Ο Αντώνης Γερακάρης, γιος βοσκού, είναι σήμερα ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στη χώρα και βασιλιάς του αθηναϊκού υποκόσμου. Η κόρη του, Στέλλα, θα αρραβωνιαστεί με έναν πολιτικό –αυτός ο γάμος θα ξεπλύνει το μαφιόζικο όνομα της οικογένειάς της–, αλλά την τελευταία στιγμή κάνει πίσω, γιατί ερωτεύεται έναν ηθοποιό. Η οργή του πατέρα της ξεσπάει και κανείς από την οικογένεια δεν γλιτώνει από το «ωστικό κύμα». Βλέποντας τον Στάθη Σταμουλακάτο στη σκηνή του θεάτρου Τζένη Καρέζη να τα δίνει όλα σ’ αυτόν τον ρόλο που μοιάζει με γροθιά σε μαχαίρι, δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου. Το ίδιο ένιωσα ακούγοντάς τον να μου μιλάει για τη διαδρομή του, προσωπική και καλλιτεχνική. Όχι από στενοχώρια όμως, αλλά από χαρά· που υπάρχουν ηθοποιοί και άνθρωποι όπως εκείνος…
Πώς το κάνετε όλο αυτό; Πώς γίνεστε σαρωτικός Γερακάρης;
Γιατί έχω ενέργεια μέσα μου. Αυτό ήθελε εξαρχής ο Οικονομίδης κι αυτή ήταν η αγωνία του. «Αν δεν μπορείς να το κάνεις, θα έχουμε πρόβλημα», μου έλεγε. Γιατί ο πατέρας, με το που εμφανίζεται, αλλάζει την πορεία του έργου.
Εσείς μιλάτε για ενέργεια. Εγώ είδα θυμό. Τι τον προκαλεί;
Η κατάσταση, αυτό που βλέπω μπροστά μου στη σκηνή. Δεν ανασύρω κάτι από τα παλιά, δεν χρειάζεται να θυμηθώ τον ταξιτζή που ενδεχομένως με τσάντισε το ίδιο πρωί. Θυμό μού προκαλεί η αθέτηση της συμφωνίας. Λέει στην κόρη του ο Γερακάρης: «Δώσαμε τα χέρια. Σου είπα: Θα προχωρήσουμε μπροστά; Μου είπες ναι. Τι άλλαξε τώρα;». Για εκείνον αυτό είναι συμβόλαιο, δεν είναι παίξε γέλασε. Όταν χτυπάω τη Στέλλα, λοιπόν, τη χτυπάω στ’ αλήθεια. Και φοβάμαι μήπως κάποιο βράδυ ξεφύγω… Πάντα στην υπόκλιση ρωτάω την Ιωάννα (Κολλιοπούλου) αν την πόνεσα.
Τον δικαιολογείτε, δηλαδή, για το ξέσπασμά του;
Τον καταλαβαίνω. Ο γιος του βοσκού, που έχει ήδη καταφέρει πολλά, προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα, το οποίο θα «ξαναβαφτίσει» κοινωνικά τον ίδιο και την οικογένειά του. Και ξαφνικά η κόρη του γκρεμίζει τον κόσμο του, για χάρη ενός άντρα που γνώρισε πριν από μόλις δύο μήνες. Τον διαλύει, τον καταστρέφει.
Μετά την παράσταση, πώς γίνεται η αποθεραπεία έπειτα από αυτή τη… μάχη;
Επιστρέφω στο σπίτι με απίστευτη ένταση. Βλέπω τηλεόραση –ό,τι βρω μπροστά μου, συνήθως τηλεμάρκετινγκ, γιατί αυτή η λούπα με ηρεμεί–, σερφάρω στο ίντερνετ, τρώω και πέφτω για ύπνο τα ξημερώματα. Η γυναίκα μου συνήθως κοιμάται ήδη. Δεν θέλω να την ξυπνήσω. Χρειάζομαι να μείνω μόνος. Αυτός είναι πάντα ένας λόγος για να καβγαδίσουμε: ότι δεν της μιλάω. Δεν έχει κι άδικο. Με ρωτάει πώς πήγε η παράσταση και της απαντώ: «Καλά, καλά». Αλλά έχω ανάγκη να κλειστώ στον εαυτό μου.
