«Τα είδες αυτά στην άσφαλτο;» ρωτάω έναν φίλο και εκείνος διερευνά με το βλέμμα του αυτά που βρίσκονται μπροστά από τους κάδους, στο παρκάκι ενός στενού στην Κηφισίας: σπασμένα πιάτα, σεμεδάκια από ραπτομηχανή, σκισμένες πολαρόιντ με πρόσωπα σε ασπρόμαυρο φόντο και μαζώξεις σε τεχνικολόρ, φάκελοι σταλμένοι απ’ το Στρασβούργο και γράμματα που διαβάστηκαν και σήμερα περνούν κομματιασμένα στη λήθη.
Ένας φοιτητής ή μια φοιτήτρια, που κανείς δεν θα μάθει σε ποια σχολή βρίσκεται, δυσκολεύεται με τα γαλλικά σε τέτοιο βαθμό, που «ίσως αν ήμουν σε άλλη σχολή θα τα είχα παρατήσει». Από τη μία, οι καθηγητές της σχολής που είναι διάσημοι, από την άλλη οι μποέμ που έχουν την «τρελάρα» τους σαν καλλιτέχνες, αλλά όλοι τους τον/την αντιμετωπίζουν όπως ακριβώς είναι. Κανείς δεν θα μάθει την ταυτότητά του, γιατί η ιστορία του αποκόμματος σταματάει εδώ, ακριβώς τη στιγμή που το ταξί έρχεται με όπισθεν στον μονόδρομο, να μας πάει στο Κουκάκι.
«Νέο Κόσμο είπαμε, ε;» μας ρωτάει. Τον διορθώνουμε. «Ε, Νέος Κόσμος – Κουκάκι, το ίδιο μέρος είναι, τι πειράζει;» Πεινούσαμε τόσο πολύ, άρα ναι, θα πείραζε κάπως. Εκεί που μιλούσαμε με τον φίλο και τον ρωτούσα διάφορα, στο ύψος του –πρωτόγνωρα άδειου για Κυριακή– Πάρκου Ελευθερίας, βλέπουμε μπροστά μας ένα μπεζ κάμπριο της δεκαετίας του ’70.
Η εικόνα του ζευγαριού που τα μαλλιά τους ανακατεύονται στο αεράκι της ταχύτητας δίνει ένα χαμόγελο και ένα άλλο νόημα στις Κυριακές και στις άδειες λεωφόρους μιας πόλης που ψάχνει τέτοιες μέρες για ανάσες.
Με μια παρέα στη Φάμπρικα του Ευφρόσυνου, η σμυρναίικη κιμαδόπιτα που ήρθε μετά τους γεμιστούς με πλιγούρι κεφτέδες Ισλί φέρνει στον νου μου εκείνη την μπάντα των παιδιών στη λαϊκή του Παγκρατίου, που κάθε Παρασκευή κάθονται σε τελάρα και παίζουν με το κανονάκι και μια κιθάρα μικρασιάτικα τραγούδια, μέχρι που έρχεται το λιβανέζικο μαχαλεμπί με το σιρόπι τριαντάφυλλο στο τραπέζι, το πιο ελαφρύ γλυκό της πλάσης όλης, να μας αποτελειώσει.
Η μετάβαση στην επόμενη εβδομάδα γίνεται πιο ομαλά απ’ όσο μαρτυράει η επιλογή του It’s a sin από τους Years & Years. Την ώρα που περπατάω στην Ερμού και στέλνω μήνυμα σε συμφοιτητή από Κέρκυρα που ήρθε Αθήνα, σηκώνω τα μάτια από την οθόνη και τον βλέπω να περνάει από δίπλα μου, μαζί με μια φίλη του από τη Ρουμανία.
Τον σκουντάω. Σοκ κάτω από τις μάσκες, νευρικό γέλιο και χαρά που δεν συμμαζεύεται. Αμέσως να κανονίσουμε να βγούμε. «Υπάρχει κάποιο μέρος τύπου Μπιτ Παζάρ;» με ρωτάει και τους πηγαίνω στο Τρίγωνο και μετά για παγωτό στο Μαραμπού. Εκείνος πτυχιούχος και στρατιώτης, εγώ στην ορκωμοσία και σε άλλη πόλη· εκείνη η τελευταία γουλιά της μπίρας κλείνει το μάτι στα επόμενα στάδια της ζωής μας.