Με τον Nick Haramis μπορείς να μιλάς πολύ για πολλά. Από τη χρησιμότητα της Kιμ Kαρντάσιαν στον πλανήτη μέχρι τον τρόπο που ο Πικάσο ή ο Mοντριάν καθόρισαν την ιστορία της τέχνης. Αυτό ακριβώς το ταλέντο τού να εξισορροπεί το ελαφρύ με το σοβαρό, αντιμετωπίζοντας τους «somebodies» σαν «nobodies» και τους «nobodies» σαν «somebodies», του χάρισε μια θριαμβευτική δημοσιογραφική διαδρομή και θέσεις ευθύνης σε βαρυσήμαντους τίτλους, όπως Βillboard Magazine, The Wall Street Journal, The Last Magazine, Playboy, BlackBook. Ως Senior Features Editor του T: The New York Times Style Magazine άφησε εποχή, ενώ πριν από τρία χρόνια έδωσε νέα πνοή στο Interview Magazine του Άντι Γουόρχολ, υπογράφοντας ως Editor in Chief ορισμένα από τα πιο ευφάνταστα εξώφυλλα στην ιστορία των εκδόσεων (Rihanna, Cardi B, Timothee Chalamet κ.ά.). Τον συνάντησα πριν από λίγο καιρό, τυχαία, στην Ύδρα, να περνάει μέρος των «ελληνικών» καλοκαιρινών του διακοπών, παρέα με τον σύντροφό του Misha Kahn, έναν από τους πιο επιδραστικούς σύγχρονους designers της Αμερικής. Ευδιάθετος και χαμογελαστός, μου μίλησε για την απόφασή του να εγκαταλείψει τα ηνία του Interview αναζητώντας μια διαφορετική επαγγελματική διαδρομή, για τον ρόλο του σύγχρονου δημοσιογράφου και των περιοδικών στην Covid εποχή, για το βασανιστικό ερώτημα του τι θέλει να διαβάζει ο κόσμος, αλλά και για το κυρίαρχο zeitgeist.
Αν κρίνω από το επώνυμό σου, Χαραμής, να υποθέσω ότι η καταγωγή σου είναι ελληνική;
Πράγματι, αν και το πλήρες όνομά μου είναι ακόμα πιο ελληνικό: Νικόλαος-Κωνσταντίνος Χαραμής Γ΄. Είναι μια κληρονομιά που διατηρεί η οικογένειά μου στα βάθη του χρόνου, περνάει δηλαδή στον πρωτότοκο γιο κάθε νέας γενιάς. Φαντάσου, λοιπόν, ότι μοιράζομαι το ίδιο όνομα με τον πατέρα μου, τον παππού μου και πολλούς άλλους άνδρες πριν από αυτούς. Ο παππούς μου γεννήθηκε στον Καναδά, αλλά οι γονείς του μεγάλωσαν στο Λάχι Λακωνίας, που είναι, νομίζω, τέσσερις ή πέντε ώρες με το αυτοκίνητο από την Αθήνα.
Τι κρατάς από τις «ελληνικές» σου διακοπές;
Τόσα χρόνια είχα εμμονή με την Ελλάδα. Ήθελα πάση θυσία να καταφέρω να την επισκεφτώ. Είχα προγραμματίσει ένα υπέροχο ταξίδι το 2020 σε διάφορα σημεία στη χώρα σας, αλλά το ξέσπασμα της πανδημίας και η φριχτή κατάσταση που ζήσαμε στη Νέα Υόρκη με έκαναν να ακυρώσω τα πάντα. Πέρασε ενάμισης χρόνος από τότε και να που μπόρεσα να έρθω σωστά και με ασφάλεια. Είχα αποφασίσει να εντάξω στο δρομολόγιό μου όσους περισσότερους προορισμούς μπορούσα. Πρώτος σταθμός μου ήταν η Αθήνα και μετά ξεκίνησε ένα υπέροχο island-hopping: Μήλος, Σίφνος, Σέριφος, Ρόδος και τώρα Ύδρα. Θέλω να έρθω ξανά του χρόνου για Πάρο, Αντίπαρο, Νάξο, Σαντορίνη και ό,τι άλλο προκύψει. Ξέρεις, πάντα έπασχα από μια αγιάτρευτη περιέργεια να γνωρίσω τα πάντα.
