Τη γνωρίσαμε (και την αγαπήσαμε) μέσα από τα mashups της (ακούστε πώς ένωσε μαγικά το Comptine d’un autre ete από Yann Tiersen με το What is love από Haddaway), αλλά και την αισθαντική διασκευή της στις Μεταμορφώσεις του Βλάσση Μπονάτσου. Όσοι αγαπούν το nightlife θα την έχουν πετύχει πίσω από τα decks κάποιου bar του κέντρου ή θα θυμούνται πώς ξεσήκωσε κάποτε το πάρτι της Στέγης με Σαμπρίνα. Η ταλαντούχα μουσικός, που δεν είναι ακριβώς μουσικός αλλά μια γραφίστρια-DJ που βρίσκει στη μουσική τη δημιουργική της διαφυγή, κυκλοφόρησε μόλις το πρώτο της EP με τίτλο 1999.
«Το ’99 ήταν μια ψιλοάδεια περίοδος στη ζωή μου. Διάβαζα πολύ και κατά τα άλλα δεν συνέβαινε τίποτε άλλο. Ήταν, όμως, η πρώτη χρονιά που ανακάλυψα την R&B. Βρήκα μια διέξοδο εκεί. Άκουγα κάτι που το είχα ανακαλύψει μόνη μου, σε μια εποχή χωρίς Youtube και Spotify, που το ραδιόφωνο στα Γιάννενα έπαιζε κυρίως ελληνικά. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν το No Scrubs από TLC. Στην καραντίνα η R&B επανήλθε κάπως στη ζωή μου και αποφάσισα τα κομμάτια του EP να έχουν μια αναφορά εκεί. Εξ ου και ο τίτλος. Χρωστάω πολλά στον Γιώργο Μπακαλάκο (Ντέιβιντ), που με παρακίνησε να το κάνω. Μόνη μου δεν θα το είχα κάνει ποτέ πράξη».
Θα ξαναζούσες στο 1999;
Όχι. Μου αρέσει το τώρα. Ίσως επέστρεφα στο ’92 που μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Γερμανία. Ήμουν παιδί και όλα φάνταζαν μαγικά στα μάτια μου. Α, και στο πρώτο έτος Αρχιτεκτονικής το 2004. Τότε ήταν που άρχισα να ακούω από αντίδραση και ελληνικά λαϊκά.
Η διασκευή σου στο Ξέρω τι ζητάω των Hi-5 απέδειξε ότι η μουσική δεν έχει ταμπέλες.
Όσοι απορρίπτουν ένα είδος μουσικής το κάνουν γιατί δεν θέλουν να ενταχθούν στην «κατηγορία» των ανθρώπων που ακούν αυτή τη μουσική. Το πρόβλημά τους δεν είναι οι Hi-5, αλλά ο κόσμος που ακούει τις Hi-5. Ήθελα να απαλλάξω τη μουσική από το κοινωνικο-πολιτικό της πλαίσιο και να τη δω καθαρά μουσικά.
Γιατί αγαπήσαμε πολύ τις Μεταμορφώσεις; Μετράνε 2,5 εκατ. προβολές…
Νομίζω ότι το απογύμνωσα από μια σκληράδα που είχε μουσικά και το έκανα πιο συναισθηματικό. Ήταν και οι συγκινητικοί στίχοι που κολλούσαν πολύ με τη ζωή του Μπονάτσου.
Από τα νέα σου κομμάτια, ο κόσμος δείχνει να ξεχωρίζει το Όλα αυτά που ποτέ δε θα ’ρθουν.
Το περίμενα. Είναι το μόνο ελληνόφωνο και το πιο συναισθηματικό. Έχουμε αρκετό drama ως λαός. Λογικό, αν σκεφτείς πόσο βασανισμένοι είμαστε. Αν κοιτάξεις την ιστορία μας, θα καταλάβεις ότι θέλει καιρό να απαλλαγούμε από όλα αυτά τα τραύματα που φέρουμε.
Ως DJ, τι βλέπεις; Διασκεδάζει ο κόσμος;
Σίγουρα, μετά την καραντίνα, βλέπεις τη λαχτάρα του να βγει και να περάσει καλά. Νομίζω, όμως, ότι τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί η αυθεντικότητα στη διασκέδαση. Χανόμαστε μεταξύ κινητών, selfies και stories. Αντί να το ζούμε, το πουλάμε. Έχεις μια μόνιμη διάσπαση προσοχής.
Και λόγω οικονομικών συγκυριών και κορωνοϊού, ο κόσμος βγαίνει περισσότερο για να μιλήσει παρά για να χορέψει.
Πώς νιώθεις ως γυναίκα σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο;
Έχω νιώσει ότι ο μαγαζάτορας θέλει γυναίκα DJ για να έχει μια πιο «ενδιαφέρουσα» εικόνα στο μαγαζί. Έχω νιώσει, ακόμα, ότι δεν είναι εύκολες οι οικονομικές διαπραγματεύσεις όταν είσαι γυναίκα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν είχα ποτέ κάποιο ιδιαίτερο θέμα.
Ποια μουσική περιγράφει την Αθήνα;
Θα είμαι λίγο προβλέψιμη, αλλά το ορχηστρικό του Καλατζόπουλου από τα Φτηνά Τσιγάρα ή το 2 του Βήτα.
INFO
Tο νέο ΕΡ της Matina Sous Peau με τίτλο 1999 κυκλοφορεί από τη Mellowsophy Music σε μίξη και mastering από τον Ντέιβιντ. Θα τη βρείτε να παίζει μουσική στον «Κύριο» της Μαβίλη και στον «Μπλε Παπαγάλο» του Μεταξουργείου.