Η ιστορική δίκη των επτά κατηγορουμένων στο Σικάγο το 1968 μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Άαρον Σόρκιν.
Ήταν οι προηγούμενες μέρες πολύ πλούσιες στο δικαστικό ρεπορτάζ, αλλά, αν το σκεφτείτε, στην ιστορία μας ολόκληρη βρίσκονται σκορπισμένες τόσες σημαντικές δίκες, που θα έλεγε κανείς πως αυτό που είμαστε σήμερα είναι αποτέλεσμα μιας σειράς αποφάσεων κάποιου δικαστηρίου. Επί τροχάδην: η δίκη του Σωκράτη και του Χριστού, αργότερα της Ιωάννας της Λορένης, του Λούθηρου και του Γαλιλαίου, των μαγισσών του Σάλεμ, η υπόθεση του Άμισταντ και του Ντρέιφους, η δίκη των Σάκο και Βαντσέτι, του Αλ Καπόνε, φυσικά η δίκη της Νυρεμβέργης, του Μαντέλα, του Μάνσον, του Ο. Τζ. Σίμπσον, της Αμάντα Νοξ. Πόσο μας επηρέασε η δικαστική περιπέτεια του Σίμπσον ή της Νοξ; Σε ένα πρώτο επίπεδο, καθόλου. Όμως αυτές οι δίκες, που χαρακτηριστικά συνοδεύονται από το επίθετο «πολύκροτες», δημιουργούν μια εντύπωση, σχηματίζουν μια εικόνα για την κοινωνία, αποθηκεύονται στη συνείδησή μας και διαμορφώνουν την αίσθηση του δίκαιου και του άδικου στον πλανήτη όπου ζούμε. Και καθότι αυτό είναι αναμφίβολα συναρπαστικό, έρχεται μετά ο κινηματογράφος και το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό, παρατηρώντας εκ των υστέρων νομικούς θριάμβους ή δικαστικές πλάνες, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες με τη «Δίκη των 7 του Σικάγο» του Άαρον Σόρκιν. Η ταινία πέρασε πρώτα από τις αίθουσες σε διανομή της Odeon και πλέον προσφέρεται μέσω του Netflix.
Η ιστορία είναι πιθανόν γνωστή, οπότε θα αναφέρω τα στοιχειώδη. Όπως μαρτυρά και ο τίτλος της ταινίας, ο Σόρκιν αναπλάθει τα γεγονότα της δίκης των επτά κατηγορούμενων για τρομοκρατία και συνωμοσία, μετά τη συμμετοχή τους το 1968 σε μια μεγάλη αντιπολεμική συγκέντρωση στο Σικάγο, που εξελίχθηκε σε πολυήμερη σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Έχει σημασία ότι τα γεγονότα έλαβαν χώρα παραμονές των αμερικανικών εκλογών, καλή ώρα, και ότι, ενώ οι συλλήψεις έγιναν επί προεδρίας Τζόνσον, η υπόθεση εξελίχθηκε επί προεδρίας Νίξον, ο οποίος θέλησε να χρησιμοποιήσει αυτή την ιστορία για παραδειγματισμό, με αποτέλεσμα να ξεχειλώσουν τα όρια της νομιμότητας, της ηθικής και της λογικής, και η δίκη να εξελιχθεί σε παρωδία.
Κάποια πράγματα δεν γίνεται να μη μας εντυπωσιάσουν, όπως το πόσο πολλά γεγονότα χώρεσαν σε εκείνη τη χρονιά ή το πόσες αμαρτίες έχουν συνδεθεί με το όνομα του Ρίτσαρντ Νίξον ή το πώς σε επίπεδο ανθρώπινων δικαιωμάτων η Αμερική έχει κάνει ελάχιστα βήματα τα τελευταία πενήντα χρόνια και πώς η συμπεριφορά της αστυνομίας είναι πανομοιότυπη το 1968 και το 2020 – όχι μόνο στην Αμερική, για να μην πάμε μακριά. Και ότι, τέλος πάντων, η δικαιοσύνη, παρά τη φήμη της, ενίοτε δεν είναι τυφλή, και ο μοναδικός αδέκαστος κριτής των γεγονότων είναι τελικά ο χρόνος.
Η ταινία ξεκίνησε να ετοιμάζεται πριν από πολλά χρόνια ως ένα ακόμα πρότζεκτ του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με τον Σόρκιν να γράφει το σενάριο που τελικά σκηνοθέτησε ο ίδιος, στη μόλις δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μετά το συμπαθητικό «Molly’s game» (2017). Ως σεναριογράφος, όμως, έχει υπογράψει αρκετές και καλές δουλειές («A Few Good Men», «Charlie Wilson’s War», «The Social Network», «Moneyball», «Steve Jobs» κ.ά.), ενώ ο πιο λαμπερός αστερίσκος στο βιογραφικό βρίσκεται βεβαίως στο ότι υπήρξε ο δημιουργός του «The West Wing» (1999-2006), μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές σειρές της αμέσως προηγούμενης και πολύ πιο ποιοτικής εποχής της μικρής οθόνης.
Στη «Δίκη των 7 του Σικάγο», ο Σόρκιν έχει στο πλευρό του ένα εξαιρετικό αντρικό καστ (Έντι Ρεντμέιν, Σάσα Μπάρον Κοέν, Τζόσεφ Γκόρντον Λέβιτ, Μαρκ Ράιλανς, Μάικλ Κίτον, Τζέρεμι Στρονγκ και αρκετούς ακόμα), είναι συνεπής ως προς την ουσία των γεγονότων και δημιουργεί ένα φιλμ σωστά φορτισμένο και προσεγμένο στις λεπτομέρειες, επίσης όμορφο στο μάτι, με αυτή τη ρετρό αισθητική, τις αποχρώσεις της νοσταλγίας και το χαριτωμένο φίλτρο του Χόλιγουντ, που, εντάξει, είναι αυτό που είναι, στρογγυλεύοντας καμιά φορά ακόμα και τις πιο αιχμηρές γωνίες. ■