Γι’ αυτό έγινες δημοσιογράφος;
Μάλλον, ναι. Απολαμβάνω να λέω ιστορίες και είμαι πραγματικά περίεργος για τους ανθρώπους. Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι πιο χαρούμενος όταν κάποιος ξένος μού μιλάει για τα συναισθήματά του, παρά όταν το κάνουν οι ίδιοι. Με αφορά πραγματικά να μαθαίνω τι κάνει τους άλλους χαρούμενους, τι τους κάνει να ελπίζουν, τι τους στενοχωρεί, τι τους κάνει μοναδικούς. Η ενασχόληση με τη δημοσιογραφία ήταν για μένα ένας τρόπος να βγάζω το ψωμί μου μιλώντας σε αγνώστους. Θα σου πω και κάτι ακόμα, όσο κι αν κινδυνεύω να ακουστώ φυτό. Αντλώ μεγάλη ευχαρίστηση από το να μπορώ να παίζω με τη γλώσσα και τις λέξεις.
Έχεις μιλήσει με μερικές από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες του πλανήτη. Όσο κλισέ κι αν ακουστεί, υπάρχει η μία και μοναδική συνέντευξη που θα σου μείνει αξέχαστη;
Φυσικά! Ήταν με τον Λαρς φον Tρίερ. Για τα δικά μου γούστα, είναι μια θρυλική προσωπικότητα, ο πιο ιδιοφυής δημιουργός που έχει γεννήσει ο πλανήτης. Η συνέντευξη που του έκανα θα μου μείνει αξέχαστη, πολύ απλά γιατί ξέχασα να ανοίξω το μαγνητοφωνάκι.
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που δομεί έναν καλό δημοσιογράφο σήμερα; Τώρα που όλοι στα social media έχουν γίνει εν δυνάμει παρατηρητές και κριτές των πάντων, η νέα γενιά των editors, στην οποία ανήκω, της είναι τόσο δύσκολο καμιά φορά να προσδιορίσει την ουσία του ρόλου της.
Αν ένας δημοσιογράφος καταφέρει να διατηρήσει σε βάθος χρονου τόσο την περιέργειας όσο και την επιδεξιότητά του, για μένα μπορεί να θεωρείται επιτυχημένος. Οι καλοί συντάκτες δεν βαριούνται ποτέ, δεν νιώθουν ποτέ βολεμένοι. Πρέπει να είναι σε θέση να βλέπουν πέρα από τα προγραμματισμένα τους σχέδια και να βρίσκουν τη μαγεία στο απρόσμενο, την ομορφιά στα λάθη. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι καταναλώνουν τα περιοδικά αλλάζει σχεδόν κάθε χρόνο, επομένως, αν κάτι κρίνει τον καλό δημοσιογράφο, είναι η ικανότητά του να έχει επίγνωση αυτών των αλλαγών και να τις αποτυπώνει στη δουλειά του.
Τώρα που έχει περάσει καιρός από τον περασμένο Απρίλη, τότε που αποφάσισες να εγκαταλείψεις τη διευθυντική σου θέση στο Interview, μπορείς να μου δώσεις μια αποτίμηση της πορείας σου; Πώς ήταν η αίσθηση να συνεχίζεις στα βήματα του Άντι Γουόρχολ;
Ξέρεις, κληρονόμησα ένα όμορφο περιοδικό μόδας, αρκετά αυστηρό και λιτό. Ποτέ δεν σκέφτηκα, όμως, ότι το Interview αφορούσε τη μόδα. Για μένα, είχε να κάνει με το στιλ και τους ανθρώπους. Ο στόχος μου ήταν πάντα να επανεφεύρω όχι μόνο την εμφάνιση, αλλά και τον χαρακτήρα αυτού του περιοδικού, συγκεντρώνοντας μαζί τα καλύτερα στοιχεία από όλα τα 50 χρόνια της ιστορίας του. Αξιολογώντας τον χρόνο μου εκεί, είμαι περήφανος που το έκανα.
«ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΑ»
Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να εγκαταλείψεις έναν τόσο σημαντικό τίτλο;
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να φεύγω από ένα πάρτι πριν τελειώσει. Και όμως, αυτή είναι η πολυτιμότερη συμβουλή για οποιονδήποτε σε οποιονδήποτε δημιουργικό τομέα. Καθώς βγήκαμε από την πανδημία, ήξερα ότι θα άφηνα την ομάδα μου σε ένα καλό μέρος, έχοντας καθιερώσει την εικόνα και τη φωνή αυτής της εποχής του περιοδικού. Ήμουν έτοιμος για μια νέα πρόκληση, νιώθοντας παράλληλα ότι έκανα αυτό που είχα σκοπό να κάνω στο περιοδικό. Για να είμαι πολύ ειλικρινής, ένιωσα και την πίεση των 15 ετών που μετράω στις εκδόσεις. Όλα αυτά τα χρόνια δούλεψα ακατάπαυστα σε ανεξάρτητα έντυπα τέχνης και στους New York Times, ανέλαβα το περιοδικό του Άντι Γουόρχολ, εργάστηκα στο πλευρό της Mισέλ Oμπάμα και δημοσίευσα ένα βιβλίο δοκιμίων για την προσωπικότητά της. Αλήθεια, ήρθε μια στιγμή που ένιωσα τρομερά κουρασμένος, σωματικά και πνευματικά. Επιπλέον, ήθελα πολύ να ταξιδέψω στον κόσμο.
Φαντάζομαι έχεις ήδη σκεφτεί το επόμενο επαγγελματικό σου βήμα.
Αυτή τη στιγμή εργάζομαι πάνω σε ένα συναρπαστικό συγγραφικό έργο, έξω από τον κόσμο των περιοδικών. Ζω και αναπνέω, όμως, για τη δημοσιογραφία. Επομένως, ποιος ξέρει; Γνωρίζοντας τον εαυτό μου, πιθανότατα δεν θα μπορώ να μείνω μακριά της για πολύ.
Δεν νιώθεις ότι θα γυρίσεις σε ένα χαμένο παιχνίδι; Θέλω να πω, αυτή τη στιγμή οι μεγαλύτερες εκδόσεις στον κόσμο αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, βλέπουμε μαζικές απολύσεις, έντονη «ψηφιοποίηση» περιεχομένου, περικοπές μισθών. Ταυτόχρονα, το αναγνωστικό κοινό μειώνεται όλο και περισσότερο. Ιστορικοί τίτλοι, όπως η Vogue, προσπαθούν να ανταποκριθούν στις τρέχουσες αντίξοες συνθήκες. Πιστεύεις ότι ζούμε σε μια εποχή παρακμής των λαμπερών περιοδικών;
Πράγματι οι άνθρωποι που δουλεύουν σήμερα για μια πολυτελή έκδοση βιώνουν μια απολύτως λιγότερη αίγλη στα παρασκήνια. Νομίζω ότι το στοίχημα τώρα είναι να δούμε πώς μέσα από αυτή την ακαταστασία των υπολειμμάτων μιας άλλης εποχής μπορεί να αναδυθεί το είδος της δημιουργικότητάς μας. Δεν χρειάζομαι ένα γκουρμέ γεύμα με τρία μαρτίνι ή έναν προσωπικό οδηγό, πια. Αυτά τέλειωσαν. Δώστε μου μια δημιουργική πρόκληση, πείτε μου ότι πρέπει να φτιάξω κάτι ενάντια σε κάθε πιθανότητα και θα εθιστώ στην ιδέα.
