«Just like Cleopatrrra» ακούγεται από μια ραδιοφωνική εκπομπή της Θεσσαλονίκης το επιτηδευμένα τραβηγμένο ρο της Εφέντι και του Mata Hari, στην οποία ο παραγωγός δηλώνει ανοιχτόμυαλος με κάπως συντηρητικό τρόπο. Δευτέρα, οκτώ το πρωί. Το τραγούδι διακόπτεται από τα τηλεφωνήματα όσων δουλεύουν από τις έξι και θέλουν να πανηγυρίσουν τα του Σαββάτου. Σε ένα από τα καφενεδάκια γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, το σούρουπο χρυσαφίζει τις απέναντι πολυκατοικίες και διαλύει την αντηλιά του κυριακάτικου απογεύματος. Την ίδια στιγμή, μια συζήτηση-σκέτο μάλαμα συνεχίζεται μέχρι να έρθει άλλο ένα μπουκάλι μπίρας και να δύσει ο ήλιος, με κάποιες ενδιάμεσες διακοπές για τσιγάρα και τυχαίες συναντήσεις φίλων που μόλις έδωσαν ισπανικά και βγήκαν για γιορτή. Το σπάσιμο των ποτηριών από τη σερβιτόρα διακόπτει όλες τις συζητήσεις για δέκατα του δευτερολέπτου, προκαλώντας μια σιωπή που κάνει πιο πολύ θόρυβο κι από τα συνθήματα των διαδηλωτών που περνούν από την Ολύμπου στις επτά. Στις εννιά το πρωί, η πόλη ακόμα κοιμάται. Εγώ, ο πατέρας μου, τουρίστες και κάποια παιδιά με μαγιό είμαστε στα καραβάκια που πηγαίνουν στην Περαία. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τη Θεσσαλονίκη από την πλευρά της θάλασσας. Μπροστά από το Παλατάκι, ένα φουσκωτό ρυμουλκεί τα σκάφη των νεαρών ιστιοπλόων. Η ρότα όμως τραβάει πρώτα για Νέους Επιβάτες. Δεν θα κατέβουμε, γιατί υπερισχύει αυτή η χαλάρωση που προκαλεί η βόλτα στην ανοιχτή θάλασσα (το μόνο είδος χαλάρωσης που δεν βιώσαμε ποτέ στην πόλη), μαζί με τις μετρημένες κουβέντες και ένα αεράκι που σηκώνει ζακέτα, κι ας καίει ο ήλιος το μέτωπο και τον σβέρκο. Όσο οι πανηγυρισμοί κρατούν καλά στα καφέ των Αμπελοκήπων, η ένταση της τηλεόρασης στο σπίτι μας ανεβαίνει στο 75. Η Ρωσία ξεσηκώνει, η Ελλάδα εντυπωσιάζει, η Γαλλία συγκινεί, η Ουκρανία σοκάρει τη φαμίλια με το techno που με βλέπει να χορεύω και η Ιταλία σκέτη απόλαυση με τους θυμωμένους στίχους που μιλούν στην καρδιά. Αντί για πίτσες, τρώμε τα κεμπάπια του «Χρήστου» που μόλις φέραμε από το χωριό στη Δράμα, τον Μαυρόβατο, και μυρίζουν παιδικά καλοκαίρια, μαζί με «Τούμπα Λίμπρε».
Η Βόλβη στα δεξιά μας, τσεκ· η στάση στον Λέοντα της Αμφίπολης, τσεκ· η δροσιά της Αγίας Βαρβάρας και το πεϊνιρλί με σουβλάκι από τον «Σίμο» στην πλατεία Ελευθερίας, τσεκ· οι αγκαλιές της γιαγιάς και του παππού που περίμεναν υπομονετικά από τον Οκτώβριο, τσεκ· μεσημεριανή σιέστα, τσεκ· τα τάπερ με κολοκυθόπιτα, τσεκ· η λήθη της χθεσινής ταλαιπωρίας με το ΚΤΕΛ που έκανε εξίμισι ώρες να φτάσει Μάλγαρα εξαιτίας του Κηφισού, τσεκ: η Δράμα εκπλήρωσε τον σκοπό της, κι ας μην υπάρχουν τόσοι φίλοι πια εκεί. Αρκούν η γιαγιά και ο παππούς, κι ας βρισκόμαστε πια 642 χιλιόμετρα μακριά.