Ο Γιάννης Αντωνίου καθάριζε με μια πετσέτα τη στάχτη από τον πάτο των δίκιλων ψωμιών. Κρατούσε τα καρβέλια με μια ασυνήθιστη τρυφερότητα, λες και ήταν παιδιά του. Πίσω του, μέσα στο πυκνό σκοτάδι του παραδοσιακού ξυλόφουρνου, τα κάρβουνα έμοιαζαν με φλεγόμενα μάτια που μας παρακολουθούν. Η αδελφή του Ελένη, έπαιρνε τα καρβέλια δυο-δυο, πρόσεχε μην καίνε πολύ, και τα τοποθετούσε στο διπλανό δωμάτιο, πάνω σε δυο μακρόστενα ξύλινα ράφια. Που και που, κοιτούσε τις παραγγελίες της γειτονιάς, που είχε πρόχειρα γραμμένες με μπλε στυλό σε ένα τευτεράκι. Όλες με τα μικρά ονόματα σημειωμένες. Ήταν γύρω στις επτάμισι το πρωί, μέσα Αυγούστου. Από το βάθος ακουγόταν ένα μοναχικό κοκόρι, ο ήλιος σιγά-σιγά φώτιζε τις κεραμοσκεπές και τα στενάκια του Χουργιού, της Χώρας δηλαδή της Σαμοθράκης.
Έξω από τον παραδοσιακό φούρνο της Ελένης και του Γιάννη Αντωνίου είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται κόσμος, για να προλάβει κυρίως τα κουλούρια Θεσσαλονίκης και το χειροποίητο προζυμένιο ψωμί, φτιαγμένο από ντόπιο αλεύρι, που στην τοπική διάλεκτο ονομάζεται «αντέσσα». Καθισμένοι σε ένα πέτρινο τοιχίο, καλημερίζονταν, αντάλλαζαν τα χαμπέρια τους, μερικοί χασμουριόντουσαν, άλλοι ρωτούσαν επίμονα τον φούρναρη πότε θα βγουν τα κουλούρια και του αποσπούσαν την προσοχή. Ξένοι τουρίστες απορούσαν με την ουρά και προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς θα προμηθευτούν και αυτοί αρτοσκευάσματα. Σημείο πρωινής συνάντησης ο φούρνος, που το 1998 χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. μιΑρχικά, έψηνε τα φαγητά, τα γλυκίσματα και τα ψωμιά των χωρικών, οι οποίοι άφηναν τα ταψιά τους και ύστερα πήγαιναν στα χωράφια και στα μαντριά.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.