Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο συμπληρώνω δέκα μέρες σε καραντίνα, αρχικά οικειοθελή, στη συνέχεια αναγκαστική λόγω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Ο χρόνος μου είναι σαν να έχει διασταλεί. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι τόσο πολλά πράγματα θα χωρούσαν σε ένα εικοσιτετράωρο: τηλεργασία, συνεντεύξεις μέσω Skype και γράψιμο, μαστορέματα, φασίνα, σιδέρωμα, διάβασμα, σερφάρισμα στο ίντερνετ, τηλεφωνήματα σε συγγενείς και φίλους.
Αν εξαιρέσω την εύλογη ανησυχία γι’ αυτή την αναπάντεχη περιπέτεια που μας έλαχε –πόσο θα διαρκέσει, άραγε, πόσοι άνθρωποι θα χαθούν, ποιες θα είναι οι παράπλευρες απώλειες στην οικονομία;– και την αγωνία για τους δικούς μου ανθρώπους και τον εαυτό μου, μήπως νοσήσουμε, μάλλον απολαμβάνω τη νέα κανονικότητα.
Οι γάτες μου φαίνεται να την απολαμβάνουν περισσότερο, προφανώς γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν, οι τυχερές, την άλλη διάστασή της: της δυστοπίας. Τις πρώτες μέρες, ο Φούσκας με ακολουθούσε κατά πόδας από δωμάτιο σε δωμάτιο, μην μπορώντας, θαρρείς, να πιστέψει ότι είμαι πράγματι, όοοοολη τη μέρα στο σπίτι, και νιαούριζε πίσω από τις κλειστές πόρτες – ούτε στο μπάνιο δεν μου επέτρεπε να απομονωθώ! Η Ρίνα, λόγω γήρατος, υποθέτω (δεκαοκτώ ετών πλέον), είναι… Ζεν. Και οι δύο δεν χάνουν την ευκαιρία να κουρνιάζουν δίπλα μου, όποτε χουζουρεύω στον καναπέ, και να γουργουρίζουν σαν ξεχαρβαλωμένα μηχανάκια στην ανηφόρα. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, νομίζω ότι σε λίγο θα αρχίσω να γουργουρίζω κι εγώ!
Σήμερα θα τους μαγειρέψω. Ένα στήθος κοτόπουλο, μερικά μπουκετάκια μπρόκολο, ένα καρότο, μια κουταλιά ρύζι καστανό θα βράσουν με νεράκι και μία κουταλιά λάδι και μετά θα μπουν στο μπλέντερ. Η μους κοτόπουλου θα σερβιριστεί στους συγκατοίκους μου με κάθε επισημότητα. Γιατί το μενού της καραντίνας πρέπει να έχει υγιεινό φαγητό, για εμάς και τα τετράποδά μας, για να είμαστε σε φόρμα. Πρέπει να έχει όμως και φιλιά, χάδια και σφιχτές αγκαλιές. Για να διατηρούμε την ψυχραιμία μας, να ηρεμούμε και να κάνουμε καλές σκέψεις: πως, όταν περάσει αυτή η θύελλα, όταν θα συναντηθούμε ξανά και θα μετρηθούμε, θα είμαστε όλοι εδώ. Πιο δυνατοί και, κυρίως, καλύτεροι άνθρωποι.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Απριλίου, τεύχος 168