Το θέατρο της εβδομάδας

Παντελής Τσομπάνης

29.07.2021 • 05:37

«Ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τους αγγλικούς υπότιτλους δεν βρίσκεται στο πόστο του. Τον ψάχνουμε, αλλά, επειδή αντιλαμβάνομαι πως βρίσκεστε με κάποιον που δεν γνωρίζει ελληνικά, νομίζω πως θα ήταν καλύτερο να ζητήσετε τα χρήματά σας πίσω». Πρώτη απόπειρα για θέατρο στην Αθήνα· ούτε δύο μήνες δεν είχαν συμπληρωθεί από τη νέα ζωή στην πρωτεύουσα και το Εθνικό δεν είναι σαν το ΚΘΒΕ με τα εκπτωτικά εισιτήρια της Τεταρτοπέμπτης. Την επόμενη εβδομάδα ανέβηκε το λοκντάουν στη μεγάλη σκηνή της πόλης. 246 ημέρες, τρεις καύσωνες και ένα σορμπέ σμέουρου από το Bon Bon αργότερα, φαίνεται απίστευτο και συνάμα αμήχανο το ότι καθόμαστε σε κερκίδες μαζί με άλλους ανθρώπους και ακούμε ζωντανά το χειροκρότημα. Η σάτιρα της επιθεώρησης και η σκέψη πως ενδεχομένως να μιλούσε λίγο στη γλώσσα ενός 24άρη με τράβηξαν στο 1821 – Η επιθεώρηση των Δεληβοριά – Καραντζά, στο θέατρο κάτω από τους βράχους του Μπάιρον Σίτι, που θα ξεκινούσε με μισή ώρα καθυστέρηση από την αναγραφόμενη. Θα ακολουθούσε το μπρίο του Θάνου Λέκκα ως Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η Καίτη Γαρμπή ως μέσο ομόνοιας σε κάθε δίλημμα, οι διασκεδαστικές φωνές της Ελένης Κοκκίδου για το μεγαλείο των ηρώων που δεν πιάνουν τόπο, το όργωμα της σκηνής του Γιάννη Νιάρρου με τα τακούνια στο stand-up νούμερο Τι θα πει Έλληνας του Κώστα Κωστάκου –που τον είχες ικανό να σκαρφαλώσει και στους βράχους από πίσω– και η χημεία του με τον Ηλία Μουλά στην απολαυστική παρωδία του στιλ του Οικονομίδη, μέρος του σατιρικού Προσεχώς του Κώστα Μανιάτη. Α, και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, punto. Μπορεί η μεγάλη διάρκεια κάποιων νούμερων να ξεχειλώνει το ενδιαφέρον και να αποδυναμώνει τις ατάκες, αλλά το 1821 είναι μια τεράστια ευκαιρία για να αναβιώσει η επιθεώρηση και να ανοιχτεί σε νεότερα κοινά. Καρκαΐλι στο Σύνταγμα σαν υγρασία στην Αριστοτέλους. Το λεωφορείο για την Επίδαυρο περιμένει. Θα κάνει στάση στον Ισθμό, την ώρα που μια παρέα παίρνει βαθιές ανάσες, γιατί πλησιάζει η ώρα που θα κάνουν bungee στη διώρυγα. Κλίμα εκδρομής. Η υπεύθυνη του λεωφορείου μάς κάνει μίνι τουρ με το μικρόφωνο, μας μετράει αν είμαστε στις θέσεις μας, αλλά τα πηγαδάκια στήνονται στον γυρισμό, μετά την παράσταση, και σε αυτά σχολιάζονται ορισμένες δραματουργικές οδηγίες που δεν λειτούργησαν πλήρως. Παρά το γεγονός πως η Μήδεια τοποθετείται στην ελληνική επαρχία του 58, το Γάλα, αίμα της Αλεξάνδρας Κ* είναι επίκαιρο. «Μα πιο πολύ λυπάμαι τα κορίτσια μου που κάποτε φαΐ θα γίνουνε στα δόντια κάποιου άντρα», λέει κάποια στιγμή η Μήδεια/Ξένη στον άντρα της. Και πώς η σκέψη να μην πάει στις γυναικοκτονίες που βαπτίζονται «κακές στιγμές»; Και πώς να μη φιλτράρει όλες τις δικαιολογίες που αραδιάζονται; Άραγε θα σταματήσει η φύση να είναι η δικαιολογία «για όσα προστάζει ο άνθρωπος»; ■