Η σύζυγός σας τι λέει για τον Γερακάρη;
Της αρέσει, αλλά θέλει να πάρω και κάποιους ρόλους πιο… νορμάλ. Χρωστάω πολλά στην Εμμέλεια, γιατί κάθεται σε ένα σπίτι και με περιμένει – για να ζήσω το όνειρό μου. Είμαστε είκοσι και πλέον χρόνια μαζί.
Έχετε παιδιά;
Όχι. Έχουμε τέσσερις γάτες και δύο σκύλους.
Έχετε συναντήσει πολλούς Γερακάρηδες στη ζωή σας;
Ναι, όχι βέβαια σ’ αυτό το επίπεδο. Πτυχές του έχω δει σε αρκετούς ανθρώπους, τους οποίους συναναστράφηκα κυρίως μέσα από την πρωινή μου δουλειά, του κούριερ. Και πρώην εργοδότες μου, φυσικά, που θα σου μιλούσαν απαξιωτικά, θα σε εξευτέλιζαν, γιατί τους άρεσε να κάνουν σόου μπροστά σε όλους. Μικρογερακάρηδες δηλαδή. Wanna be Γερακάρηδες. (Γέλια)
Από πού κρατάει η σκούφια σας;
Ο πατέρας μου ήταν Κεφαλονίτης και η μητέρα μου καταγόταν από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Περισσότερο Μεσσήνιος αισθάνομαι, γιατί οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών και στην Κεφαλονιά πήγα μόλις πέρυσι.
Μείνατε με τη μητέρα σας, λοιπόν. Τι δουλειά έκανε;
Δούλεψε κάποια χρόνια ως νοσοκόμα και έπειτα έγινε μία από τις καλύτερες γουναρούδες της Αθήνας. Όταν οι άλλες έραβαν δύο τρία πατρόν την ώρα, εκείνη έραβε οχτώ – και τέλεια. Μετά το διαζύγιο, άλλαξαν όλα. Η γιαγιά μου ήταν θυρωρός σε μια πολυκατοικία στα Ιλίσια και, μόλις συνταξιοδοτήθηκε, η μητέρα μου ανέλαβε το θυρωρείο. Μας παραχώρησαν κι ένα υπόγειο. Εκεί, στην οδό Άρνης, μείναμε πολλά χρόνια. Μέχρι τα 22 μου έζησα σ’ εκείνον τον τάφο, δύο μέτρα κάτω από τo χώμα. Όταν μετακομίσαμε στο ισόγειο, πήρα τη μεγαλύτερη ίσως χαρά που έχω νιώσει ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι, ως παιδί ήμουν ατίθασος και το μόνο που ήθελα ήταν να πετάω την τσάντα μετά το σχολείο και να αλητεύω, μόνο και μόνο για να περνάω όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο σ’ εκείνο το υπόγειο.
Τον πατέρα σας τον βλέπατε;
Τον ξαναείδα στην κηδεία του. Μου τηλεφώνησε ο θείος μου και μου ανακοίνωσε τον θάνατό του. Στο νεκροταφείο έμαθα ότι έχω κι έναν αδελφό, τον Θανάση. Ήταν σοκ, όπως και να το κάνουμε… (Κάνει παύση λίγων δευτερολέπτων και με κοιτάζει έντονα.) Θα νομίζετε ότι όλα αυτά μου έχουν αφήσει κατάλοιπα. Όχι, σας διαβεβαιώ, κανένα. Η κυρα-Χρύσα ήταν και μάνα και πατέρας για μένα. Και ποτέ δεν είπε κακό λόγο για εκείνον. Ποτέ.
Ως κούριερ πότε αρχίσατε να δουλεύετε;
Στα 19 μου. Ήθελα να βγάζω δικά μου χρήματα, να έχω ανεξαρτησία. Εκείνη την εποχή, το μηχανάκι ήταν για μένα σαν το άλογο του παραμυθιού. Εξερευνούσα όλη την Αθήνα, μάθαινα τόσα μέρη. Με διέλυαν οι εργοδότες μου, με εκμεταλλεύονταν, αλλά δεν με πείραζε. Ήμουν πύραυλος! Μπορούσα να φτάσω μέχρι τη Νέα Πέραμο για να παραλάβω έναν φάκελο.
