Τέσσερις stand-up comedians και ένας ηθοποιός που αγαπά την κωμική πλευρά της ζωής μοιράζονται με το «Κ» στιγμιότυπα, σκέψεις και χιουμοριστικές στιγμές από τις ημέρες της καραντίνας τους.
Γιάννης Νιάρρος
«Προσπαθώ να τη σκέφτομαι ως περίοδο επώασης ωραίων πραγμάτων»
Εγώ περνάω καταπληκτικά αυτή την περίοδο. Ένιωθα άλλωστε ότι είχα ανάγκη αυτή την ανάσα και βλέπω ότι είναι κάτι συλλογικό, ότι πολύς κόσμος γύρω μου χαίρεται που μπορεί και ξεκουράζεται, μαγειρεύει, βλέπει τους ανθρώπους που αγαπάει και έχει ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του. Προσπαθώ να τη σκέφτομαι ως περίοδο επώασης ωραίων πραγμάτων. Παίζω πολύ πιάνο, διαβάζω, παίζω play station, ξεκουράζομαι. Αυτή την περίοδο τα αντέχω όλα, είμαι πολύ πιο ήρεμος από όταν δουλεύω και τα βλέπω όλα θετικά. Δεν γκρινιάζω που δεν βλέπω κόσμο, έχω πάρει «άδεια» και από κοινωνικές υποχρεώσεις, οπότε είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος. Είναι πολύ αστείο που τρώμε όλοι μας πολύ χωρίς λόγο∙ εγώ θα φτιάξω τρεις τέσσερις φορές την ημέρα φαγητό, κάτι που δεν το έκανα παλιά.
Νιώθω ότι υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει, αλλά πιστεύω ότι είναι και λίγο διογκωμένη η κατάσταση από τα μίντια. Ο φόβος μπορεί να είναι σημαντική κινητήριος δύναμη, οπότε το ότι μένουμε στο σπίτι δεν είναι κάποιο κατόρθωμα των ανθρώπων του 21ου αιώνα, τους φόβισαν για να μείνουν σπίτι. Εμένα με φοβίζει η επόμενη μέρα και σε σχέση με τη δουλειά μου, το θέατρο, και σε σχέση με την προσοχή που θα πρέπει να επιδείξουμε για να μην εξαπλωθεί ξανά ο ιός στη χώρα. Με φοβίζει δηλαδή το να είμαστε σε μια κατάσταση συνεχούς προσοχής, το να υπάρχει μια μόνιμη σκιά ότι θα συμβεί κάτι κακό. Επίσης στο θέατρο θα είναι δύσκολα τα πράγματα αν δεν βρεθεί εμβόλιο, θα παίζουμε μόνοι μας ή με πολύ λίγους θεατές.
Αυτή η εποχή δεν με εμπνέει για να εκφραστώ καλλιτεχνικά. Σίγουρα υπάρχει πολλή κωμωδία σε αυτή την κατάσταση, αλλά νιώθω ότι μπορώ να μη σχολιάσω όσα συμβαίνουν. Το πρώτο που θα κάνω όταν τελειώσει όλο αυτό θα είναι να πάω να αγκαλιαστώ με κόσμο. Είναι αυτό που μου λείπει πολύ.
Λάμπρος Φισφής
«Τι φόρεσες σήμερα από τη μέση και κάτω;»
© Κωστής Σωχωρίτης
Όλοι μέσα σε αυτή την κατάσταση ψάχνουν να βρουν κάτι που μαθαίνουμε για τον κόσμο και για τους εαυτούς μας. Ορίστε λοιπόν μερικά πράγματα που έχω μάθει στις μέρες της καραντίνας:
1) Από ό,τι φαίνεται, το lifestyle μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ούτως ή άλλως το lockdown.
2) Αν είσαι σε καραντίνα, μπορείς να τελειώσεις όλο το Netflix σε δύο μέρες.
