Κλαίω για τον Έβρο. Για τη ζωή που έσβησε στο πέρασμά της η φωτιά. Τους ανθρώπους που χάθηκαν. Τα δέντρα, τα ζώα, το αρχαίο δάσος της Δαδιάς. Για την αγροτική γη που έγινε στάχτη μαζί με τους κόπους χιλιάδων αγροτών. Χωρίς να υπάρχουν επίσημα στοιχεία ακόμα, γνωρίζουμε ήδη παραγωγούς που έχουν χάσει τα πάντα (καλλιέργειες, αποθήκες, εξοπλισμό, αποθέματα) και θα χρειαστούν χρόνια για να σταθούν στα πόδια τους. Μαζί με αυτούς, πολλούς που δυστυχώς θα δουν τις επιχειρήσεις τους και το επιτήδευμά τους όχι απλώς να φθίνουν, αλλά και να κατακρημνίζονται στο άμεσο μέλλον. Μακάρι να μην…
Κάθε συρρίκνωση λειτουργίας και εισοδήματος στον έτσι κι αλλιώς παραγκωνισμένο Έβρο προοικονομεί σημαντική συρρίκνωση μέλλοντος. Πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι αυτοί εκεί πάνω; Οι Ακρίτες μας που με τη ζωή τους και την εργασία τους κρατούν ζωντανή την παραμεθόριο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
