Όταν έχει κάποιο ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας, μετακινείται πάντα με το ηλεκτρικό πατίνι που αγόρασε τον περασμένο Μάιο. «Είναι αρκετά γρήγορο, δεν ρυπαίνει και είναι, φυσικά, οικονομικό», μου εξηγεί καθώς το παρκάρει και ενώ βγάζει το κράνος του. Δεν μου κάνει εντύπωση το ότι έχει επιλέξει ένα μέσο μεταφοράς φιλικό προς το περιβάλλον. Θυμάμαι τη συνάντησή μας το φετινό καλοκαίρι στη Ζάκυνθο, όπου ταξίδεψα για να καλύψω το ταξίδι του ιστιοφόρου του WWF «Blue Panda» και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος για να συμμετάσχει στην ενημερωτική εκστρατεία της οργάνωσης σχετικά με τους κινδύνους που κρύβουν οι εργασίες εξόρυξης υδρογονανθράκων. Φαινόταν ενθουσιασμένος με την προοπτική να βουτήξει στα κρυστάλλινα νερά της Ζακύνθου κρατώντας το πανό του WWF που έγραφε: «Λέμε όχι στις εξορύξεις».
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε λάβει μέρος στο σχετικό σποτ της οργάνωσης, σε μια προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών. Η επιθυμία του να επικοινωνήσει την ανησυχία του για το μέλλον του πλανήτη και την ανάγκη κινητοποίησης όλων για τη σωτηρία του ήταν, άλλωστε, ο κύριος λόγος για τον οποίο δέχτηκε να έχουμε αυτή τη συνομιλία, καθώς, όπως παραδέχεται, αποφεύγει να δίνει συνεντεύξεις, γιατί αισθάνεται άβολα: «Δεν είμαι πολύ ομιλητικός και, όταν νιώθω ότι είμαι στο επίκεντρο, σκέφτομαι τι θα πω, πώς θα ακουστεί, μήπως δεχτώ κριτική γι’ αυτό».
Τα θέματα του περιβάλλοντος τον απασχολούσαν ήδη εδώ και αρκετά χρόνια, λέει. Πίνει μια γουλιά καφέ από το θερμός που έχει μαζί του και μου εξηγεί ότι προσπαθεί να μη χρησιμοποιεί πλαστικά μιας χρήσης. Κάνει ανακύκλωση: «Έχω τρεις κάδους στο σπίτι και ευτυχώς στον δήμο Βύρωνα έχει ισάριθμους κάδους για την απόρριψη. Πλένω όλα τα πλαστικά πριν τα βάλω στην ανακύκλωση, γιατί έμαθα πόσο σημαντικό είναι αυτό. Τελευταία έχω ξεκινήσει να μαζεύω και ό,τι βρίσκω στον δρόμο. Παλιότερα δεν το έκανα, σκεφτόμουν γιατί να μαζέψω τα σκουπίδια του άλλου. Θεωρώ όμως πλέον ότι, αν δεν κάνουμε όλοι κάτι, δεν θα γίνει τίποτα. Και άλλωστε έτσι δίνεις και ένα παράδειγμα, ότι υπάρχουν κάποιοι που μαζεύουν τα σκουπίδια ακόμα και αν δεν είναι δικά τους. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία. Όταν βρίσκομαι σε αναρριχητικά πεδία ή στη θάλασσα, επίσης προσπαθώ να καθαρίζω την περιοχή όσο μπορώ».
Ήταν η ανάγκη του για άσκηση, καλύτερη ποιότητα ζωής και επαφή με τη φύση που τον οδήγησε πριν από περίπου δύο χρόνια να ανακαλύψει τα αναρριχητικά πεδία της Αττικής, στις Αχαρνές, στη Βαρυμπόμπη, στον Υμηττό από την πλευρά της Ηλιούπολης, του Καρέα και των Σπάτων, στην Πεντέλη. «Είναι παράδεισος για τους αναρριχητές, γιατί σε μισή ώρα μπορεί κανείς να βρεθεί σε πέντε αναρριχητικά πεδία με πολλές διαδρομές», εξηγεί. Τον ίδιο χρόνο χρειάζεται για να βρεθεί στη θάλασσα, καθώς ασχολείται επίσης με το σερφ και το sup (άθλημα στο οποίο ο κωπηλάτης στέκεται όρθιος ή γονατιστός πάνω στη σανίδα). Με αυτόν τον τρόπο ομολογεί ότι ανακάλυψε ξανά την Αθήνα, που τον είχε κουράσει με τις δύσκολες μετακινήσεις, το καυσαέριο, το χαοτικό περιβάλλον, την οπτική ρύπανση.
Έχει υπάρξει εθελοντής δασοπυροσβέστης στο πυροφυλάκιο του δήμου Βύρωνα, λαμβάνοντας μέρος στην κατάσβεση πυρκαγιών, αλλά και σε αναδασώσεις στον Υμηττό. Η συλλογική δράση δεν τον άφηνε ποτέ αδιάφορο. Θήτευσε μία τριετία στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ακαδημίας Κινηματογράφου και διετέλεσε πρόεδρος στο Σωματείο Ηθοποιών, θέλοντας να εργαστεί για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας των ηθοποιών: «Να κλείνεις μια συμφωνία και να τηρείται, να παίρνεις τα χρήματά σου από μια δουλειά, οι συνθήκες να μην είναι επικίνδυνες για τη σωματική σου ακεραιότητα, να κάνεις γύρισμα και να υπάρχει μια καρέκλα για να καθίσεις, να μην αλλάζεις σε τουαλέτες καταστημάτων. Αυτά παραμένουν ζητούμενα και το βλέπω δύσκολο να αλλάζουν», μου εξηγεί. «Ήταν άσχημη εμπειρία συνολικά, γιατί ήταν μια μικρογραφία του πολιτικού σκηνικού της χώρας», καταλήγει. Φέτος συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από τη θέση του Πρεσβευτή της Αγοράς, που αναλαμβάνει να φέρει σε επαφή τους κινηματογραφιστές με την κινηματογραφική αγορά.
