Είχα χρόνια να περάσω το κατώφλι του Svejk. Είναι από αυτά τα εστιατόρια που τα ξέρεις, έχεις πάει και ξαναπάει, αλλά λίγο τα καινούργια, που όλο και ξεφυτρώνουν, λίγο τα πιο κοντινά που είναι πιο εύκολη λύση, αν δεν σε φέρει ο δρόμος στα μέρη τους, μένουν στα μετόπισθεν μέχρι κάποιος να ρίξει την ιδέα. Το πρώτο τσέχικο της Αθήνας είναι τέσσερις δεκαετίες στον Νέο Κόσμο. Στα τέλη Φεβρουαρίου έκλεισε τα σαράντα. Το γκούλας που έχουμε μπροστά μας –όχι τη σούπα, που τη φτιάχνουν επίσης, αλλά την τσιγγάνικη εκδοχή του πιάτου, με την πικάντικη σάλτσα με τα μανιτάρια και την πιπεριά– και η καπνιστή μπριζόλα με το ωραίο ξινολάχανο και τα χειροποίητα κλέντλικι (ψωμάκια ατμού) είναι από τα πιο παλιά πιάτα. Tο Svejk πήρε το όνομά του από το γνωστό βιβλίο του Γιάροσλαβ Χάσεκ. Ο Καλός στρατιώτης του –έχω τη φιγούρα του απέναντί μου, πάνω από το παλιό ραδιόφωνο– μέσω του οποίου σατιρίζει τους παραλογισμούς της εξουσίας και του πολέμου, είναι δεμένος με την τσέχικη ταυτότητα. «Αποτυπώνει την ψυχή του Τσέχου. Τον τρόπο που μιλάει, τους κώδικές του, το ιδιόμορφο χιούμορ του», μου λέει ο Σπύρος Κουλούρης. Μου λέει κι ότι η δασκάλα του, όταν έκανε περίεργες ερωτήσεις, του έλεγε «μη μας κάνεις εδώ τον Σβέικ». Τον έκανε αλλού.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο