Όσες φορές ταξίδεψα στο Παρίσι έψαξα να φάω καλή γαλλική κουζίνα, κι όσες φορές βρέθηκα στην Ιταλία μου σέρβιραν αυστηρά τα τοπικά φαγητά τους. Όταν πήγα στην Πορτογαλία ήθελα να φάω πορτογαλικό φαγητό, κι αν πήγαινα στην Ιαπωνία σίγουρα θα απολάμβανα παραδοσιακή γιαπωνέζικη κουζίνα. Πουθενά σε όλα αυτά τα μέρη δε θα έψαχνα για ελληνικό εστιατόριο. Και μόνο η σκέψη μου φαίνεται σουρεάλ. Πού θέλω να καταλήξω; Νομίζω είναι σαφές. Γιατί στη Μύκονο να μου σερβίρουν σούσι, στη Ρόδο τάπας και στην Πάρο φύκια και μεταξωτές κορδέλες; Αφού οι τοπικές κουζίνες τους είναι υπαρκτές, ζώσες και φλέγουσες, γιατί μας τις κρύβουν; Γιατί δεν τις σερβίρουν περήφανα στους επισκέπτες τους; Τι νομίζουν ότι θα φανεί πιο ενδιαφέρον σε έναν Γιαπωνέζο τουρίστα, ένα μέτριο σούσι ή ένα σπαρταριστό πιταρούδι; Ακολουθούν μερικά καραβάκια στο Αιγαίο που ανεμίζουν με δόξα και τιμή τη σημαία της ελληνικής γαστρονομίας.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρόνομο