«Κάποιος έφτιαξε στη Γη το Παγκράτι», σιγοτραγουδούσε συχνά πυκνά η Νεφέλη. Ήταν ένας στίχος του Δεληβοριά από ένα τραγούδι του οποίου αγνοούσα την ύπαρξη μέχρι τη στιγμή που τη ρώτησα «τι τραγουδάς όλη την ώρα;». Είχε ψηθεί να βγούμε στη γειτονιά. Η Αθήνα ήταν τόσο άδεια και όμορφη για ένα ακόμα Σαββατοκύριακο, θα ήταν κρίμα να μην την περπατήσεις. Προς έκπληξή της, κάποιος άλλος έφτιαξε στη Γη και την Κυψέλη. Δροσοπούλου με Ιθάκης. Άδειες θέσεις για παρκάρισμα. Τα μόνα αμάξια είναι οι πεζοί. Καταλαμβάνουν τον δρόμο και περπατάνε χαλαρά, σαν να βρίσκονται στα Άνω Λαδάδικα, στη Φράγκων. Τα φανάρια είναι άχρηστα. Οι μόνοι που τα χρησιμοποιούν είναι οι ντελιβεράδες. Κάποιος βγαίνει στο περβάζι. Η ησυχία τού φαίνεται ξένη, με την Πατησίων δίπλα και τα μπαράκια της πλατείας παραδίπλα. Μυρίζει μπάρμπεκιου από τα υπόγεια. Η πείνα θα σβηστεί με μια ζυμωμένη φοκάτσια στην Αγίου Γεωργίου και στο prosecco που εκείνη θέλει να δοκιμάσει στο Αλλοτινό. Στο διπλανό τραπέζι, δύο φίλοι σηκώνονται να φύγουν. «Συγγνώμη που δεν αφήνουμε tip, αλλά…», λένε και ο σερβιτόρος τούς διακόπτει. «Καλά, το συζητάτε; Ήρθατε να περάσετε καλά, όχι να μου συμπληρώσετε το μεροκάματο» και γελάνε πικρά. Το τρόλεϊ το 11 δεν αναγράφεται στον πίνακα της στάσης. Το Digger θα ξεκινήσει σε τριάντα λεπτά στο Παλάς, στην Υμηττού. Έρχεται ένα 608 όσο οι τζαμάδες καθαρίζουν τις βιτρίνες της Πατησίων. Το μοτοσακό που βρίσκεται σε απόσταση από το λεωφορείο το προσπερνάει στη στροφή της πλατείας Κάνιγγος. Κατεβαίνουμε στον Ευαγγελισμό. «Περπατάς γρήγορα. Είναι αθηναϊκό φαινόμενο αυτό;» σχολίασε και αμέσως επιβράδυνα. Το σχόλιο βρήκε φλέβα. Αρχές καλοκαιριού, το Πρόστιμο του Μπόγρη. Τέλη καλοκαιριού, το Digger του Γρηγοράκη. Δύο ταινίες που φωνάζουν ότι υπάρχει ελληνικό σινεμά και αξίζει να του δώσεις προσοχή και στη μεγάλη οθόνη. Ταινία φτιαγμένη με λίγες λέξεις, μπόλικη φύση και σταδιακή καταστροφή στα βουνά της Χαλκιδικής και στα σκαμμένα της Κοζάνης. Κανείς δεν χρειάζεται να σκάψει βαθιά για το πού αναφέρεται, αλλά πρέπει να επικεντρωθεί στον διχασμό της τοπικής κοινότητας και των ανθρώπινων δεσμών. Πενήντα νοματαίοι στην ταράτσα του Παλάς και ούτε ένας δεν σηκώθηκε στους τίτλους τέλους. Στην ιδέα για μια νύχτα στο μουσείο, μονάχα δύο πράγματα δεν είχαν υπολογιστεί σωστά. Ότι τα τζάμια του Μουσείου Ακρόπολης έκαναν αντανάκλαση τις ζωφόρους του Παρθενώνα, καταστρέφοντας οποιαδήποτε φωτογραφία με θέα τον Βράχο, και πως το φεγγάρι δεν φαινόταν από πουθενά. Οι επιτηρήτριες φώναζαν «μην πλησιάζετε» σε όσους πόζαραν δίπλα στα πόδια των Καρυάτιδων. Ούτε ώρα δεν συμπληρώσαμε και τραβήξαμε για την Πλατεία Προσκόπων. Ορδές Αθηναίων, τουριστών και Όρουχ-Κάι χωρίς μάσκες στην Αρεοπαγίτου, μποτιλιάρισμα στην Αμαλίας και καμία άδεια καρέκλα στο Παγκράτι. Ήταν πια γεγονός. Επέστρεψαν όλοι…
Μια νύχτα στο μουσείο
Λίγο πριν οι Αθηναίοι επιστρέψουν στην πόλη, ο Βορράς ανακαλύπτει τις πλατείες της Κυψέλης και ψάχνει το φεγγάρι γύρω από την Ακρόπολη.
2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: Παντελής Τσομπάνης