Ένα απόγευμα στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2001, η Σάρον Στόουν βρισκόταν στο σπίτι της στο Σαν Φρανσίσκο, όταν ένιωσε σαν ένας κεραυνός να χτύπησε το κεφάλι της. Ανέκτησε τις αισθήσεις της λίγο αργότερα, σύρθηκε ως τον κοντινό καναπέ, στηρίχτηκε και κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της. Είχε τρομερό πονοκέφαλο και ένιωθε αποπροσανατολισμένη. Όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και έλαβε την κατάλληλη φροντίδα. Ήταν το τέλος της παλιάς της ζωής και το ξεκίνημα μιας νέας, όπως περιγράφει στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Η ομορφιά του να ζεις δύο φορές», η οποία κυκλοφορεί στις 30 Μαρτίου.
Στα 43 της βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της, έχοντας κερδίσει παγκόσμια φήμη για το «Βασικό ένστικτο», μία Χρυσή Σφαίρα και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ερμηνεία της στο «Καζίνο» του Μάρτιν Σκορτσέζε. Αν και είχε τη φήμη της «δύσκολης» γιατί έβαζε όρια στη δουλειά της, ήταν περιζήτητη στο Χόλιγουντ. Μετά την εγκεφαλική αιμορραγία όμως ένιωθε αδύναμη, πάθαινε κρίσεις, δεν μπορούσε να διαβάσει και να απομνημονεύσει ατάκες. Πάλεψε σκληρά για χρόνια, για να ξανασταθεί στα πόδια της και να ξανακερδίσει μια θέση μπροστά στην κάμερα. Και τα κατάφερε, έφτιαξε μια δεύτερη ζωή, που η ίδια περιγράφει ως πιο γεμάτη, πιο ισορροπημένη, πιο ευτυχισμένη.
Λέει κι άλλα στις 250 σελίδες του βιβλίου: το πώς χαστούκισε τον Πολ Βερχόφεν όταν πρωτοείδε τη σκηνή που σταυρώνει τα πόδια της στο «Βασικό ένστικτο», γιατί ο σκηνοθέτης την είχε βεβαιώσει ότι δεν θα ήταν αποκαλυπτική. Ότι μίλησε με τον δικηγόρο της, που της είπε ότι θα μπορούσε να λάβει δικαστικά μέτρα αν ήθελε, αλλά τελικά αποφάσισε να αφήσει τη σκηνή, «γιατί ήταν σωστό για τον σκηνοθέτη και την ταινία και γιατί, τελικά, την είχα γυρίσει». Θυμάται ότι, για να περάσει από οντισιόν για τον ρόλο της Κάθριν Τρεμέλ, ο ατζέντης της είχε μπει κρυφά στο γραφείο του διευθυντή κάστινγκ του «Βασικού ενστίκτου» και είχε κλέψει το σενάριο για να το μελετήσει. Ότι ο Μάικλ Ντάγκλας δεν ήθελε να κάνει δοκιμαστικό μαζί της. Ότι ήταν η δέκατη τρίτη επιλογή για τον ρόλο που τελικά άλλαξε την καριέρα της. «Ήμουν 32 χρονών όταν πήρα αυτή τη δουλειά. Είχα πει στον ατζέντη μου ότι, αν περνούσα την πόρτα [σ.σ. για την οντισιόν], θα έπαιρνα τη δουλειά. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία – η ηλικία μου με οδηγούσε στην έξοδο από τη βιομηχανία, στην οποία δεν είχα ακόμη στ’ αλήθεια μπει. Χρειαζόμουν μια ευκαιρία».
Γράφει επίσης ότι ένας σκηνοθέτης αρνούνταν να κάνει γύρισμα μαζί της αν δεν καθόταν στα πόδια του να της δώσει οδηγίες. Ότι ένας άλλος τής ζήτησε να κάνει σεξ με τον συμπρωταγωνιστή της, για να έχουν χημεία στην οθόνη. Σημειώνει ότι στάθηκε στο πλευρό των γκέι ηθοποιών και ότι πολλές φορές πήρε την πρωτοβουλία να ενημερώσει το στούντιο για το ότι συνάδελφοι ή σκηνοθέτες ήταν τόσο «φτιαγμένοι» ή μεθυσμένοι, που δεν μπορούσαν να εργαστούν. Και το πλήρωσε αυτό.
Η συμβουλή του πατέρα της όταν ήταν παιδί στάθηκε πολύτιμη στη ζωή της, λέει: «Με φώναζε από την αυλή όπου έπαιζα, έβαζε το χέρι του στον ώμο μου και μου έλεγε: “Αφήνεις τα αγόρια να σε χτυπούν για να σε συμπαθούν. Τώρα βγες εκεί έξω και κέρδισε και τότε θα σε σέβονται”».
Ομολογεί ότι δεν έχει μετανιώσει για τις επιλογές της. Ότι ακόμη απολαμβάνει την υποκριτική, αλλά δεν είναι πια όλη της η ζωή. Ότι είναι περήφανη για την επιτυχία της, γιατί την κέρδισε. «Δεν ήμουν η εκλεκτή ούτε το χρυσό κορίτσι», λέει, «απλώς το σύμβολο του σεξ που κάποιες φορές μπορούσε να κερδίσει τον ρόλο-κλειδί, αν τύχαινε να είναι και σέξι. Μετά, έκανα ό,τι μπορούσα για να το κάνω να μετρήσει».