Τα ράσα κάνουν τον παπά; Η ανακοίνωση της νέας σύνθεσης της κυβέρνησης την περασμένη Τρίτη, στο πλαίσιο της οποίας ο νέος αναπληρωτής υπουργός στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης ονομάστηκε «αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας», προκάλεσε σε αρκετούς αισθήματα αισιοδοξίας.
Οχι μόνο διότι στο εν λόγω αξίωμα τοποθετήθηκε ο κ. Στέργιος Πιτσιόρλας, ο οποίος έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως προς την αποτελεσματικότητά του σε θέματα επενδύσεων και τυγχάνει, σε γενικές γραμμές, της αποδοχής του επιχειρηματικού κόσμου. Η δημιουργία ενός ξεχωριστού –κατά κάποιον τρόπο– χαρτοφυλακίου για τη βιομηχανία θεωρήθηκε από αρκετούς ένδειξη της βαρύτητας που δίνει η κυβέρνηση στην ενίσχυση του δευτερογενούς τομέα παραγωγής.
Χωρίς καμία διάθεση δίκης προθέσεων, ας δούμε βάσει γεγονότων κατά πόσον είναι βάσιμη η προαναφερθείσα αισιοδοξία. Την Τρίτη, ο απερχόμενος αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας Αλ. Χαρίτσης προανήγγειλε το νομοσχέδιο που προβλέπει τη δημιουργία οργανωμένου βιομηχανικού πάρκου στα Οινόφυτα Βοιωτίας, εκεί όπου παράγεται το 35% του βιομηχανικού ΑΕΠ. Το εν λόγω νομοσχέδιο έχει προαναγγελθεί από τα τέλη Ιουνίου, ενώ, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ήταν ήδη έτοιμο από τον Δεκέμβριο του 2017.
Το νομοσχέδιο για την ταχεία αδειοδότηση (fast track) των στρατηγικών βιομηχανικών επενδύσεων, την κατάθεση του οποίου στη Βουλή προανήγγειλε ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης, είναι έτοιμο ήδη από τον περασμένο Μάρτιο. Ας σημειωθεί δε ότι η αναθεώρηση συνολικά του νόμου για την ταχεία αδειοδότηση των στρατηγικών επενδύσεων είχε ανακοινωθεί από τις αρχές του 2017 από τον τότε υπουργό Δ. Παπαδημητρίου.
Διαφωνίες μεταξύ συναρμόδιων υπουργείων, αλλά και μεταξύ των στελεχών της πολιτικής ηγεσίας του ίδιου του υπουργείου και διαφορετική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων φέρεται να βρίσκονται πίσω από τις καθυστερήσεις στην προώθηση των παραπάνω νομοσχεδίων. Στις αιτίες θα πρέπει να προστεθεί και το «φοβικό σύνδρομο» που διακατέχει αρκετά κυβερνητικά στελέχη, μήπως δηλαδή μέτρα στήριξης της βιομηχανίας εκληφθούν ως «διευκολύνσεις» προς τους βιομηχάνους, στιγματίζοντας το «αριστερό» προφίλ της κυβέρνησης.
Το τελευταίο, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην υπόθεση Novartis, φέρεται να είναι ο βασικός ανασταλτικός παράγοντας για τη μη προώθηση, για παράδειγμα, του σχεδίου στήριξης της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, αν και είχε εγκριθεί τον Απρίλιο του 2016 από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής.
Καλύτερη τύχη –πιθανώς διότι είχε υπαχθεί στις μνημονιακές υποχρεώσεις– είχε η νομοθεσία για την απλοποίηση της αδειοδότησης λειτουργίας των μεταποιητικών επιχειρήσεων. Υπενθυμίζεται, πάντως, ότι η διαδικασία είχε σταματήσει στη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν η Γ.Γ. Βιομηχανίας μεταφέρθηκε στο υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, ο επικεφαλής του οποίου Π. Λαφαζάνης είχε εναντιωθεί σε αυτή, για να επανεκκινήσει το φθινόπωρο του 2015 με τη συνεργασία της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Ας μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80, την περίοδο της πλέον έντονης αποβιομηχάνισης, υπήρχε ξεχωριστό υπουργείο Βιομηχανίας.
Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα είναι απλή: Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.