Το ραντεβού με την Άννα Ντουντουνάκη δόθηκε στο δικό της «γήπεδο», στο Δημοτικό Κολυμβητήριο Καλλιθέας. Εκεί κάνει προπονήσεις, όταν το επιτρέπει ο καιρός. Έχουν περάσει μόλις δύο εικοσιτετράωρα από την επιστροφή της από τη Βουδαπέστη, όπου η 25χρονη κολυμβήτρια πέτυχε τη μεγαλύτερη διάκριση της ελληνικής κολύμβησης σε επίπεδο γυναικών, αφού αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 100 μ. πεταλούδα. Η είσοδός της στο κολυμβητήριο δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Όσοι βρίσκονταν στον χώρο έτρεξαν να τη συγχαρούν, τόσο εκείνη όσο και τον προπονητή της, Τάσο Καράμπελα. «Άντε με το καλό και στο Τόκιο», ήταν μία από τις ευχές που ακούστηκαν και η «Μiss Βutterfly» έλαμπε από ευτυχία. Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι «το ταλέντο πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να πετύχει. Η ιδιοφυΐα πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει». Για την Άννα, το να πετυχαίνει στόχους ήταν προτεραιότητα από τότε που πήγαινε στο νηπιαγωγείο. Εκτός από τις διακρίσεις της στον αθλητισμό, έχει υπάρξει αριστούχος στο σχολείο και στη Νομική Αθηνών, είναι κάτοχος μεταπτυχιακού, μιλάει τρεις ξένες γλώσσες, παίζει πιάνο και γενικά δεν της αρέσει να κάθεται.
ΠΝΕΥΜΑ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑΣ
«Γεννήθηκα στα Χανιά. Δεν ξέρω εάν ακουστεί τοπικιστικό, αλλά πιστεύω ότι είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου», λέει με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο. Και συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων: «Οι περισσότερες φίλες μου είναι από τα Χανιά. Ως παιδί ήμουν αντιδραστικό. Ακόμα είμαι. Η γιαγιά μου με έλεγε πνεύμα αντιλογίας. Η μία γιαγιά μου, η Λούλα, είχε σπουδάσει και μου έλεγε πάντα να τελειώσω το Πανεπιστήμιο. Η γιαγιά Άννα μού έλεγε να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Η γιαγιά Άννα ζούσε στο Βαρύπετρο. Δεν θα ξεχάσω τις Κυριακές στο χωριό. Η γιαγιά μαγείρευε τρομερά κρητικά φαγητά. Φανταστικό ψητό (οφτό) με πατάτες, πιλάφι με στάκα. Βέβαια η γιαγιά έβαζε στάκα ακόμα και στα μακαρόνια. Έφτιαχνε κρέμες από το γάλα της κατσίκας, ρυζόγαλο, τα πάντα». Από το χωριό της κατάγεται και ο γνωστός πολίστας Μανώλης Μυλωνάκης, που έχει επίσης συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η σχέση της Άννας με το υγρό στοιχείο άρχισε από το νηπιαγωγείο. Ξεκίνησε με το κολύμπι και συνέχισε με συγχρονισμένη κολύμβηση. «Έβλεπα τις αθλήτριες, κοριτσάκι ήμουν κι εγώ, με εντυπωσίαζαν ο χορός και τα ωραία μαγιό. Έτσι έπεισα τους γονείς μου να δοκιμάσω». Κι επειδή η μικρή Χανιώτισσα από παιδί προσπαθούσε να γίνει κάθε μέρα και καλύτερη, γρήγορα μπήκε και στην Εθνική συγχρονισμένης κολύμβησης. «Ήμουν καλή. Στη συγχρονισμένη όμως, για να είσαι στην εθνική ομάδα, πρέπει να κάνεις προετοιμασία στην Αθήνα. Στη Γ΄ Γυμνασίου αποφάσισα να σταματήσω, γιατί στο λύκειο δεν θα μπορούσα να πηγαίνω για προετοιμασία. Τελευταία διοργάνωση ήταν το Comen Cup [σ.σ.: είναι μεσογειακή διοργάνωση] στα Χανιά. Εκεί κατέκτησα το πρώτο μου διεθνές μετάλλιο. Στις εξέδρες βρίσκονταν οι γονείς μου και οι φίλοι μου. Είναι πολύ συγκινητικό να παίρνεις διεθνές μετάλλιο στην πόλη σου».
ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ
Οι σπουδές αποτελούσαν βασικό στόχο για την Άννα Ντουντουνάκη και για χάρη τους άφησε την καριέρα στη συγχρονισμένη. Για να μην αλλάξει το σώμα της, αποφάσισε να ασχοληθεί για λίγο με το κολύμπι. Όμως ο πρωταθλητισμός ρέει στο αίμα της· είτε πρόκειται για τον αθλητισμό είτε για τις σπουδές. «Διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από το γυμνάσιο είχα πάρει απόφαση να γίνω δικηγόρος. Δεν περίμενα τη Γ΄ Λυκείου για να αρχίσω να διαβάζω. Ο πατέρας μου είναι γεωπόνος και η μητέρα μου δικηγόρος. Η μητέρα μου δούλευε πολλές ώρες και έτσι διάβαζα με τον μπαμπά. Και αργότερα, όταν είχα εξεταστική στο Πανεπιστήμιο, ερχόταν και με βοηθούσε για να εξοικονομώ χρόνο. Μία με έχει και μου έχει αδυναμία. Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο με ακολουθούσαν και με ακολουθούν παντού. Κι εκείνοι επέμεναν να μην αμελώ το διάβασμα και τις σπουδές».
Μπορεί να άρχισε την κολύμβηση ως χόμπι, αλλά η θέληση για πρωτιά δεν την άφηνε. «Είχα προπονητή τον Κώστα Τζιλιβάκη. Από αγώνα σε αγώνα έβλεπα βελτίωση. Τον χειμώνα έφτασα ένα βήμα πριν από το όριο για το Ευρωπαϊκό. Άρχισε να μου αρέσει. Πηγαίναμε σε αγώνες. Μου αρέσει ο αγώνας, μου αρέσει ο συναγωνισμός. Γι’ αυτό το κάνω. Η προπόνηση δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου μέρος. Αυτό που απολαμβάνω είναι η πίεση. Με ιντριγκάρει. Το καλοκαίρι του 2011 προκρίθηκα στον τελικό του Ευρωπαϊκού ως δεύτερη, ενώ είχα ισοφαρίσει το πανελλήνιο ρεκόρ. Μου είχε έρθει ουρανοκατέβατο, γιατί κολυμπούσα μόλις εννέα μήνες. Τελικά βγήκα τέταρτη. Ο μπαμπάς μου κάθε χρόνο μού έλεγε πότε θα σταματήσω γιατί πλησίαζαν οι Πανελλήνιες, αλλά δεν σταμάτησα. Απλώς το μείωσα λίγο. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Εκείνη τη χρονιά κολυμπούσα μόνο μία ώρα για να ξεσκάω και διάβαζα πολύ. Με τις ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά) είχα τελειώσει νωρίτερα. Μπήκα στη Νομική με 18.962 μόρια.
»Παρόλο που είχα τα μόρια από το Ευρωπαϊκό Νεανίδων για να περάσω, από τη στιγμή που διάβαζα τόσα χρόνια, δεν ήθελα να περάσω στο Πανεπιστήμιο με μόρια από τον αθλητισμό». Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ανάγκασε την πρωταθλήτρια να αφήσει τα αγαπημένα της Χανιά. Νέο σπίτι, νέος προπονητής. «Ξεκίνησα στα Ιλίσια με τον Μάρκο Μανταλούφα. Είχαμε μια έντονη σχέση. Τον αγαπούσα πολύ και με αγαπούσε και εκείνος, αλλά είχαμε και τις εντάσεις μας. Έμαθα πολλά πράγματα από αυτόν. Εκείνα τα χρόνια έπιασα για πρώτη φορά τα όρια για τα παγκόσμια και τα ευρωπαϊκά γυναικών. Παράλληλα με τη σχολή. Η μαμά μου έδινε έμφαση στη σχολή και χαιρόταν περισσότερο με αυτό. Όταν είχα εξεταστική, πήγαινα στην προπόνηση, αλλά το μυαλό μου ήταν πώς θα βγάλω την ύλη. Ευτυχώς ερχόταν ο πατέρας μου και φρόντιζε να τρώω καλά».
ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 58’’
Κεφάλαιο «Ολυμπιακοί Αγώνες»: «Η Αμβέρσα είναι η τυχερή μου πόλη. Εκεί έπιασα το όριο για το πρώτο Παγκόσμιο, εκεί και για τους Ολυμπιακούς του 2016. Οι γονείς μου με πήραν τηλέφωνο και έκλαιγαν. Στο Ρίο πάλεψα πολύ για να μπω στους ημιτελικούς. Έκανα πανελλήνιο ρεκόρ, αλλά έμεινα 17η. Πέρναγαν οι 16. Στενοχωρήθηκα και έκλαψα. Όμως τώρα σκέφτομαι ότι ίσως ήταν καλύτερα. Ήξερα ότι το να κολυμπήσω την απόσταση σε λιγότερο από 58’’ ήταν ένας χρόνος που δεν με αντιπροσώπευε». Το 2017 άλλαξε προπονητή και άρχισε να συνεργάζεται με τον Βαγγέλη Κοζομπόλη. «Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ήμουν αρκετά κουρασμένη και πιεσμένη από τους Ολυμπιακούς, δεν μπορούσε να φανεί η δουλειά που έκανε ο κύριος Κοζομπόλης. Με βοήθησε πολύ κι ακόμα με βοηθάει. Κάποιες φίλες μου έκαναν προπόνηση με τον Τάσο Καράμπελα κι έτσι ήρθα κι εγώ εδώ στην Καλλιθέα. Στους Μεσογειακούς δεν μου βγήκε ο χρόνος στο ατομικό, αλλά στη σκυταλοδρομία κολύμπησα, για πρώτη φορά, κάτω από 58’’. Έτσι κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο. Τον Μάρτιο τελείωσα και τη σχολή κι ύστερα ξεκουράστηκα». Η επόμενη πρόκληση ήταν το Ευρωπαϊκό της Γλασκώβης. Κι εκεί ο χρόνος ήταν κάτω από 58’’ – έχασε το μετάλλιο για χιλιοστά του δευτερολέπτου. «Μόνο εγώ, ο προπονητής μου και ο Λάζαρος Αβίντογλου, ο γυμναστής μου, περιμέναμε κάτι τέτοιο, γιατί ξέραμε πόσο έχουμε δουλέψει. Όταν τους είπα ότι θα φύγω για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, προσπάθησαν να με μεταπείσουν, αλλά δεν τους άκουσα».
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ
Μεταπτυχιακό στο University of London Commercial and Corporate Law, αλλά και προπόνηση με οδηγίες από το τηλέφωνο. «Εμπιστεύομαι τυφλά τον προπονητή και τον γυμναστή μου. Η χρονιά στο Λονδίνο ήταν δύσκολη. Ξεκινούσα την προπόνηση στις πέντε το πρωί. Και δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος. Κοιμόμουν δύο έως τρεις ώρες, ο οργανισμός μου άρχισε να μην αντέχει. Η πτυχιακή μου συνέπεσε με το Παγκόσμιο στην Κορέα, όπου έπρεπε να πιάσω τα όρια για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Τα βράδια καθόμουν και έγραφα την εργασία μου. Διακόσιες λέξεις κάθε βράδυ. Μέχρι να γυρίσω, είχα γράψει 2.000. Βγήκε όμως. Ήταν μια χρονιά που ένιωσα υπερήφανη για τον εαυτό μου. Με βοήθησαν ο προπονητής και ο γυμναστής μου, οι γονείς μου και το αγόρι μου, που είχε αλλάξει όλο του το πρόγραμμα για να είναι δίπλα μου. Ακόμα βέβαια το αλλάζει», λέει γελώντας. Τον Δεκέμβριο του 2019 κέρδισε το πρώτο της μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. «Όταν έφτασα στον τελικό και είδα ότι πήγα γρήγορα στο 50άρι, κοίταξα τις αντιπάλους μου και σκέφτηκα ότι καμία δεν είναι καλύτερη από μένα. Κέρδισα τελικά το χάλκινο μετάλλιο, εγώ έκλαιγα και ο προπονητής μου με έβλεπε και έκλαιγε κι αυτός, αλλά από την Ελλάδα όλα τα χρόνια η ομοσπονδία δεν τον είχε πάρει σε καμία αποστολή και ό,τι πετύχαινα το έβλεπε από μακριά. Ήμουν πάντα μόνη μου στους αγώνες, αλλά παρ’ όλα αυτά τα καταφέρναμε. Πριν από κάθε κούρσα τον έπαιρνα τηλέφωνο και ύστερα τα έδινα όλα».
Έπειτα ήρθε η πανδημία. «Όταν μου είπαν ότι σταματάμε τις προπονήσεις, στην αρχή μού φάνηκε ωραίο γιατί θα ξεκουραζόμουν, αλλά, όταν κατάλαβα ότι αυτό θα κρατήσει περισσότερο, ένιωσα πως ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί. Ήμουν τόσο ταγμένη στον στόχο των Ολυμπιακών, που νόμιζα ότι χάθηκαν όλα. Δεν μπόρεσα ποτέ να δω τα αποτελέσματα της προετοιμασίας που είχα κάνει στην Τουρκία. Έχασα τον στόχο μου. Είχα τελειώσει και το μεταπτυχιακό και δεν είχα να κάνω τίποτα. Ήμουν σε τρομερή φόρμα, προσπάθησα να κάνω γυμναστική, αλλά στην κολύμβηση η προπόνηση δεν αντικαθίσταται με κάτι άλλο. Μαγείρευα και έφτιαχνα παζλ. Έψαξα μήπως συνέχιζα τις σπουδές, αλλά είχα χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρεξή μου. Όταν ξαναρχίσαμε τις προπονήσεις, άργησα να ξαναβρώ την καλή μου κατάσταση. Είχα αδειάσει ψυχολογικά».