3) Τα βίντεο με τους influencers που μας προτρέπουν να κάνουμε γυμναστική στο σπίτι σε εμένα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Με το που τα βλέπω, πάω και τρώω.
4) Όταν βγαίνω για να πετάξω τα σκουπίδια χωρίς να έχω στείλει μήνυμα, νιώθω λίγο «fuck the system».
5) Το σταθερό αρχίζει και αποκτά ξανά αξία. Μιλάω για ώρες και νιώθω ότι είμαι πάλι στο σχολείο.
6) Όταν παίρνω τους γονείς μου βιντεοκλήση, 8/10 φορές θα βλέπω το ταβάνι, 1/10 θα βλέπω μόνο πιγούνι ή προγούλι και 1/10 θα βλέπω το δάχτυλο να κρύβει την κάμερα.
7) Αν έχεις ένα παιδί, το lockdown γίνεται πολύ δύσκολο. Αν έχεις δύο παιδιά, καμιά φορά φαντασιώνεσαι να κολλήσεις τον ιό για να περάσεις μερικές μέρες μόνος σου.
8) Αν δεν έχεις παιδιά και δουλειά, τίποτα δεν σε σταματάει από το να ανοίξεις μπίρα στις έντεκα.
9) Το «πώς ήταν η μέρα σου;» μπορεί να γίνει πλέον και «τι φόρεσες σήμερα από τη μέση και κάτω;».
10) To τραγούδι «Imagine» καταστράφηκε για πάντα.
11) To χειρότερο πράγμα που προκάλεσε ο ιός είναι η άνοδος των χρηστών του ΤikΤok.
12) Έφτασε η στιγμή που θα φωνάζω εγώ στους γονείς μου και θα τους λέω ότι το έχουν παρακάνει με τις εξόδους.
13) Το υπέρτατο challenge είναι να ρωτήσεις κάποιον να σου απαντήσει γρήγορα στην ερώτηση «Ποια είναι η ημερομηνία σήμερα;».
14) Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή καταστροφή που θα μπορούσε να χτυπήσει τη γενιά μας. Οι πιο πολλοί από εμάς απλώς καλούμαστε να αράξουμε σπίτι. Κάνουμε εξάσκηση γι’ αυτό από παιδιά. Έχουμε όλα τα εφόδια και την πείρα να το καταφέρουμε.
Ζήσης Ρούμπος
«Δεν είναι όνειρο, αγάπη μου, το ζούμε»
© Κωστής Σωχωρίτης
Δεν ξέρω τι μέρα είναι, έχω ξεχάσει τον μήνα και τη χρονιά. Σηκωνόμαστε το πρωί, με έναν τρίχρονο μπόμπιρα να χοροπηδάει ουρλιάζοντας πάνω μας. Η πιτζάμα μου έχει τρυπήσει εδώ και κάμποσες μέρες, αλλά δεν την αλλάζω. Φτιάχνουμε καφέ στην κουζίνα, ενώ ο μικρός τρώει πρωινό, και κοιτάζουμε και οι δύο με τσίμπλες στα μάτια τα κινητά μας. Κοιταζόμαστε και κουνάμε το κεφάλι. Όχι, δεν είναι όνειρο, αγάπη μου, το ζούμε.
Ο διπλανός βάλθηκε να καρφώνει κάτι, που να τον πάρει, αλλά τι να κάνει κι αυτός, άνθρωπος είναι, αποφάσισε να κρεμάσει κάτι –έναν πίνακα, μια αφίσα, μια κρεμάλα– ξέρω γω; Βγαίνω στο μπαλκόνι και σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ, αλλά δεν πολυψήνομαι. Είναι κι όλο αυτό το άχαρο ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 2 ΡΟΥΜΠΟΣ ΖΗΣΗΣ και μετά η φοβία ότι θα πλησιάσω άλλους ανθρώπους… Άσ’ το, θα πάω αύριο. Και αν αύριο δεν έχει χαρτί τουαλέτας; Καλά, ούτε σήμερα θα είχε. Το τελειώνουν λες και στα 100 ρολά ανά άτομο ο ιός κάνει μεταβολή.
