Τίτλοι τέλους ή σχέδιο επιβίωσης αποτελεί για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) η απόφαση της εταιρείας να προχωρήσει σε αναστολή λειτουργίας των δύο εκ των τριών εργοστασίων σε Σέρρες και Ορεστιάδα και να διατηρήσει μόνο τη μονάδα στο Πλατύ Ημαθίας;
Η έκθεση της Kantor
Με το επιχείρημα του περιορισμού του υπέρογκου λειτουργικού κόστους, η εταιρεία υιοθετεί το περιεχόμενο της έκθεσης αναδιάρθρωσης που έχει εκπονήσει η Kantor με στόχο, όπως υποστηρίζει, την επιβίωση της βιομηχανίας. Εχει προηγηθεί όμως μία διετία κατά τη διάρκεια της οποίας έχουν κηρυχθεί άγονοι τρεις διαγωνισμοί για τη διάθεση του 82,3% της ΕΒΖ, ενώ έχουν ήδη κλείσει τα ζαχαρουργεία της εταιρείας σε Λάρισα και Ξάνθη.
Οι τραπεζικές υποχρεώσεις της ΕΒΖ προς την Τράπεζα Πειραιώς, που εξαγόρασε την, υπό εκκαθάριση σήμερα, ιδιοκτήτρια της ΕΒΖ, Αγροτική Τράπεζα, διαμορφώνονται στα 130 εκατ. ευρώ, πέραν των συσσωρευμένων ζημιών που καταγράφει. Η οριστική απόφαση αναμένεται να ληφθεί από τη διοίκηση της εταιρείας, η οποία θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το «πράσινο φως» για το κλείσιμο των εργοστασίων.
Ως γνωστόν, την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε σειρά συναντήσεων μεταξύ κυβερνητικών στελεχών, της εταιρείας αλλά και εργαζομένων σε αυτήν, με αντικείμενο το μέλλον της εταιρείας. Οι εργαζόμενοι, από την πλευρά τους, ετοιμάζονται να καταθέσουν πρόταση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζεται η βιωσιμότητά της χωρίς το κλείσιμο των δύο εργοστασίων.
Υψηλό λειτουργικό κόστος
Το υψηλό λειτουργικό κόστος έχει εκτινάξει, σύμφωνα με εκπροσώπους της εταιρείας, το κόστος παραγωγής της ΕΒΖ στα 900 ευρώ/τόνο, τη στιγμή που η τιμή πώλησης βρίσκεται κάτω από τα 500 ευρώ/τόνο. Πληροφορίες αναφέρουν ότι πίσω από τη μελέτη της Kantor στόχος είναι η μερική μετοχοποίηση χρεών της εταιρείας, ώστε να βρεθεί τελικώς στρατηγικός επενδυτής.
Το τι έχει γίνει, όμως, με τη ζάχαρη στην Ελλάδα έχει μακρινό και ευρωπαϊκό παρελθόν. Το 2006 επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση η ποσόστωση στην παραγωγή ζαχαρότευτλων σε όλα τα κράτη-μέλη. Αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί η παραγωγή κατά 50%. Αξίζει να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του ’80 η ΕΒΖ παρήγαγε 317.502 τόνους, ενώ σήμερα της επιτρέπεται να παράγει 158.700 τόνους, με βάση την εθνική ποσόστωση.
Στο πλαίσιο της ρύθμισης της αγοράς ζάχαρης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προβλέφθηκαν αποζημιώσεις σε γεωργούς που διέκοπταν την παραγωγή τεύτλων. Αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή στη χώρα να περιοριστεί τόσο πολύ, που τα εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη, σε πρώτη φάση, δεν είχαν αντικείμενο και στη συνέχεια η Ορεστιάδα και οι Σέρρες να κρίνονται ως ασύμφορες μονάδες παραγωγής.
Η εταιρεία παράγει σήμερα μόλις το 25% της εθνικής ποσόστωσης, με αποτέλεσμα να εισάγει 120.000 τόνους από τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Η παραγωγή του 2012 διαμορφώθηκε στους 54.699 τόνους και περιορίστηκε το 2013 στους 40.196 τόνους. Ενδεικτικό της κακής διαχείρισης των υφιστάμενων μονάδων παραγωγής είναι ότι η ποσότητα που παράγεται εντός της χώρας μεταφέρεται από τα εργοστάσια των Σερρών και της Ορεστιάδας στο Πλατύ Ημαθίας, προκειμένου να συσκευαστεί και να διατεθεί στην αγορά. Και κάπως έτσι ανεβαίνει ακόμα περισσότερο το κόστος για το τελικό προϊόν.