Το φθινόπωρο συμμετείχε στο International Swimming League της Βουδαπέστης. «Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Ήμουν σε μια ομάδα με Ιάπωνες και δεν είχα κανέναν για να μιλήσω. Πήγαινα κρυφά να δω τους Έλληνες και να μιλήσω ελληνικά. Βρέθηκα όμως δίπλα σε υψηλού επιπέδου κολυμβητές, κάτι που με βοήθησε να βρω ρυθμό. Γύρισα πίσω και ήμουν άλλος άνθρωπος. Από τη χαρά μου που γύρισα στην Ελλάδα, ούτε η καραντίνα δεν με πείραξε».
«ΟΤΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΟΝΤΑ…»
Ο χειμώνας κύλησε με εντατικές προπονήσεις στο κολυμβητήριο του Πειραιά. Στις οκτώ το πρωί έπρεπε να είναι στο νερό για δύο ώρες. Ύστερα σπίτι, πρωινό, λίγη ξεκούραση και μετά το μεσημέρι ξανά προπόνηση στο νερό. Παράλληλα, τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα το πρόγραμμα περιλάμβανε και προπόνηση στο γυμναστήριο. Και έτσι έφτασε η ώρα του Ευρωπαϊκού της Βουδαπέστης: «Είχα πολύ άγχος, γιατί ήταν η πρώτη φορά που και οι άλλοι περίμεναν πράγματα από εμένα. Αυτό προσέθετε μια πίεση παραπάνω. Είχα αρκετή ένταση, ήθελα κι εγώ πολύ να κατακτήσω ένα μετάλλιο. Όταν νιώθεις ότι είσαι τόσο κοντά, γίνεται πιο δύσκολο. Από την άλλη, ήταν η πρώτη φορά που είχα και τον προπονητή μου [σ.σ.: η ομοσπονδία είχε αλλάξει διοίκηση και ο νέος πρόεδρος, Κυριάκος Γιαννόπουλος, ακολουθεί διαφορετική τακτική]. Χαίρομαι γιατί ο προπονητής μου ήταν μπροστά σε αυτή τη μεγάλη στιγμή που ζήσαμε και οι δύο. Δεν περίμενα το χρυσό. Μπήκα στον τελικό και είπα στον εαυτό μου ότι δεν έχω κάτι να χάσω. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να βγω όγδοη. Μπήκα και έδωσα το 100%». Στο σημείο αυτό της κουβέντας μας η φωνή της σπάει και τα μάτια της βουρκώνουν. «Νιώθω σαν κάποιος να είδε τον κόπο που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και να μου το χάρισε. Θέλω να πω σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ, όπως και στους χορηγούς μου Bwin, My Market και Arena. Με βοήθησαν όλοι για να φτάσω εδώ». Η συζήτησή μας διακόπτεται γιατί ένας κύριος της ζητάει να βγουν φωτογραφία. «Είμαι του ποδοσφαίρου, αλλά εσύ με έκανες να βλέπω το κολύμπι», της λέει. Η Άννα Ντουντουνάκη φωτογραφίζεται μαζί του και συνεχίζουμε τη συζήτηση.
Πάνω που είμαι έτοιμη να τη ρωτήσω για τους Ολυμπιακούς, μου λέει: «Α, ξέχασα να αναφέρω ότι τον Σεπτέμβριο ξεκίνησα κι ένα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, από απόσταση, πάνω στα Ατομικά Δικαιώματα και στο Αθλητικό Δίκαιο. Είχα καθίσει μία χρονιά λόγω της καραντίνας, δεν μπορούσα να καθίσω κι άλλο. Την προπόνηση με το διάβασμα μπορώ να τη συνδυάσω. Εξήγησα στον καθηγητή μου ότι έχω τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ότι θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρή. Στην αρχή δεν το είχε καταλάβει. Τώρα που είδε ότι βγήκα πρώτη στο Ευρωπαϊκό, το κατάλαβε. Μου έστειλε και συγχαρητήρια».
Πώς φαντάζεται το μέλλον της; «Πάντα είχα πρότυπο τη μαμά μου. Πάντα ήθελα να της μοιάσω και να γίνω δικηγόρος. Δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω μετά το Τόκιο. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τον πρωταθλητισμό. Όταν το πάρω απόφαση να σταματήσω, θέλω να ασχοληθώ με τη δικηγορία και να αφιερώσω τον ίδιο χρόνο που αφιερώνω στην κολύμβηση, ώστε να γίνω εξίσου καλή κι εκεί. Έχω δει τη μαμά μου μέσα σε δικαστήριο και αυτό με κάνει να θέλω να δω και τον εαυτό μου». ■