Πρώτα αλλάζουν οι πόλεις: κάποτε ήταν Θεσσαλονίκη, τώρα είναι Αθήνα. Ύστερα, αλλάζουν οι ώρες και τα χρώματα του ουρανού: τότε ήταν χάραμα, με ένα πένθιμο μοβ στον ουρανό που θύμιζε τίτλους τέλους, τώρα είναι πρωί, λιακάδα σαν ένας καλός οιωνός. Ακολουθούν τα λεωφορεία: στη Θεσσαλονίκη το 78Ν του Αεροδρομίου, και στην Αθήνα το Χ95 και το κόμιστρο που ξεπαραδιάζει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα μόνα που δεν αλλάζουν είναι οι χαρακτήρες και το γλυκόπικρο των αποχαιρετισμών, ειδικά όταν κρύβουν μια μονιμότητα. Ίσως οι αποχαιρετισμοί να είναι από τις στιγμές που ο κινηματογράφος γίνεται απτός στην αγκαλιά πριν από τον έλεγχο και με τον ήχο των σιωπών. ( Ή, έστω, με τον ήχο της μουσικής από τα ηχεία του Ελ. Βενιζέλος, που μοιάζει με φάρσα· δεν γίνεται να ταξιδεύεις και να σε συνοδεύει η μελαγχολία της Γιασμίν Λεβί ή τα «όνειρα που τελειώνουν» στην Οδό Ονείρων). Πριν από δέκα ημέρες, στις 2 π.μ., αυτές οι μουσικές δεν υπήρχαν στον χώρο των αφίξεων. Παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, συγγενείς, φίλοι και η αφεντιά μου πήγαμε να καλωσορίσουμε τους αγαπημένους μας, αψηφώντας το 300άρι και σχεδιάζοντας τις επόμενες ημέρες. Τα μουσεία είναι για να πηγαίνεις με παρέα. Προτεραιότητα είχε το Μουσείο Γουλανδρή. Πρώτη φορά μπροστά σε πίνακες του Πικάσο, του Βαν Χοχ, του Καντίνσκι και σε γλυπτά του Ροντέν. «Το έχω κάνει στο σχολείο αυτό και πολύ καλύτερα από τον Πικάσο», σχολίασε εκείνος για το Περιστέρι της Ειρήνης, ενώ η φωνή της Δήμητρας Παπαδοπούλου στους Απαράδεκτους ξεπήδησε στη θέα μιας καρέκλας που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο. «Προτιμώ τον Χατζηκυριάκο. Ο Γκίκας μού τη σπάει», πέταξε στα αγγλικά την ατάκα από το Είσαι το ταίρι μου. «Υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να μην τα ξαναπούμε», είπε στο αποχαιρετιστήριο γεύμα στο Μαύρο Πρόβατο, μια φράση που χωνεύτηκε πιο δύσκολα από τη μελιτζάνα του χουνκιάρ. Για το τέλειο κλείσιμο ακολούθησε το σαγανάκι της Λέσβου, η μάζωξη με τους Ισραηλινούς στο Μεταξουργείο για την προβολή του RuPaul’s Drag Race, το μεθύσι από το Μπλε Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς στο Όασις και η ανάβαση στον Λυκαβηττό για το ηλιοβασίλεμα, που σιγά μην προλαβαίναμε. Κατεβαίνω από το Χ95 ράθυμα και η τριάδα της Τρίτης Εξόδου παίρνει μπρος κατά λάθος στο Spotify: «Πάντα το τέλος θα αναβάλλω για μετά». Μετά τη γλύκα των αναμνήσεων, ακολουθεί αυτή η πικρή ερώτηση του «και τώρα, τι;». Εδώ την απάντηση θα τη δώσει ο χρόνος. Στο «πώς θα κυλήσουν τώρα οι μέρες;», ε, ίσως η μουσική και τα λόγια. Μπορεί και μια ανάβαση στη Θεσσαλονίκη. ■
Mπλε βελούδο
Ο Ντέιβιντ Λιντς, το χιούμορ στις πινακοθήκες, τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ και ένα χουνκιάρ μπεγιεντί ελαφραίνουν έναν αποχαιρετισμό.
2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