Ακτιβιστής και στο «Λόγω τιμής»
Έπειτα από δική του πρόταση και σε συνεννόηση με τη σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο Άρης, ο χαρακτήρας που υποδύεται στο «Λόγω τιμής, 20 χρόνια μετά», αποφασίστηκε να ασχολείται με τον ακτιβισμό με πεδίο δράσης και το περιβάλλον. «Άλλωστε, κάθε χαρακτήρας έχει δανειστεί στοιχεία από τον ηθοποιό που τον υποδύεται», διευκρινίζει. Η απόφαση να συμφωνήσει στην αναβίωση της θρυλικής σειράς ήταν μάλλον εύκολη. «Είναι μια ιστορία που μας συνδέει χρόνια, μας άφησε μια φιλία. Όφειλα να το κάνω γι’ αυτό που είχαμε κάνει τότε, γι’ αυτό που είχε δημιουργηθεί και για τη σχέση που είχαμε όλοι μεταξύ μας, οι ηθοποιοί, η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο σκηνοθέτης Λάμπης Ζαρουτιάδης». Έχοντας κάνει συζητήσεις για το πώς και πόσο εξελίχθηκε ο χαρακτήρας που υποδύεται στη σειρά αυτά τα είκοσι χρόνια, δεν μπήκε άραγε στον πειρασμό να δει πόσο άλλαξε ο ίδιος; «Νομίζω ότι ωρίμασα λίγο περισσότερο, άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα διαφορετικά, πιο ουσιαστικά ίσως. Παλαιότερα είχα λίγο τα μυαλά μου πάνω από το κεφάλι μου. Θεωρώ όμως ότι δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα τότε για τη ζωή και για τη δουλειά».
Επαγγελματικά θα προτιμούσε να ασχολείται με τον κινηματογράφο και τα τελευταία χρόνια έχει απαντήσει αρνητικά σε πολλές προτάσεις που δεν συνέπιπταν με τα ενδιαφέροντά του ή με τον τρόπο δουλειάς που προτιμά. Διαπιστώνει ότι όσο μεγαλώνει λέει περισσότερα «όχι», αλλά δεν φαίνεται να τον προβληματίζει αυτό. Ομολογεί ότι ωφελήθηκε σημαντικά από τις σπουδές του στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (RADA) του Λονδίνου. «Πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου. Αντιμετωπίζω τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία, δεν θυμώνω εύκολα και δεν χάνω τον έλεγχο. Στη δουλειά είμαι περισσότερο ανοιχτός και δοκιμάζω πράγματα, έστω κι αν αισθάνομαι άσχημα σε πρώτη φάση, τα δοκιμάζω πριν τα απορρίψω. Αυτό που δεν έχω χάσει είναι το να ρισκάρω. Παλιότερα ρίσκαρα έτσι, για την πλάκα του πράγματος. Τώρα ρισκάρω γιατί ξέρω ότι, αν δεν ρισκάρεις, δεν πας παρακάτω. Αν μείνεις στην ασφάλειά σου, θα μείνεις εκεί που είσαι».
Πρωθυπουργός για μία μέρα
Το μέλλον του πλανήτη επανέρχεται στη συζήτησή μας, τον απασχολεί πολύ. Παραδέχεται ότι είναι απαισιόδοξος για το μέλλον, αλλά κάνει φιλότιμες προσπάθειες να διατηρεί ένα επίπεδο αισιοδοξίας, μια ελπίδα ότι με κάποιον τρόπο οι άνθρωποι θα αντιληφθούν ποιο είναι το συμφέρον τους σε ό,τι αφορά τον πλανήτη. Υπάρχουν μέρες που απελπίζεται, σκέφτεται τα χειρότερα σενάρια καταστροφής και ότι δεν έχει νόημα να αγωνίζεται κανείς, αλλά δεν τα παρατά, προσπαθεί να είναι συνεπής στις δικές του επιλογές.
Κι αν γινόταν πρωθυπουργός για μία μέρα; «Θα προωθούσα την οικολογική ατζέντα και ό,τι σχετίζεται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο, ως κοινωνία, που μπορούμε να στηριχτούμε στις ανανεώσιμες πηγές – γεωθερμία, αιολική, ηλιακή ενέργεια. Και να εξετάσουμε το θέμα της υπερκατανάλωσης, να μην αγοράζουμε πράγματα που είναι μιας χρήσης, αλλά να επενδύουμε σε αυτά που θα έχουν μια διάρκεια ή θα μπορούν να επισκευαστούν ή να αποκτήσουν άλλη χρήση. Νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να είναι μάθημα στα σχολεία, από τα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης, να γίνει κομμάτι της κουλτούρας και της εκπαίδευσης. Γιατί, διαφορετικά, δεν έχουμε μέλλον». ■