Μεγάλο σχολείο;
Τεράστιο. Ήμουν κωπηλάτης σε γαλέρα. Κάποια στιγμή άρχισα να δουλεύω και τα βράδια, ως ντελιβεράς σε πιτσαρία. Εκεί να δείτε πόσα μαθήματα πήρα, από ανθρώπους που έβλεπα μόλις για δεκαπέντε δευτερόλεπτα, όσα χρειάζονταν για να δώσω το κουτί και να πάρω τα χρήματα. Τακτική πελάτισσα της πιτσαρίας ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, που κάθε φορά με κρατούσε στην πόρτα για να μου αφηγηθεί ιστορίες από τη ζωή της. Τόση ανάγκη είχε να μιλήσει σε κάποιον.
Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Θέατρο δεν έβλεπα, δεν θα πω ψέματα. Λάτρευα όμως τον κινηματογράφο. Πρότυπό μου ήταν ο Όρσον Γουέλς. Έτσι, στα 25 μου, πολύ συνειδητοποιημένος για το τι ήθελα να κάνω, γράφτηκα στη δραματική σχολή του Κώστα Καζάκου.
Τα πρώτα χρήματα που βγάλατε ως ηθοποιός;
Τετρακόσια ευρώ στην «Κατάρα των πεινασμένων» του Σαμ Σέπαρντ, στο θέατρο Επί Κολωνώ, όπου έμεινα έντεκα χρόνια. Εκεί με είδε ο Οικονομίδης, το 2005, στο «Πέναλτι». Μετά το τέλος της παράστασης μου ζήτησε το τηλέφωνό μου. Μόλις είχε βγάλει το «Σπιρτόκουτο» και τον έβλεπα με δέος.
Τι σας έκανε να τακιμιάσετε;
Έχουμε και οι δυο θυμό μέσα μας, αλλά είμαστε ντόμπροι. Ο Γιάννης είναι ο μεγάλος αδελφός που δεν είχα.
Τον θεωρείτε αδικημένο ως σκηνοθέτη;
Για μια ελίτ ήταν πάντα εχθρός. Τον κυνήγησαν σε βαθμό κακουργήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ είχε σαρώσει τα βραβεία με τον «Μαχαιροβγάλτη», η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου έστειλε τότε στα Όσκαρ τον Λάνθιμο. Δεν λέω ότι ο Λάνθιμος δεν είναι καλός σκηνοθέτης, απλώς αναφέρω τα γεγονότα.
Πότε σταματήσατε την πρωινή δουλειά;
Μόλις φέτος. Αφού παίζω σε τρεις παραστάσεις!
Τελικά, ο κόσμος του ηθοποιού πώς είναι σε σύγκριση με τον κόσμο του κούριερ;
Εξίσου ανταγωνιστικός και άγριος, αλλά πιο ύπουλος. Μη νομίζεις ότι οι καλλιτέχνες είναι καλοί άνθρωποι. Σου έρχονται από πίσω, σιγά σιγά.
Εσείς είστε καλός άνθρωπος;
Έχω τις σκοτεινές πλευρές μου. Αλλά επειδή φέρω κώδικες από την πρωινή δουλειά, του κούριερ, δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα για κάποιον πίσω από την πλάτη του. Ό,τι έχω να πω θα το πω μπροστά του.
Τι περιμένετε από το μέλλον σας, στη ζωή και στην καριέρα σας;
Η ηθοποιία είναι πορεία, όχι καριέρα. Τι είμαστε, στρατιωτικοί, να γίνουμε αρχιστράτηγοι; Αρχι-ηθοποιοί δεν υπάρχουν. Θα ’θελα να συνεχίσω να δουλεύω και να είναι καλύτερα τα πράγματα για τη χώρα. Να μην ανοίξω το στόμα μου, γιατί θα βγάλω πολλή χολή για τους δήθεν αριστερούς και επαναστάτες. Στο μιλητό είναι καλοί – με τα λόγια χτίζουν ανώγια και κατώγια. Στην πραγματική ζωή το έχασαν το παιχνίδι. ■