Στα 16 της παντρεύτηκε έναν Τεξανό που την κακοποιούσε. Το έσκασε. Βρέθηκε στην ανατολική ακτή, δοκίμασε την τύχη της στην υποκριτική και το τραγούδι. Η ισπανική γρίπη τη βρήκε στο Ντένβερ και παραλίγο να τη σκοτώσει. Γλίτωσε. Έφυγε για το Μεξικό. Γνώρισε τον Ριβέρα. Ξεκίνησε να γράφει διηγήματα. Παντρεύτηκε ξανά, χώρισε. Μετά παντρεύτηκε πάλι. Και το 1931, σε ηλικία 41 ετών, η Κάθριν Αν Πόρτερ μπήκε σε ένα πλοίο στο λιμάνι της Βερακρούζ με υποτροφία Γκούγκενχαϊμ και βγήκε μερικές μέρες αργότερα σε ένα γερμανικό λιμάνι. Εν πλω κρατούσε ημερολόγιο, ένα πλήθος σημειώσεων για την ανθρωπογεωγραφία του υπερωκεάνιου, για τους κάθε λογής επιβάτες, διαφόρων εθνικοτήτων και ποιότητας, που ταξίδευαν προς ανατολάς, όπως και η ίδια, αναζητώντας μια καλύτερη μέρα. Πού; Σε μια Ευρώπη που άρχιζε να βράζει. Η Πόρτερ επέστρεψε στις ΗΠΑ πριν από τον πόλεμο, εξελίχθηκε σε κορυφαία διηγηματογράφο (κέρδισε το Πούλιτζερ, το Εθνικό Βραβείο και το Χρυσό Μετάλλιο της Αμερικανικής Ακαδημίας), ωστόσο δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται εκείνο το υπερατλαντικό ταξίδι ως τη βάση ενός φιλόδοξου μυθιστορήματος. Το δούλεψε με όλη της την ψυχή και τελικά, τρεις δεκαετίες μετά, το 1962, ολοκλήρωσε το μνημειώδες έργο της «Το πλοίο των τρελών».
Η ιδέα μιας πλωτής κοινωνίας με δυσλειτουργικούς επιβάτες-πολίτες έχει απασχολήσει πολλάκις την ανθρώπινη σκέψη, από την Πλατωνική Πολιτεία μέχρι τη σατιρική ποίηση του Σεμπάστιαν Μπραντ και τον κλασικό πίνακα (φωτογραφία) του Ιερώνυμου Μπος. Η Πόρτερ εκμεταλλεύτηκε την κληρονομιά μιας σπουδαίας μυθολογίας, τις προσωπικές της εμπειρίες και σημειώσεις και, φυσικά, την ιστορική στιγμή, δημιουργώντας ένα περίτεχνο κείμενο, μια αλληγορία για έναν κόσμο που όδευε πρόσω ολοταχώς στην καταστροφή. Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1965 από τον Στάνλεϊ Κρέιμερ και κέρδισε δύο Όσκαρ. ■