«Ε, εσείς! Ναι, εσείς! Μην κάθεστε κάτω απ’ την ομπρέλα!» μου φωνάζει ο παραγωγός. Μια αμφιθυμική μπόρα ξεσπάει στη λαϊκή των Αμπελοκήπων, ενώ ο ήλιος περνάει ανάμεσα από τα πορτοκαλί πανιά. Δεν είχα προλάβει τη λαϊκή της γειτονιάς στην Αρχιμήδους και αναγκαστικά πήρα το τρόλεϊ το 10 μέχρι την Κηφισίας και τα στενά της πεζοδρόμια την επόμενη ημέρα. Παππούδες, γιαγιάδες, μαμάδες και παιδιά στην ηλικία μου περιμένουν υπομονετικά για ένα σπριντ μέχρι τη νησίδα και από εκεί να πάρουν τη σκυτάλη από το φανάρι της Λαρίσης, για να τρέξουν γρήγορα προς την άλλη όχθη. «Στην Ξηροκρήνη δεν έρχεσαι το Σάββατο, αλλά στην Αθήνα πηγαίνεις λαϊκή», μου λέει για πλάκα η μάνα μου, που τα πρωινά του Σαββάτου, όταν πήγαιναν οι γονείς μου στη λαϊκή, εγώ κόντευα να τελειώσω το όνειρο της Παρασκευής, αν δεν ενοχλούσαν οι κόρνες από τα φορτηγά που ξεφόρτωναν στο σούπερ μάρκετ.
Είχα πει να πάρω ψάρια από τον φίλο μου τον Κώστα στον Πειραιά, που τον ξέρω από το Εράσμους. Λόγω απόστασης, αυτό έμοιαζε ουτοπικό. Πήρα να του ζητήσω συγγνώμη, αλλά εκείνος το είχε ξεχάσει κιόλας. Κανονίσαμε να πάμε οι δυο μας στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Στο αγνάντι, drill μουσική και μπίρες στις στέγες των αυτοκινήτων, ρομαντικά ζευγάρια μέσα στο αμάξι και αναμνηστικές σέλφι της εφηβείας. Στα σπίτια της Καστέλλας, μια γυναίκα κοιτάει καχύποπτα όσους βρίσκονται στον λόφο, ενώ στήνει τα φαναράκια στη βεράντα της μονοκατοικίας της. «Και εκείνος που σε προφυλάσσει απ’ το κτήνος / χωρίς όφελος / και ο σκοπός ο απώτερος / δεν υπάρχει επισήμως», ραπάρει ο Εισβολέας στο Βεάκειο και τότε λέμε να πάμε να βρούμε την Ανατολή στην Ηλιούπολη.
Οι απογευματινοί περίπατοι στο κέντρο μετά τη δουλειά και λίγο ξεροψημένο κουλούρι από του Ψυρρή βλέπω πως δίνουν ώθηση στις μέρες να κυλούν. Κοντοστάθηκα για λίγο στην Αιόλου, έξω από το Notos, γιατί κάτι μου θύμιζε η εικόνα. Τέως Λαμπρόπουλοι, υπέθεσα, όπως το κτίριο στη γωνία Τσιμισκή με Κομνηνών. Έβγαλα το βιβλίο του Στάβερη και έψαξα τη φωτογραφία που είχε βγάλει κάποτε, ίσα να φανταστώ μια εποχή που ποτέ δεν είδα και ποτέ δεν έζησα.
«Κοινώνησα» μου έγραψε ένας Αθήνεζος μόλις έκανε το εμβόλιο και πανηγύρισα μαζί του, για όσα καλά θα μας έρθουν με τον καιρό: μαθήματα διά ζώσης, ταξίδια στο εξωτερικό, συναντήσεις χωρίς φόβο και μια τεράστια ελευθερία. Έμπαινα κάθε μέρα στην πλατφόρμα για ραντεβού· η Αττική κλεισμένη, η Θεσσαλονίκη μακριά, φλέρταρα με τον πειρασμό να κάνω ένα ταξιδάκι μέχρι την Κόρινθο ή τη Χαλκίδα, μέχρι που βρήκα στους Αμπελοκήπους. Το μούδιασμα μετά το τσίμπημα το απέδωσα στη χαρά μου για τη ζωή που ανοίγεται και όχι στις παρενέργειες που με χτύπησαν την επόμενη μέρα και πέρασαν αναίμακτα χάρη στα μηνύματα και τη βοήθεια τριών αγαπημένων συναδέλφων. Χαμογέλασα και σκέφτηκα το κλισέ που ακολουθεί το Johnson: όχι πια δάκρυα!