«Λευτέρη, λεφτά μοιράζεις;». Ή «Τι είναι εδώ, τράπεζα;». Στην ουρά για το σουβλάκι του Λευτέρη του Πολίτη τέτοιες ατάκες είναι το ορεκτικό. Όπως περιμένουμε όλοι μαζί -με νουμεράκι, όντως, σαν σε τράπεζα- άλλοι γελάνε κάτω απ’ τα μουστάκια τους, άλλοι πεινασμένοι και οξύθυμοι κοιτάνε αγριεμένοι. Καλτ φιγούρες και χίψτερς, τουρίστες, παππούδες που δεν περνάει βδομάδα χωρίς να κατέβουν στην Ομόνοια μαζί με φρέσκια πελατεία που έφτασε με GPS στη Σατωβριάνδου. Το ιστορικό σουβλατζίδικο μπορεί να μη μοιράζει λεφτά αλλά εδώ και εβδομήντα χρόνια μοιράζει το αμέσως επόμενο καλύτερο: τα πιο ζουμερά, πικάντικα και μπιζουδένια τυλιχτά της Αθήνας που τρώγονται δύο-δυό.
Με τι επιστήμη ή τι ξόρκια καταφέρνουν και τα φτιάχνουν έτσι όλα αυτά τα χρόνια; Μόνο υποθέσεις μπορείς να κάνεις παρατηρώντας τους ψήστες έτσι όπως πατάνε τις πίτες πάνω από τα μπιφτεκάκια για να απορροφήσουν τα ζουμιά. Πέντε υλικά όλα και όλα αλλά σε τέτοια ισορροπία που, όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το φαγητό πρέπει να τη μελετήσει. Στο σουβλάκι του Λευτέρη, με κάποιο τρόπο η ντομάτα είναι πάντα κόκκινη και γλυκιά, το κρεμμύδι -μπλεγμένο με μαϊντανό- τόσο όσο χρειάζεται. Η ποσότητα του αλατιού, ακριβείας. Η πίτα, κόκκινισμένη απ’ το καυτερό πιπέρι, μπορεί (δεν ξέρω πως!) να είναι αφράτη, λουκουμαδένια και ταυτόχρονα ποτισμένη από τους χυμούς της ντομάτας και του κρέατος, αλλά να μην πανιάζει ποτέ. Όπως στο παγωτό χωνάκι με την παγωμένη σοκολάτα στην ακρούλα, η τελευταία μπουκιά, που μαζεύει λίγο παραπάνω ζουμί, είναι η πιο επική.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.