Πώς βλέπεις να διαμορφώνεται το τοπίο των media στη μετά Covid-19 εποχή;
Η πανδημία είχε ως αποτέλεσμα να φέρει γρηγορότερα στο φως τις περικοπές προϋπολογισμού που όλοι είχαμε δει να έρχονται, τόσο στα περιοδικά όσο και από διαφημιστές. Όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις πάλεψαν να λειτουργήσουν, γεγονός που ανάγκασε τους συντάκτες και τους εκδότες να επανεξετάσουν την προσέγγισή τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να μειώσουν τα παραπανίσια και να ξεπεράσουν μερικές από τις πιο παλιομοδίτικες τάσεις της βιομηχανίας. Είναι δύσκολο να μιλάμε για τη θετική πλευρά όταν έχουμε να κάνουμε με μια τραγωδία όπως η Covid-19. Νομίζω, όμως, ότι αυτή η τόσο απελπισμένη συνθήκη οδήγησε τα έντυπα σε ένα ενδιαφέρον σταυροδρόμι: κάποιοι δεν θα εξελιχθούν, αλλά αυτοί που θα το καταφέρουν πραγματικά θα ακμάσουν.
ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΠ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Αν σου δινόταν η δυνατότητα να κυκλοφορήσεις αύριο το δικό σου περιοδικό, εντελώς στα μέτρα σου, πώς θα έμοιαζε;
Αυτό που μου άρεσε στο Interview ήταν το ότι μπορούσα να παρουσιάζω μαζί υψηλή τέχνη και ποπ κουλτούρα. Σε κάθε τεύχος, ας πούμε, θα είχαμε μια συνομιλία με έναν προεδρικό υποψήφιο δίπλα σε μια ιστορία για μια πορνοστάρ. Σε ένα δικό μου περιοδικό θα διατηρούσα το εύρος αυτού που κάναμε στο Interview, αυτής της συνθήκης που κάθε τεύχος ήταν σαν ένα διασκεδαστικό – καταστροφικό δείπνο, αλλά θα μπορούσα να διευρύνω ακόμα περισσότερο τον τρόπο που αφηγούμαι ιστορίες. Σε ένα έντυπο όπως το Interview, το format είναι τόσο συγκεκριμένο, που πολλές φορές νιώθεις να σε εγκλωβίζει.
Έχεις απαντήσει στο αιώνιο ερώτημα «Τι θέλει να διαβάζει ο κόσμος;».
(Γελάει). Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Νομίζω ότι επιζητούν τη φυγή από την πραγματικότητα, αλλά καταλήγουν να τα βάζουν με τον εαυτό τους που θέλουν αυτή τη φυγή και εκ των υστέρων με τα περιοδικά που τους την παρέχουν. Νομίζω ότι θέλουν, επίσης, έναν καθρέφτη για τον σημερινό κόσμο, αλλά, αν αυτός ο καθρέφτης είναι το μόνο πράγμα που έχεις να τους προσφέρεις, τείνουν να αισθάνονται κούραση και κατάθλιψη. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι οι αναγνώστες σήμερα θέλουν να νιώθουν ότι προκαλούν μια ρωγμή στην πραγματικότητα, παίρνοντας άφεση αμαρτιών από τη φαντασία.
Πες μου κάτι ενδιαφέρον που ξετρύπωσες πρόσφατα από την περιήγησή σου στα social.
Για μένα, η Mεγκ Στάλτερ είναι το πιο αστείο άτομο του διαδικτύου αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Η τελευταία pop-culture εμμονή σου;
Θα πω το White Lotus, τη νέα μίνι σειρά του Mάικ Γουάιτ, ίσως γιατί μόλις χθες βράδυ τέλειωσα την πρώτη σεζόν. Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει τελευταία, σε μια εποχή πολύ καλής τηλεόρασης που –ευτυχώς– διανύουμε!
Ποιες λέξεις σού έρχονται πρώτες στο μυαλό για να περιγράψεις την τρέχουσα celebrity culture;
Φευγαλέα, αλλά διασκεδαστική.
Nick, σε ευχαριστώ γι’ αυτή την κουβέντα.
Κι εγώ, την απόλαυσα πολύ!