Ο Θανάσης Καρτερός στο εμετικό άρθρο του για τον Πρωθυπουργό στην «Αυγή» (16/2/2022) εκφράζει τον θυμό του γιατί «βαρέθηκε να είναι προδότης, γιος προδότη … πράκτορας του Στάλιν…», λόγω της κομμουνιστικής ιδεολογίας του. Οσο και αν διαμαρτύρεται, αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια. Ελάτε να ξετυλίξουμε το κουβάρι αρχίζοντας από το Καταστατικό του ΚΚΕ. Ακολουθούν (σε εισαγωγικά) ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το παρόν Καταστατικό ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 14 Απρίλη του 2013. […] Καθήκον που ταυτίζεται με την υπεράσπιση αυτής της ίδιας της ύπαρξης του Κόμματος και των βασικών προϋποθέσεων, για να μπορέσει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στην ιστορική της αποστολή, στην επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ α. Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Είναι επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και θα διασφαλιστεί ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων για το λαό, ισότητα δυνατοτήτων και δικαιωμάτων, ολόπλευρη κοινωνική πρόοδος στην Ελλάδα. Στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. […] Το ΚΚΕ καθοδηγείται από τα διδάγματα των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα, τους ηρωικούς αγώνες των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ την περίοδο της κατοχής και του Δεκέμβρη 1944 και ιδιαίτερα τον κορυφαίο αγώνα του ΔΣΕ 1946 – 1949. […] Το ΚΚΕ αντιπαλεύει κάθε εκδήλωση φασισμού, εθνικισμού, σοβινισμού, ρατσισμού, ταυτίζει τον πατριωτισμό με τον ταξικό αγώνα».
Αν μη τι άλλο, το ΚΚΕ είναι ειλικρινέστατο στις προθέσεις του. Πρωταρχικός στόχος του είναι η «επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας». Οταν θα επικρατήσει «θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής». Επιπλέον, θέλει να επιβάλει τη «δικτατορία του προλεταριάτου».
Αυτά είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Είναι δηλαδή ένα κόμμα που θέλει να ανατρέψει την κατάσταση με «επανάσταση» και το δηλώνει ευθαρσώς. Αυτός όμως δεν ήταν ο λόγος που αποφάσισα να γράψω το σημερινό κείμενο. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις του ιστορικού Radchenko σε συνδυασμό με ένα ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφόρησε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που αναφέρονται στον «κορυφαίο αγώνα τους ΔΣΕ 1946-1949», με έκανε να θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.
Στην «ΚτΚ» της 23ης Ιανουαρίου 2022, ο Νίκος Γκατζογιάννης κάνει κριτική στο βιβλίο «Ουρανός απ’ άλλους τόπους» του Σωτήρη Δημητρίου. Οσοι διαβάζετε ακόμα βιβλία, αξίζει να το διαβάσετε. Μπορεί να έχετε ακούσει παρόμοια γεγονότα, αλλά η περιγραφή του συγγραφέα είναι μοναδική. Αναφέρεται στις φρικαλεότητες των ανταρτών του ΔΣΕ σε ένα μικρό χωριό, την Πόβλα, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, από όπου σας μεταφέρω ένα απόσπασμα:
«[…] Εκτελέσεις. Στον Τσαμαντά, τέσσερις αξιωματικοί μεταξύ των κρατουμένων, από τους οποίους ένας γιατρός, δικάστηκαν συνοπτικά και εκτελέστηκαν. Στους υπόλοιπους δόθηκε η επιλογή: να ενταχθούν στον αντάρτικο στρατό ή να παραδώσουν τις στολές τους και να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλοί στρατεύσιμοι που η ζωή τους διακόπηκε από τον πόλεμο και προτίμησαν τη δεύτερη επιλογή. Τους οδήγησαν μακριά από το χωριό, αλλά μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά ώστε να μην τους βλέπουν, εξαφανίστηκαν και δεν τους είδαν ποτέ ξανά.
Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, το 1971, ένας βοσκός βρήκε έναν μισοθαμμένο σκελετό στην κοίτη ενός ρέματος κοντά σε ένα ασβεστόλακκο έξω από το χωριό. Εκεί βρέθηκαν τελικά 120 σκελετοί, καθένας με τα χέρια του δεμένα με σύρμα και μια τρύπα από σφαίρα στο κρανίο. Θάφτηκαν σε έναν λόφο στα περίχωρα του Τσαμαντά, αλλά κανένας υπουργός, κανένας ποιητής, κανένας διάσημος δεν επισκέφτηκε ποτέ τον χώρο για να τιμήσει τη θυσία τους, όπως κάνουν κάθε χρόνο στη Μακρόνησο για να αποτίσουν σεβασμό σε αυτούς που φυλακίστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αλλά και μετά.
Τουλάχιστον οι συγγενείς των στρατιωτών έμαθαν πού είναι θαμμένα τα λείψανα των αγαπημένων τους για να μπορούν να πάνε εκεί για να τους θρηνήσουν, η Αλέξω όμως δεν έχει τέτοια δυνατότητα μιας και τα λείψανα της μητέρας της δεν βρέθηκαν ποτέ. “Αυτοί βγήκαν για να σκοτώσουν τους ίδιους τους Ελληνες… Ανθρωποι της καταστροφής, τι σόι αντάρτικο, τι καθεστώς ήταν αυτό που σκοτώνανε τους Ελληνες;” […]».
