Τη δεκαετία του ’50 οι άνθρωποι ονειρεύονταν ευτυχία και αυτοκίνητα χωρίς οδηγό.
Θα μπορούσε να είναι μια διαφήμιση που σχεδίασε ο Ντον Ντρέιπερ από το τηλεοπτικό «Mad Men», στο λυκόφως των αμερικανικών ’50ς, όταν το όνειρο της ζωής μπορούσε να περιγραφεί μέσα από μια καλή δουλειά (για τον σύζυγο), έναν ικανοποιητικό γάμο, δύο παιδιά, ένα σπίτι με κήπο, μια τηλεόραση και ένα αυτοκίνητο. Αν το αυτοκίνητο αυτό μπορούσε να κινείται χωρίς οδηγό, ακόμα καλύτερα. Δεν ήταν δύσκολο να το πιστέψει κανείς εκείνα τα χρόνια: η τεχνολογία έκανε άλματα, η εξερεύνηση του διαστήματος είχε μόλις ξεκινήσει, οι δυνατότητες του ανθρώπου ήταν απεριόριστες. Γιατί όχι;
Η συγκεκριμένη εικονογράφηση αποτελεί μέρος μιας συλλογικής φαντασίωσης της Αμερικής (και εν μέρει ολόκληρου του δυτικού κόσμου) που καλλιεργήθηκε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και σύμφωνα με την οποία η ευτυχία ήταν πλέον εφικτή. Περνούσε μέσα από την ειρήνη και τον υλικό κόσμο, και μπορούσε ο καθένας να την απολαύσει μέσα από το σινεμά και τις σελίδες των lifestyle περιοδικών. Οικοδομήθηκε ένας αόρατος κόσμος για την επόμενη μέρα, γεμάτος ευτυχισμένα πρόσωπα, όμορφες, φουτουριστικές πόλεις και τεχνολογικές καινοτομίες.
Ήταν ένας κόσμος, όμως, φτιαγμένος για λευκούς και ευκατάστατους άντρες, ένας κόσμος κενός, ένας κόσμος στον οποίο δεν χωρούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, για παράδειγμα, ένας κόσμος που δεν χωρούσε, γενικά, στην πραγματικότητα. Η ευτυχία αποδείχθηκε μια πολύπλοκη υπόθεση, το αμερικανικό όνειρο ζάρωσε στα αστικά κέντρα και παραμορφώθηκε στις επαρχίες και, τέλος πάντων, η αυτόνομη οδήγηση δεν έχει τελειοποιηθεί ακόμα. ■