Υπάρχει μια σκηνή στις Ραγισμένες αγκαλιές του 2009 στην οποία διακρίνεται κρεμασμένη σε έναν τοίχο η αφίσα μιας ταινίας που τότε ακόμα δεν είχε γυριστεί, αλλά υπήρχε στο μυαλό του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο οποίος σκάρωσε αυτή την αθώα προοικονομία για να διασκεδάσει, φαντάζομαι. Οι Παράλληλες μητέρες χρειάστηκαν τελικά 12 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθούν, αλλά ίσως άξιζε τον κόπο η παραπάνω δουλειά, αν κρίνουμε από το θερμό, εννιάλεπτο χειροκρότημα του κοινού στη Βενετία.
Η ταινία ξεκινά με μια στερεοτυπική, αλμοδοβαρική συνθήκη: δύο γυναίκες γνωρίζονται στο μαιευτήριο λίγο πριν γεννήσουν. Η μία είναι –αλίμονο– η Πενέλοπε Κρουζ και η άλλη η Μιλένα Σμιτ. Ο Αλμοδόβαρ προσθέτει μια δεύτερη πλοκή, στρέφοντας το ενδιαφέρον στους χιλιάδες Ισπανούς που «εξαφανίστηκαν» στα χρόνια του Φράνκο, αλλά και στη σημερινή πολύ ευαίσθητη συζήτηση σχετικά με το άνοιγμα ομαδικών τάφων. «Η ταινία είναι ένας τρόπος να πω στους νέους ότι πρέπει να κοιτάξουν στο παρελθόν», είπε ο Αλμοδόβαρ στο Indiewire. «Ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή και άλλα τέτοια, η ταυτότητά τους βασίζεται σ’ αυτά τα μεγάλα ζητήματα, τα οποία θεωρώ σημαντικά, αλλά είναι επίσης σημαντικό να κοιτάξουν πίσω, ώστε να καταλάβουν ότι έχουν κληρονομήσει κι άλλα προβλήματα με τα οποία ζουν μαζί».
INFO
Η νεαρή Μιλένα Σμιτ δίπλα στην Πενέλοπε Κρουζ και δεξιά ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Η ταινία Παράλληλες μητέρες θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 28/10, σε διανομή Odeon.