Πάμε τώρα στην ιστορία του καθηγητή Radchenko. Προκειμένου να αποδομήσει τις αποκαλύψεις του καθηγητή, ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε ένα κείμενο 2.867 λέξεων το οποίο αρχίζει ως εξής: «Τις τελευταίες μέρες κάνει τον γύρο του διαδικτύου μια ανάρτηση του Sergey Radchenko, καθηγητή στο πανεπιστήμιο John Hopkins, ο οποίος έχει αναρτήσει 4 αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τα Ρωσικά Κρατικά Αρχεία που αφορούν τη στήριξη του ΚΚΕ από την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τη διάρκεια του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Τα έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν από διάφορους ακροδεξιούς (και όχι μόνο) του διαδικτύου, προκειμένου να επαναφέρουν τη γνωστή προπαγάνδα ότι το ΚΚΕ επιδίωκε να αποσπάσει μέρος της Ελλάδας για να το παραδώσει σε ξένες δυνάμεις. […]»
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση της λαϊκής σοφίας ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Φυσικά ο «Ριζοσπάστης» δεν αρνείται τις αποκαλύψεις, γιατί αυτές αφορούν τα επίσημα αρχεία της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι η βοήθεια που ζητούσαν από τον Στάλιν ήταν πολύ μικρότερη από τη βοήθεια που έστειλαν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Παρά το μακροσκελές κείμενο πουθενά δεν αναφέρουν ότι η βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης παραβίαζε τη συμφωνία της Γιάλτας και γι’ αυτό ο Στάλιν τους έστελνε γερμανικά όπλα για να μη φαίνεται η προέλευσή τους.
Αντί να σχολιάσω σας μεταφέρω δύο αποσπάσματα από το κείμενο του «Ριζοσπάστη» και είμαι βέβαιος ότι θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:
«[…] Οι διάφοροι ακροδεξιοί του διαδικτύου, των εφημερίδων και των ιστοσελίδων βρήκαν την ευκαιρία να επαναφέρουν ξαναζεσταμένη τη μετεμφυλιακή και χυδαία αντικομμουνιστική “σούπα” περί ξενοκίνητου ΚΚΕ, που είχε σκοπό να αποσπάσει μέρος της εθνικής επικράτειας. Γι’ αυτό επισημαίνουν ένα απόσπασμα της επιστολής του Νίκου Ζαχαριάδη και του Μάρκου Βαφειάδη προς την ΚΕ του ΚΚΡ (μπ.) με ημερομηνία 7.7.1948, όπου σημειώνεται:
Οπως σας είναι γνωστό, το δικό μας σχέδιο συνοψιζόταν σε τούτο δω: Να φθείρουμε σε σημαντικό βαθμό τον μοναρχοφασισμό (σ.σ. έτσι αποκαλούσε τότε το ΚΚΕ το μετακατοχικό αστικό καθεστώς) κατά την επίθεσή του που ήταν υποχρεωμένος να κάνει ενάντια στο ΔΣΕ στη βόρεια Πίνδο για να περάσουμε την κατάλληλη στιγμή σε αντεπίθεση με τις εφεδρείες μας, που για το σκοπό αυτό κρατάμε έτοιμες με τη μίνιμουμ επιδίωξη να του αποσπάσουμε ένα σοβαρό κομμάτι από τη Βόρεια Ελλάδα, όπου να συγκεντρώσουμε και να οργανώσουμε αποδοτικά τις δυνάμεις της λέφτερης Ελλάδας για την παραπέρα εξασθένιση και ξεγύμνωμα του μοναρχοφασισμού». […]»
«[…] Στις αρχές του 1946, ο Μολότοφ εκ μέρους της ΕΣΣΔ και ο Ντιμιτρόφ, ηγέτης των Βούλγαρων κομμουνιστών, τάχθηκαν ενάντια στην πρόταση του ΚΚΕ για γενίκευση της ένοπλης πάλης και πρότειναν τη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές του Μάρτη του 1946, παρά το καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατούσε. Η στάση της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης βασίστηκε στο φόβο ότι η ενίσχυση του ΔΣΕ θα μπορούσε να αποτελέσει πρόσχημα για μια νέα ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον τους. […]».
Φυσικά οι δικοί μας αγωνιστές του ΚΚΕ δεν υπάκουσαν, γιατί είχαν πιο «πατριωτικούς» στόχους!
– Εισβολή στην Ουκρανία. Πραγματικά στην περίπτωση αυτή οι Κομμουνιστές, οι Αριστεροί αλλά και οι Ακροδεξιοί έπαθαν κοκομπλόκο. Το ΚΚΕ πάει στη Ρωσική Πρεσβεία και καταλήγει στην… Αμερικανική Πρεσβεία. Οι λαλίστατοι καλλιτέχνες σιωπούν ενώ κατά χιλιάδες συλλαμβάνονται οι διαδηλωτές στη Ρωσία. Και όλα αυτά ενώ συνεχίζονται οι καταστροφές και οι σφαγές αμάχων στην Ουκρανία.
Θαυμάστε τους!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.