυεθνικό όμιλο της Alpha Bank σήμερα.
Με αυτό το όραμα, άφησε βαθύ αποτύπωμα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αναμορφώνοντας το τραπεζικό σύστημα της χώρας μας.
Με αυτές τις αξίες και τη βαθιά ανθρωπιά του, γράφτηκε η σύγχρονη ιστορία της Alpha Bank.
Με σεβασμό σε αυτή την παρακαταθήκη, συνεχίζουμε.
*Ο Βασίλης Ε. Ψάλτης είναι CEO ομίλου Alpha Bank.