«Με την ελαφρότητα της ποπ πάντα». Ίσως και να είναι η τρίτη φορά που το επαναλαμβάνει. Όχι με τρόπο απολογητικό, αλλά νομίζω περισσότερο για να μου δώσει να καταλάβω το πώς σκέφτεται. Για να μην τον κατατάξω σε κάποιο κουτάκι που δεν του ταιριάζει. Κάτι που είμαι σίγουρος ότι θα απεχθανόταν. Αλλά, όταν διαβάζεις για το υπόβαθρό του, αναπόφευκτα κάνεις κάποιες συνδέσεις. Με σπουδές στη Φαρμακευτική, μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη Νανοτεχνολογία, και μια πρωινή δουλειά ως επιστημονικός διευθυντής σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες φυσικών καλλυντικών στην Ελλάδα, τα πράγματα σοβαρεύουν. Σε μια αναζωογονητική τροπή των πραγμάτων, όμως, ο Κωστής Γαρδίκης αγκαλιάζει την ποπ υπό το προσωνύμιο Dance with Invisible Partners για να μας συμφιλιώσει με το άγνωστο. «Ένα βράδυ στην Αμοργό μού ήρθε το όνομα του πρότζεκτ, το οποίο συνοψίζει μια ανάγκη μου να δω τι υπάρχει πίσω και πέρα από το άμεσα αισθητό. Κάτι το οποίο είναι πιο μυστικιστικό, πιο μυστηριακό, πιο μεταφυσικό, χωρίς το σοβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο αυτών των εννοιών, αλλά με τη γοητεία της ελαφρότητας. Με ενδιαφέρει όλο αυτό να δω πώς χορεύεται και πώς το απολαμβάνεις με ένα ποτήρι κρασί, ξαπλωμένος στα βότσαλα σε μια παραλία, κοιτώντας τα αστέρια». Μια φιλοσοφική προσέγγιση με μεσογειακό ταμπεραμέντο θα έλεγε κανείς.
Έννοιες όπως το άπειρο και το κενό τον συγκινούν πολύ περισσότερο καλλιτεχνικά από ό,τι πιο γήινες ανησυχίες. «Το άμεσα αντιληπτό για μένα δεν έχει νόημα να το ψάξεις και πάρα πολύ. Για παράδειγμα, ο έρωτας είναι κάτι που ζεις. Δεν χρειάζεται να τον αποτυπώσεις καλλιτεχνικά. Για μένα είναι περιττό. Ο έρωτας, όμως, τη στιγμή της ένωσής του με τον θάνατο είναι κάτι πιο συμπαντικό. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει περισσότερο». Αναρωτιέμαι πώς εναρμονίζει τον κόσμο της επιστήμης με τον κόσμο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Χωράει η επιστημονική σκέψη στα λημέρια της τέχνης; «Ο ορθολογισμός δεν είναι απαραίτητα η καταστροφή της τέχνης.
Η τέχνη είναι σε μεγάλο μέρος ορθολογιστική. Όλα χρειάζονται. Τα έργα που έχουν ενδιαφέρον είναι αυτά που προσπαθούν να είναι περιεκτικά, και καταφέρνουν να συνδυάσουν τους κόσμους του ορθολογισμού, του μεταμοντέρνου και του μεταφυσικού. Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, η εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας».
Αφορμή για τη συζήτησή μας στάθηκε η κυκλοφορία του νέου του δίσκου #artificial. Αποτελεί τον πρώτο δίσκο στην Ελλάδα που έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Φράσεις και λέξεις-κλειδιά από κείμενα με κοινό στοιχείο το θέμα του εγκλεισμού, όπως του Φραντς Κάφκα, το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι, η Οδύσσεια από την οπτική της Πηνελόπης και Η Τρία Μέτρα Τετράγωνη Καλύβα του Κάμο νο Τσομέι, «μεταβολίστηκαν» από προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης για να παραγάγουν στίχους. «Δεν ασχολήθηκα με τον ζόφο του εγκλεισμού, αλλά με την πόρτα που σου ανοίγει. Με ενδιέφερε πολύ αυτή η χαραμάδα φωτός που μπαίνει από τις γρίλιες μέσα στο σκοτάδι». Το αποτέλεσμα; Στίχοι με νοήματα που δεν θα περίμενες να σκαρφιστεί μια μηχανή. «Αντιλήφθηκα ότι, μέσα από αυτό το πείραμα, οι υπολογιστές είναι πιθανό να αγγίξουν μια κατάσταση συνειδητότητας. Ίσως να μην είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας σε τελική ανάλυση».
Ποια είναι η αίσθηση που του αφήνει αυτή η απροσδόκητη σύμπραξή ανθρώπου και μηχανής στο όνομα της μουσικής; «Ήταν σαν να πέρασα έναν δυνατό καλοκαιρινό έρωτα, χώρισαν οι δρόμοι μας, αλλά συνεχίζω να τον κουβαλάω σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, και πιθανώς με διαμόρφωσε ή με διαμορφώνει. Ήταν για μένα μια υπενθύμιση ότι, αν είσαι ανοιχτός, μπορείς πάντα να νιώσεις δέος ακόμα και στην Πατησίων περιμένοντας το τρόλεϊ. Δεν χρειάζεται να ερωτευτείς, να πάρεις ναρκωτικά ή να πας στο Θιβέτ. Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής. Αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί».
INFO
Το άλμπουμ #artificial είναι διαθέσιμο σε όλες τις πλατφόρμες. Συμμετέχει και ο Σταμάτης Κραουνάκης με το κομμάτι Poulia. Ακούστε εδώ το Love Is A Virus.