Είναι αργά το βράδυ, το λάπτοπ αναμμένο μπροστά στην πρωταγωνίστρια, μια λευκή σελίδα Word, ο κέρσορας αναβοσβήνει σαν ωρολογιακή βόμβα που μετράει αντίστροφα μέχρι το επόμενο deadline. Όλες μας είχαμε λόγους να ταυτιζόμαστε ενίοτε με την Κάρι Μπράντσο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν το Sex and the City έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία του στην Ελλάδα. Εγώ είχα έναν παραπάνω: κάναμε την ίδια δουλειά. Ή, τελοσπάντων, περίπου την ίδια δουλειά, γιατί εγώ δεν είχα μόνο μία στήλη την εβδομάδα να παραδώσω, η οποία με έναν μαγικό τρόπο θα κάλυπτε τα έξοδα του μήνα συν δύο ζευγάρια Manolo Blahnik ανά δεκαπενθήμερο – και σίγουρα δεν είχε τόσο προβοκατόρικο θέμα. Όμως deadline, γκόμενοι και φιλίες μάς απασχολούσαν εξίσου. Ήμουν λίγο πριν από τα 30, κι εγώ μέρος μιας τετραμελούς γυναικοπαρέας που σε εκείνη την ηλικία έμοιαζε η μόνη και πραγματική μου οικογένεια. Δεν ήταν δύσκολο για καμία μας να ταυτιστεί, διψούσαμε να το κάνουμε. Έως τότε οι μόνες σειρές όπου είχαμε πρόσβαση και οι οποίες πραγματεύονταν τη γυναικεία φιλία και τη γυναικεία πραγματικότητα ήταν οι Τρεις Χάριτες και τα Χρυσά κορίτσια. Ο πήχης ήταν χαμηλά στη ρεαλιστικότητα. Η Κάρι, η Μιράντα, η Σαμάνθα και η Σάρλοτ δεν ήταν τέλειες, ήταν όμως οι μόνες που είχαμε και, για να λέμε την αλήθεια, σε γενικές γραμμές την έκαναν τη δουλειά. Κάποιες φορές μάλιστα, εξαιρετικά, στις πιο πρωτοπόρες στιγμές τους, κυρίως όταν μιλούσαν με ειλικρίνεια για το σεξ και τη γυναικεία απόλαυσή του, ένα θέμα που κανένας έως τότε δεν τολμούσε να θίξει –όχι μόνο δημόσια, αλλά και γενικά–, για τις σύγχρονες σχέσεις, τον ρόλο της γυναίκας σε επαγγελματικά περιβάλλοντα ανδροκρατούμενα. Είχαν άτυχες στιγμές; Φυσικά, όμως ήταν τα ’90s, κανείς δεν έδινε βάση. Όλοι ήμασταν πιο αφελείς, λιγότερο politically correct, εξαιρετικά cringe με τα μάτια του σήμερα. Κάπως σαν τις αναμνήσεις μας στο Facebook, όταν τις διαβάζουμε τώρα. Στάτους από το 2007, γραμμένα στα greeklish, να απαντούν απευθείας στο ερώτημα «τι σκέφτεστε;» που έθετε ο Ζάκερμπεργκ όταν πρωτοξεκινούσε αυτό που έμελλε να γίνει το μεγαλύτερο κοινωνικό δίκτυο του πλανήτη, σαχλά, σύντομα, ενίοτε με αναφορά σε κάποιο inside joke της εποχής. Μιας εποχής εντελώς διαφορετικής από τη σημερινή, με έναν τρόπο πιο αθώας, πριν από τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις που θα ακολουθούσαν, πριν από την πολεμική εμπειρία της πανδημίας, πριν αρχίσουμε να μετράμε καθημερινά καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης και γυναικοκτονίες, πριν συνειδητοποιήσουμε κι εμείς οι ίδιες την ανάγκη ενός #ΜeΤoo. Στάτους γραμμένα από έναν άνθρωπο που μας μοιάζει, αλλά δεν είναι ακριβώς εμείς. Που προκαλούν αμηχανία, απορία, αλλά ενίοτε και μια μικρή κεκαλυμμένη ζήλια, μια νοσταλγία γι’ αυτόν τον επιλήσμονα άνθρωπο τόσα χρόνια πριν: ποιος ήταν, όντως τι σκεφτόταν, πόσα δεν ήξερε, τι να κάνει τώρα;
Συγκρίνοντας σημειώσεις
