Φύλλο τραγανό και αέρινο που ρουφάει το σιρόπι και μελώνει, κι έπειτα πλημμυρίζει το στόμα σαν γλυκιά υπόσχεση. Κρέμα μαλακή, πυκνή, γαλατένια, πότε με νύξεις βανίλιας πότε με την ξινούτσικη δροσιά που αφήνει το ξύσμα των εσπεριδοειδών. Κι ένα σιρόπι δυνατό, ντούρο, να περιχύνει το γλυκό και να απειλεί να διαλύσει την ευαίσθητη συμμαχία των υλικών. Όμως, όχι. Γίνεται κι αυτό συνένοχος. Διασπά τις στρώσεις των φύλλων και αγκαλιάζει την κρέμα για να της δώσει τη γλύκα που έχει ανάγκη. Αυτό είναι το γαλακτομπούρεκο: μια γλυκιά συνενοχή ανάμεσα στο φύλλο, την κρέμα και το σιρόπι.
Γλυκό αστικών καταβολών και αριστοκρατικής μενταλιτέ, περίτεχνο και δύσκολο, πρώτα φτιάχτηκε στα εργαστήρια των ζαχαροπλαστείων κι έπειτα μπήκε στις κουζίνες των σπιτιών. Μην κοιτάτε τώρα, που έχουμε στη διάθεσή μας έτοιμο φύλλο. Την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι τέτοιες ευκολίες δεν υπήρχαν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gastronomos.gr