Είναι 19 Δεκεμβρίου του 1939 και ο κόσμος συνωστίζεται στην είσοδο του μεγαλοπρεπούς κινηματοθεάτρου Astor, στην καρδιά του Μπρόντγουεϊ, στην Τάιμς Σκουέρ της Νέας Υόρκης. Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του πολύκροτου μπεστ σέλερ της Μάργκαρετ Μίτσελ (1900-1949) «Όσα παίρνει ο άνεμος», που είχε εκδοθεί μόλις τρία χρόνια νωρίτερα, έχει δημιουργήσει αδημονία στο κοινό της μαζικότερης έκφρασης τέχνης του 20ού αιώνα, και δικαίως: είναι η εποχή των πρώτων έγχρωμων μπλοκμπάστερ στη νεόκοπη βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και της παντοδυναμίας των μεγάλων στούντιο, που κονταροχτυπιούνται για το επόμενο υπερθέαμα της μεγάλης οθόνης· τoν Αύγουστο του ίδιου χρόνου θα βγει στις αίθουσες «Ο Μάγος του Οζ» και τον Νοέμβριο του 1940 θα προβληθεί η «Φαντασία» του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Το κόστος παραγωγής του «Όσα παίρνει ο άνεμος» άγγιξε το ασύλληπτο για την εποχή ποσό των 4 εκατομμυρίων δολαρίων, συγκεντρώνοντας την αφρόκρεμα του σταρ σίστεμ του Χόλιγουντ. Μόνο για τον ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα παρέλασαν 1.400 υποψήφιες, αλλά η ιστορία έμελλε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα της Βίβιαν Λι. Στους άλλους σημαντικούς γυναικείους ρόλους, η ακόμα εν ζωή Ολίβια ντε Χάβιλαντ (η μόνη εν ζωή από τη διανομή, την 1η Ιουλίου γίνεται 104 ετών) διέπρεψε στον ρόλο της Μέλανι, ενώ η Χάτι Μακντάνιελ (αξέχαστη στον ρόλο της μαύρης υπηρέτριας) έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που βραβεύτηκε με Όσκαρ (β΄ γυναικείου ρόλου). Μόνο γι’ αυτές τις δύο γυναίκες η πρόσφατη απόφαση της πλατφόρμας HBO Max να αποσύρει προσωρινά την ταινία, στον απόηχο των κινητοποιήσεων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ακούστηκε τουλάχιστον παράταιρη και μαρτυρά περισσότερο καλά αντανακλαστικά στο μάρκετινγκ παρά πραγματική ευαισθησία. ■
Δόξα και πόνος
1' 18" χρόνος ανάγνωσης
© F.PAGES/ Paris Match via Getty Images/ Ideal Image