Ακόμα δεν έχει πάει δέκα το πρωί και θέλω να κοιμηθώ, αλλά ο μικρός θέλει να παίξουμε. Το μεσημέρι ξεραίνεται, αφού τα έχουμε κάνει όλα, και κάθομαι με τη γυναίκα μου και ψιθυρίζουμε νέα, φόβους, προσπαθώ να την κάνω να γελάσει, κάποιες φορές τα καταφέρνω.
Πιάνει το βραδάκι, έξω άρχισε να μυρίζει Πάσχα, αλλά όλος ο κόσμος έχει παγώσει μόνο στη Μεγάλη Παρασκευή. Κάθομαι στο μπαλκόνι και ακούω τη γειτονιά. Ησυχία. Πού και πού κάποιος συναγερμός, μια ξαναμμένη γάτα.
Σκέφτομαι κάτι αστείο και γελάω μόνος μου, και στο κεφάλι μου ηχούν τα γέλια του κόσμου από τις παραστάσεις. Να το σημειώσω, λέω από μέσα μου, και σκοτεινιάζω. Δεν σηκώνομαι, άσ’ το, θα σκεφτώ άλλα. Αρχινάει ο δίπλα πάλι να καρφώνει. Στέλνω μήνυμα.
7 ΖΗΣΗΣ ΡΟΥΜΠΟΣ ΦΟΝΙΚΟ ΜΕ ΣΦΥΡΙ
ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 7 ΖΗΣΗΣ ΡΟΥΜΠΟΣ ΦΟΝΙΚΟ ΜΕ ΣΦΥΡΙ
Κατερίνα Βρανά
«Δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι αέναα, έλεος!»
© Κωστής Σωχωρίτης
Αν ετοίμαζα μια παράσταση αυτή την εποχή, θα συμπεριλάμβανα τις αντιδράσεις του κόσμου που μένει σπίτι, σε όλο τον κόσμο. Έχω γελάσει πολύ με αυτό. Οι Έλληνες, που γενικά τους αρέσει να μένουν μέσα, να βλέπουν τηλεόραση, να παραγγέλνουν ντελίβερι, ξαφνικά τους έπιασε μια τρέλα να βγουν έξω. Νομίζω ότι ξυπνάει μέσα μας το παιδικό ή εφηβικό αντανακλαστικό, που με το που σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, μόνο αυτό θέλεις να κάνεις.
Εμένα η ζωή μου δεν έχει αλλάξει φοβερά. Μου λείπει όμως που δεν μπορούν πια να έρθουν οι φίλοι μου στο σπίτι να με δουν ή δεν μπορώ να πάω εγώ στα δικά τους. Αυτό που δεν μου λείπει είναι το άγχος της δουλειάς, δεν χρειάζεται να τρέξω να κάνω παράσταση. Ακούω audio books και περνάω πολύ ωραία. Επίσης έχω φοβερή ηρεμία και χαλάρωση στο σπίτι. Είναι μοναδική ευκαιρία, για όσους δεν έχουν παιδιά, να χαλαρώσουν. Εγώ δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που λένε κάνω γιόγκα, μαγειρεύω, ξεκαθαρίζω τα ρούχα μου. Κάτσε, μωρέ, στον πισινό σου λίγο, δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι αέναα, έλεος! Νομίζω φαίνεται πόσος κόσμος δεν νιώθει καλά να μείνει με τον εαυτό του.