Σε αυτό το τελευταίο ερώτημα ήρθε να απαντήσει το And Just Like That… Κι επειδή η ταύτιση είχε γίνει τότε, αναπόφευκτα καθίσαμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια 20 χρόνια μετά, για να βγάλουμε λίγο άκρη και για τη δική μας συνέχεια, να «συγκρίνουμε σημειώσεις». Μόνο που τώρα πλησιάζουμε τα 50 και έχει περάσει από πάνω μας ένας οδοστρωτήρας. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε πια αφελείς, σαχλοί ή έστω ξέγνοιαστοι, οι κραυγαλέες αναντιστοιχίες με την πραγματική ζωή δεν περνάνε εύκολα «το πάσο», για τον Θεό, περάσαμε τρία μνημόνια και ξεκινάμε σύντομα να μετράμε τον τρίτο χρόνο πανδημίας, δεν είναι που δεν φοράνε μάσκες που δεν μοιάζει ρεαλιστικό, είναι που η walk-in closet της Κάρι δεν προκαλεί πια δέος, αλλά εκνευρισμό. Τι απέγιναν αυτές οι πρωτοπόρες «φίλες» μας, που σε μια δεκαετία πρωτόγονη μιλούσαν για τις γυναίκες της ηλικίας μας όπως κανείς άλλος δεν το είχε κάνει και μας έκαναν, έστω και λίγο παράλογα, να νιώθουμε υπέροχα καταπληκτικές; Τι στο καλό έπαθε η Κάρι και κομπλάρει να μιλήσει για σεξ στο podcast που έχει αντικαταστήσει την old-school στήλη της, τι συμβαίνει στη Μιράντα και έγινε τόσο boomer, δεν είναι οι ρυτίδες ή τα μπότοξ τους που μας θλίβουν, ίσα ίσα, είναι που δεν περιμέναμε από αυτές να μας κάνουν να νιώσουμε τόσο γριές. Όχι μόνο γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί, διάολε, δεν είμαστε.
Σαμάνθα, λείπεις
Για να είμαστε δίκαιοι, η ανατροπή που έρχεται στο τέλος του πρώτου επεισοδίου και λογικά ορίζει και τη συνέχεια της σειράς, έδωσε μια δόση βάθους και αλήθειας στους χαρακτήρες. Μάλλον αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που κατάφερε να βρει για να το κάνει: εκβιαστικά. Ναι, υπάρχουν επιτέλους μαύροι και non-binary χαρακτήρες, μοιάζουν όμως να προστέθηκαν ακολουθώντας κάποιο manual πολιτικής ορθότητας και στην πραγματικότητα, προς το παρόν τουλάχιστον, απλώς ακομπανιάρουν τους λευκούς cis χαρακτήρες, χαϊδεύοντάς τους καθησυχαστικά το κεφάλι, σαν να τους λένε: «Όλα καλά, δεν είστε ρατσιστές». Η Σαμάνθα, ο πιο πρωτοπόρος χαρακτήρας της σειράς, λείπει και λείπει πολύ, σαν ένα φαΐ που του λείπει μια υφή ή η οξύτητα και καταλήγει βαρετό και μπερδεμένο. Η Σάρλοτ, που μέσα στον συντηρητισμό και στην αφέλειά της έβγαζε συχνά και μια γλύκα, μια ρομαντική σοφία, στα 55 της είναι ανυπόφορη. Εμείς νομίζαμε ότι η ανατροπή του στερεοτυπικού ονείρου της για ευπαρουσίαστο, πλούσιο σύζυγο με θεληματικό πιγούνι θα την απομάκρυνε από μικροαστικούς ψυχαναγκασμούς, αλλά, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται πως ο Εβραίος Χάρι το μόνο που κατάφερε να της αλλάξει είναι η θρησκεία. Γιατί το μόνο σεξ που έπρεπε να δούμε είναι το άβολο, αρχάριο σεξ του έφηβου γιου της Μιράντα, γιατί οι γκέι χαρακτήρες εμφανίζονται πάλι σαν καρικατούρες και, για τον Θεό, γιατί ο Στιβ είναι κουφός; Δεν νιώθαμε αρκετά γέροι ήδη;
Στο τέλος της ημέρας, το And Just Like That ίσως μας προσφέρει μια ανέλπιστη υπηρεσία. Αν βγάλουμε έξω τα φοβερά διαμερίσματα, τις γεμάτες ντουλάπες, τα κυριλέ events, τα έχουμε καταφέρει καλύτερα από τα τηλεοπτικά alter ego μας. Ξέρουμε τι είναι το podcast, έχουμε συντονιστεί πιο αβίαστα με την εποχή μας, έχουμε απελευθερωθεί αρκετά ώστε να μιλάμε χωρίς ταμπού για το σεξ, αφήσαμε τη ζωή που προέκυψε στο ενδιάμεσο να μας πατήσει αλύπητα, αλλά κάτι μάθαμε από αυτό και, παρότι πιο πικροί ή πιο κυνικοί, είμαστε λιγότερο κλισέ και πολύ πιο relevant από ό,τι κατάφερε να γίνει η Κάρι και η παρέα της, παρότι το προσπάθησαν απελπισμένα. Έχοντας πει όλα αυτά, θα δω τα επόμενα επεισόδια; Εννοείται.