Ήδη από όταν αρρώστησα συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν έχουν σημασία, όπως το πώς φαινόμαστε στους άλλους. Όταν δεν μπορείς να βγεις έξω, βλέπεις πόσο λίγη σημασία έχουν αυτά και πόση σημασία έχει η βαθύτερη σχέση που έχεις και με τον εαυτό σου, και με τους γύρω σου. Μετά από αυτό που πέρασα το 2017, έχω στη ζωή μου άτομα που τα αγαπάω και με τα οποία νιώθω πολύ καλά μαζί, δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάς χρόνο σε ανθρώπους που δεν είναι σημαντικοί για σένα.
Τέλος, πρέπει να πω ότι, αν τα αντισηπτικά, τα γάντια και οι μάσκες είναι ο νέος χρυσός, εγώ έχω πολλά ήδη από το 2017. Είμαι «παλιό χρήμα», όχι καμιά νεόπλουτη!
Γιώργος Χατζηπαύλου
«Χάνουμε τα καλύτερά μας χρόνια πλένοντας χέρια»
Με ζορίζουν οι μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα. Όπως οι οδηγίες για το πλύσιμο χεριών και τη διάρκειά του: 30 δευτερόλεπτα είναι πολλά! Συγκεκριμένα, για τους άντρες είναι 30 δευτερόλεπτα παραπάνω από όσο πριν από την πανδημία. Βγαίνω από την τουαλέτα κι αγκαλιάζω τους δικούς μου. Θα χάσουμε τα καλύτερά μας χρόνια πλένοντας τα χέρια.
Κυκλοφορούμε όλοι με ιατρική μάσκα και γάντια. Είναι σαν να γίνεται συνέδριο γιατρών στην περιοχή. Περνάω δίπλα από αγνώστους και λέω «καλημέρα, συνάδελφε». Στο σούπερ μάρκετ ακούγεται ήχος ανακοίνωσης και περιμένω η κοπέλα να πει «ο κύριος Χατζηπαύλου στο Kαρδιολογικό».
Κάποιοι δεν βρήκαν μάσκες και φοράνε ό,τι καλύπτει μύτη και στόμα· φουλάρια, μπαλακλάβα, κασκόλ. Σίγουρα κάποιοι θα φορέσουν και τις αποκριάτικες μάσκες των παιδιών τους. Όποιος έντυσε φέτος τον γιο του Ζορρό την πάτησε.
Είδα τύπο με γάντια για σκι. Τα πράγματα είναι απλά· αν δεν τα φοράει ο γιατρός όταν σε εξετάζει, δεν σε προστατεύουν. Αν τα φοράει, άλλαξε γιατρό ή κάνε άμεσα τσεκάπ.
Όταν πάω στο φαρμακείο, νιώθω ότι έχω βγει για τα κάλαντα. Ρωτάω: «Να μπω;». Ο υπάλληλος τσεκάρει ότι δεν υπάρχει άλλος και λέει: «Μπες». Φοβάμαι ότι μια μέρα θα μου πει: «Όχι, ψώνισαν άλλοι».
Ποτέ η βιντεοκλήση δεν ήταν τόσο απλή. Πριν, τηλεφωνούσες και ρωτούσες: «Να κάνουμε βιντεοκλήση;». Έλεγαν: «Δώσε μου 10 λεπτά, να πάω στο σαλόνι, να φέρω το τάμπλετ, να φτιάξω καφέ». Τώρα πατάς το κουμπί και είναι ήδη στην οθόνη με βλέμμα «περίμενα κάποιον να πάρει»! Μιλάτε για 2 λεπτά και μετά δεν έχετε τι να πείτε. Αν δεν κάνεις τίποτα, δεν υπάρχουν νέα και καταλήγετε να βάζετε φίλτρα ο ένας στη φάτσα του άλλου. Έχω δει συγγενείς και φίλους με καρδούλες, κεφάλι δεινόσαυρου και γάτες στο κεφάλι.
Ελπίζω να επιστρέψει σύντομα η καθημερινότητα. Μου λείπουν πολλά πράγματα και κυρίως το να παραπονιέμαι ενώ δεν έχω λόγο να το κάνω.